راه انس و عمل به قرآن در زندگی

بزرگان فرموده اند: راه انس با چيزى، ارتباط زياد داشتن با آن است و اين مطلب از نقطه نظر روانشناختى امرى مسلم و غير قابل انكار است.

اگر غذايى در كام انسان ناخوشايند باشد، با چند بار خوردن، با ذائقه او هماهنگ مى شود و عادت به شنيدن صدايى ناهنجار، از شدت آزار آن مى كاهد به گونه كه گاهى اوقات انسان متوجه آن نمى شود.

اگر انسان قرآن كريم را بشناسد و آن را سخن خداوند بداند كه در هر لحظه و ساعت با او به گفتگو مى نشيند و بدون واسطه، با او سخن مى گويد. اگر خداوند را به بزرگى و عطمت و لطف و رحمت و حكمت شناخته باشد و بداند كه خداوند بزرگ با آن صفات جلال و جمالش در قرآن و كلامش تجلى و ظهور يافته است‏(1) آن گاه كلمه كلمه قرآن را نور و پاكى و حكمت و پند و هدايت مى داند و هيچ لذتى در علام در نزد او بالاتر از انس با قرآن كه كلام محبوب و سخن خالق همه زيبايى ها و كمالات و خوبى ها و خيرات است نمى باشد. البته براى انس با قرآن بايد داراى برنامه منظم بود و به چندين امر توجه كامل داشت:

1- حداقل روزى ده آيه از قرآن كريم و يا يك صفحه از آن تلاوت گردد، بدين معنا كه تلاوت قرآن در هيچ روزى ترك نشود.

2- تدبر در قرآن و آيات نورانى اش فراموش نگردد.

3- آداب ظاهرى قرآن مثل: با وضو بودن و رو به قبله بودن و حضور قلب داشتن در وقت تلاوت آن و ساير آداب رعايت گردد.

4- مواظب گناهان بودن و تصميم بر ترك آنها و دورى از آنها چون قرآن كريم در سوره مباركه واقعه در مورد اوصاف خود مى فرمايد: «انه لقرآن كريم فى كتاب مكنون لا يمسه الا المطهرون» براى استفاده از قرآن بايد از نظر اعتقادات و نيت و اعمال پاك و پاكيزه بود وگرنه بهره اى از قرآن كه خود پاك است و كتاب پاكان است نخواهيم داشت.

5- در بين گناهان بايد بيشتر متوجه گناهان زبان بود، چون قرآن از طريق زبان و دهان خوانده و تلاوت مى باشد پس بايد به شدت از دروغ و غيبت و تهمت و آزار با زبان و ساير گناهان زبان اجتناب كرد. در حديث آمده است «دهان هاى خود را كه راه هاى قرآن است پاكيزه نماييد».

6- آشنايى با ادبيات عرب و صرف و نحو و به ويژه معانى لغت قرآن و ترجمه آن در انس با قرآن و استفاده بهتر از آن نقش به سزايى دارد.

(1) («فتجلى لهم فى كتابه» نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتى، خطبه 2/ 147).

پرسمان