تفاوت زبان عرفا و فلاسفه/ سیره آیت الله شاه آبادی در تدریس عرفان به عموم مردم

این عرفا و شعرای عارف‌مسلک و فلاسفه هم همه یک مطلب می‌گویند. مطالب مختلفه نیست، [بلکه] تعبیرات مختلفه [است]. زبان شعر، خودش یک زبانی است. حافظ زبان خاصی دارد. همان مسائل را می‌گوید که آن‌ها می‌گویند، اما با یک زبان دیگری… و نباید از این برکات مردم را دور کرد.

باید مردم را به این سفره پهن الهی، که قرآن و سنت و ادعیه باشد، دعوت کرد تا هر کس به اندازه خودش استفاده بکند… نگویید که این تعبیرات را شما آوردید دوباره در میدان. مثلاً دوباره [تعبیرات] عرفا [را آوردید]. خیر. باید بیاید! مرحوم آقای شاه‌آبادی (رحِمَهُ الله) برای عده‌ای از کاسب‌هایی که به کلاس درسش می‌آمدند، مسائل را همان طوری می‌گفت که برای همه می‌گفت. به ایشان عرض کردم: «آخر، این‌ها [که سنخیتی ندارند].» گفت:

«بگذار این کفریات به گوششان بخورد!»

خب، ما چنین اشخاصی داشتیم. حالا اگر به سلیقه من درست درنمی‌آید که نمی‌شود گفت اشتباهات است.

منبع: تفسیر سوره حمد، امام خمینی (ره)، قسمت سوم، ص ۱۹۲-۱۹۳. با کمی تغییر.