آيا دعاى فرج سند معتبرى دارد؟
در منابع متقدم اين دعا در كتب زير آمده است:
سيد بن طاووس در جمالالاسبوع، ص 280 در ضمن نمازهاى ائمه (ع) و دعاهاى بعد از آن اين دعا را آورده است. البته سندى براى آن ذكر نكرده است.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
همچنين امينالاسلام طبرسى در كنوز النجاج مىگويد: اين دعايى است كه صاحبالزمان (عج) آن را به ابى الحسن محمد بن احمد بن ابى الليث آموختهاند البته ما به كتاب مزبور دسترسى نيافتيم تا دريابيم كه آيا طبرسى آن را مستنداً نقل كرده يا مرسلاً.
همچنين از نظر رجال، ابى الحسن محمد بن احمد بن ابى الليث شناخته نشد تا از نظر فنى بتوان نسبت به خبر او اظهار نظر كرد. البته در اين جا تذكر يك نكته لازم است و آن اين كه روش محدثان و نويسندگان كتب ادعيه اين نبوده كه در مورد دعاهاى رسيده چندان حساسيتى از نظر سند نشان دهند بلكه همين مقدار كه محتوا را بىاشكال ديدهاند آن را نقل كردهاند. دعاى موسوم به فرج نيز از همين قبيل است، زيرا مشكلى در متن وجود ندارد. آغاز آن التجاى به درگاه خداوندى و توحيد كامل است و انت المستعان و اليك المشتكى و عليك المعول… چرا كه با «حصر» تنها خداوند را معتمد و معين داشته. وانگهى در پايان اين دعا متوجه شفاعت در دعا گشته و با خواندن يا محمد و يا على در حقيقت آنان را به دعا و شفاعت براى خود مىخواند و شفاعت در دعا امرى مورد قبول و داراى دليل است.
پرسمان
