مجازات تحقیر و توهین و آزار مومن

بنده مؤمن
مقام مؤمن

1. در روايتى صحيح ومعتبر مى‌خوانيم كه امام صادق عليه السلام فرمود: «خداوند مى‌فرمايد: هر كه بنده مؤمن مرا آزار دهد، با من اعلان جنگ كرده است. وهر كه بنده مؤمن مرا گرامى بدارد، از خشم من در امان است. واگر در ميان شرق وغرب عالم جز يك مؤمن همراه با امام عادلى نباشد، عبادتشان براى (هدف من از آفرينش) كافى است. وبى‌شك هفت آسمان وزمين به خاطر آنها برپاست وبه سبب ايمانشان اُنسى براى آنها قرار دهم كه محتاج به مونس ديگر نباشند».[10] 

2. در احاديث معتبر آمده است كه: «خداوند متعال فرمود: هر كس دوستى از دوستان مرا خوار گرداند، گويى در برابر من به جنگ ايستاده است. ومن دوستان خود را بسيار زود يارى مى‌كنم».[11] 
3. از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «هر كس مؤمنى را ذليل كند، خداوند او را خوار كند».[12] 
4. در حديثى ديگر فرمود: «ذليل‌ترين مردم كسى است كه مردم را خوار كند».[13] 
5. در روايتى ديگر فرمود: «خداوند متعال مؤمن را از عظمت وجلال وقدرت خود آفريده، پس هر كس بر او طعنه زند، يا سخنش را رد كند، گويى سخن خدا را رد كرده است». [14] 
6. نيز در حديثى فرمود: «چه بسا ژوليده موى غبارآلوده‌اى كه دو لباس كهنه پوشيده، اگر بر خدا قسم دهد قسمش را رد نكند».[15] 

چرا مؤمن را مؤمن گويند

از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «مؤمن را ازآن‌رو مؤمن گويند كه مردم از نظر جان ومال خود از او درامانند. ومسلمان كسى است كه مردم از دست وزبانش در امان باشند. ومهاجر كسى است كه از گناهان، هجرت ودورى كند».[16] 

ترسانيدن مسلمان ودشنام دادن مؤمن

1. از حضرت على عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «جايز نيست مسلمانى مسلمان ديگرى را بترساند».[17] 
2. از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «دشنام دادن مؤمن، گناهى بزرگ و جنگ با او كفر وغيبت كردن او، نافرمانى خداست».[18] 

مجازات تحقير كردن مؤمن

1. از حضرت على عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «ضعيفان را برادران مؤمن خود بدانيد وآنها را حقير نشماريد كه هر كس مؤمنى را حقير بشمرد، خداوند او را با آن مؤمن در بهشت جمع نكند، مگر آنكه توبه كند».[19] 
2. از حضرت صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «كسى كه مردم را مسخره كند، اميدى به محبّت آنها نداشته باشد».[20] 
3. نيز در حديثى فرمود: «مؤمن فقير را حقير نشماريد، چرا كه هر كس مؤمن فقيرى را حقير بشمرد يا او را استخفاف كند، خداوند وى را حقير مى‌شمارد وپيوسته با او در غضب باشد تا توبه كند».[21] 

مجازات آزار دادن مؤمن

1. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «هر كس به آزار مؤمنى كمك كند، در روز قيامت جمله «نااميد از رحمت الهى» بر پيشانى‌اش نوشته شود».[22] 
2. از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «هر كس به مؤمنى دست بزند كه او را به سبب آن ذليل كند، يا سيلى بر صورت او بزند، يا چيزى كه ناپسند است نسبت به او انجام دهد، ملائكه پيوسته او را نفرين كنند، تا او را راضى واز كارش توبه كند؛ بنابراين، در آزار وايذاءِ مردم عجله نكنيد كه شايد او مؤمن باشد وشما ندانسته مؤمنى را آزار كرده باشيد. وصبر ومدارا را پيشه خود كنيد كه هيچ چيز نزد خدا بهتر از نرمى ومدارا نيست».[23] 
3. در حديثى ديگر فرمود: «هر كس سيلى بر صورت مسلمانى بزند، خداوند در روز قيامت استخوان‌هايش را از هم بپاشد ودست بر گردن در حالى كه در زنجير باشد محشور شود تا وارد جهنّم شود، مگر آنكه توبه كند».[24] 
4. در حديثى معتبر مى‌خوانيم كه امام صادق عليه السلام فرمود: «هر كس مؤمنى را از مردى كه صاحب نفوذ است بترساند كه وى به او آزار مى‌رساند ولى آن مرد آزارى نرساند، در آتش است واگر او را بترساند وآزارى به او برساند، با فرعون وخاندان فرعون در آتش دوزخ باشد».[25] 
5. از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «به حقّ خداوندى كه جانم در قبضه قدرت اوست، اگر اهل آسمان‌ها وزمين همگى بر قتل مؤمنى عزم خود را جزم كنند، يا راضى به كشته شدن او شوند، خداوند همه آنان را وارد جهنّم مى‌كند. وبه حقّ خداوندى كه جانم به دست اوست، هيچ‌كس ديگرى را به ناحق تازيانه نمى‌زند مگر آنكه در جهنّم مثل آن تازيانه را مى‌خورد.[26] وهر كس نگاه كند به مؤمنى وبا آن نگاه او را بترساند، خداوند در روزى كه به جز او پناهى نباشد، او را به صورت مورچه‌اى محشور گرداند».[27] 
6. از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «هر كس به هنگام نگاه كردن به مؤمن به او طعنه زند، سزاوار بدترين مردن‌هاست وعاقبتش به خير نباشد».[28] 
7. در حديثى ديگر فرمود: «لعنتى كه از دهان شخصى خارج مى‌شود معلّق وسرگردان است. اگر مستحقّش را پيدا كند آنجا قرار مى‌گيرد، وگرنه به گوينده‌اش بازمى‌گردد». [29] 

مجازات ترك كردن يارى مؤمن

1. از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «هرگاه ظالمى كسى را بزند، يا بكشد، يا بر او ستم كند، اگر نمى‌توانيد به او كمك كنيد، كسى از شما در آن مكان حاضر نشود زيرا يارى مؤمن بر مؤمنى كه حضور دارد واجب است».[30] 
2. در حديثى معتبر مى‌خوانيم كه امام صادق عليه السلام فرمود: «هر مؤمنى كه برادر مؤمن خود را يارى نكند، در حالى كه بر يارى وى توانايى دارد، خداوند در دنيا وآخرت او را يارى نكند».[31] 
3. در حديثى ديگر فرمود: «شخصى از نيكان وخوبان را در قبرش نشاندند وبه او گفتند: صد تازيانه از عذاب بر تو مى‌زنيم. گفت: طاقت ندارم. پس يكى كم كردند. گفت طاقت ندارم. يكى يكى كم كردند تا به يك تازيانه رسيد. گفت طاقت ندارم. گفتند: چاره‌اى نيست. پرسيد به چه علّت اين تازيانه را بر من مى‌زنيد؟ گفتند: به اين سبب كه روزى بى‌وضو نماز خواندى وبر ضعيفى كه بر او ظلم مى‌شد گذشتى وياريش نكردى. سپس تازيانه‌اى از عذاب خدا بر او نواختند كه قبرش پر از آتش شد».[32] 

[10] . كافى، ج 2، ص 350، ح 1.
[11] . همان، ص 351، ح 5.
[12] . امالى طوسى، ج 1، ص 185.
[13] . معانى الأخبار، ص 195؛ امالى صدوق، ص 21.
[14] . امالى طوسى، ج 1، ص 312.
[15] . امالى طوسى، ج 2، ص 44.
[16] . بحارالأنوار، ج 75، ص 148، ح 2.
[17] . عيون اخبار الرّضا 7، ج 2، ص 70، ح 327.
[18] . كافى، ج 2، ص 359، ح 2.
[19] . خصال، ج 2، ص 405؛ بحارالأنوار، ج 10، ص 93.
[20] . خصال، ج 2، ص 201، ح 14؛ بحارالأنوار، ج 75، ص 67، ح 4.
[21] . ثواب الأعمال، ص 299.
[22] . محاسن، ص 103، ح 80؛ كافى، ج 2، ص 368، ح 3.
[23] . علل الشرايع، ج 2، ص 523، باب 300، ح 2.
[24] . امالى صدوق، ص 430.
[25] . كافى، ج 2، ص 368، ح 2.
[26] . امالى مفيد، ص 216، ح 3.
[27] . جامع الأخبار، ص 147.
[28] . كافى، ج 2، ص 361، ح 9.
[29] . همان، ص 360، ح 7.
[30] . قرب الإسناد، ص 61، ح 171.
[31] . محاسن، ص 99، ح 66؛ امالى صدوق، ص 485، ح 16.
[32] . ثواب الأعمال، ص 267.