بهترين و بدترین زمان آميزش از نظر اسلام

(مقدّمه:)

انجام دادن مراسم عروسى (زفاف) به هنگامى كه قمر در عقرب است(برای دیدن ایام قمر در عقرب اینجا کلیک کنید)، يا تحت الشعاع[1]  باشد، كراهت دارد. وآميزش در حال عادت ماهيانه، يا هنگامى كه زن خون نفاس ديده حرام است، امّا تمتّعات ديگر (غير از آميزش) جايز است هر چند نسبت به بين ناف و زانو كراهت دارد. وبرخى فقها آميزش پس از پاك شدن وپيش از غسل را حرام دانسته‌اند واحتياط در اجتناب است مگر اينكه ضرورتى باشد و زن مستحاضه اگر غسل وديگر وظايفش را انجام دهد آميزش اشكال ندارد. آنچه گفته شد در مورد آميزش از طريق متعارف بود، امّا در آميزش با همسر از طريق غير متعارف (از پشت) بين فقها اختلاف نظر است؛ عدّه‌اى آن را حرام وبيشتر علما آن را مكروه مى‌دانند واحوط اجتناب است وبهتر است به هنگام آميزش با همسر، نطفه را بيرون نريزد وبرخى علما اين كار را بدون اجازه همسر حرام مى‌دانند.

اوقات مكروه آميزش

شب چهارشنبه وهنگام تحت الشعاع
1. از حضرت صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «مرد نبايد در شب چهارشنبه با همسرش آميزش كند».[2] 
2. از حضرت كاظم علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «هر كس در تحت الشعاع با همسرش آميزش كند، (بيم آن مى‌رود كه) موجب سقط جنين شود».[3] 
 
 

آميزش در اوّل و وسط و آخر ماه

1. از حضرت صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «در اوّل و وسط و آخر ماه آميزش نكن كه موجب سقط فرزند مى‌شود. واگر سقط نشود ديوانه به دنيا مى‌آيد، يا مبتلا به بيمارى صرع خواهد شد. ونطفه كسانى كه بيمارى صرع دارند اكثر در اوّل يا آخر ماه منعقد شده است».[4] 
 2. در حديثى آمده است كه حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و آله به حضرت على علیه السلام فرمود: «اى على، در اوّل و وسط ماه آميزش نكن كه زمينه بيمارى‌هاى جنون، خوره وفساد عقل را در همسر وفرزندت به وجود مى‌آورد».[5] 
 3. همچنين فرمود: «اى على، در شب نيمه شعبان آميزش نكن كه اگر فرزندى به وجود آيد شوم و ناميمون باشد. و در روز آخر ماه شعبان نيز اين كار را ترك كن، چرا كه اگر فرزندى به وجود آيد ياور ستمكاران شود».[6] 
 

آميزش هنگام طلوع و غروب آفتاب

1. از حضرت صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «جنب شدن به هنگام طلوع آفتاب و نيز هنگام زردى آفتاب كه خورشيد غروب مى‌كند كراهت دارد».[7] 
 2. در حديثى معتبر آمده است كه: «آميزش ميان سپيده صبح تا طلوع آفتاب و از هنگام غروب آفتاب تا برطرف شدن سرخى مغرب ودر روزى كه آفتاب مى‌گيرد ودر شبى كه ماه مى‌گيرد و در شب يا روزى كه باد سياه يا سرخ يا زرد مى‌وزد كراهت دارد. به خدا قسم، اگر در اين اوقات آميزش كنند و فرزندى به دنيا آيد آنچه را دوست دارند در آن فرزند نخواهند يافت، زيرا نشانه‌هاى خشم الهى را سبك شمرده‌اند».[8] 
 
 

آميزش در شب عيد فطر وعيد قربان ودر برابر آفتاب

1. در حديث است كه حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و آله به حضرت على علیه السلام فرمود : «اى على، در شب عيد فطر با همسر خود هم‌بستر نشو كه اگر نطفه فرزندى در آن شب منعقد شود، منشأ شرور فراوانى خواهد شد».[9] 
 2. نيز فرمود: «اى على، در شب عيد قربان با زوجه خود آميزش نكن كه اگر فرزندى منعقد شود، نقص عضو خواهد داشت».[10] 
 3. نيز فرمود: «اى على، در برابر تابش مستقيم نور آفتاب آميزش نكن، مگر اينكه پرده‌اى ميان خود وآفتاب قرار دهى، زيرا اگر در چنان حالتى فرزندى به وجود آيد همواره پريشان وبدحال باشد».[11] 
 

اوقات حرام آميزش

(مقدّمه:) آميزش با همسر در پاره‌اى از اوقات حرام است كه علّامه مجلسى؛ فقط به يك مورد آن اشاره كرده است. (توجّه كنيد:)
در حديثى از حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله مى‌خوانيم كه فرمود: «هر كس با همسرش در حال حيض همبستر گردد ونطفه فرزندى در آن حال بسته شود، سپس آن فرزند به دنيا آيد در حالى كه مبتلا به بيمارى پيسى باشد، جز خود هيچ‌كس را سرزنش نكند».[12] 
 
 

اوقات مستحبّ آميزش

1. از حضرت امير مؤمنان على علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «آميزش در شب اوّل ماه مبارك رمضان مستحبّ است».[13] 
 2. در حديثى آمده است كه حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله به على علیه السلام فرمود: «اى على، در شب دوشنبه آميزش كن كه اگر فرزندى به وجود آيد، (اميد است) حافظ قرآن وراضى به قسمت خدا باشد».[14] 
 3. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «اى على، اگر در شب سه‌شنبه آميزش كنى وخداوند فرزندى نصيب تو كند، سعادت اسلام نصيب وى شود ودهانش خوشبو ودلش مهربان ودستش سخاوتمند وزبانش از غيبت وتهمت پاك باشد».[15] 
 4. در سخنى ديگر فرمود: «اى على، اگر در شب پنجشنبه آميزش كنى و نطفه فرزندى منعقد شود، حاكمى از حاكمان دينى، يا دانشمندى از دانشمندان خواهد شد».[16] 
 5. نيز در سخنى فرمود: «اى على، اگر در شب جمعه آميزش كنى وفرزندى از آن به وجود آيد، خطيب وسخنگو باشد. وچنانچه در شب جمعه بعد از نماز عشا باشد، اميد است كه آن فرزند از ابدال (شريف وصالح ونيكوكار) باشد».[17] 
 6. از حضرت على علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «هرگاه كسى زنى را ببيند واز او خوشش بيايد، با همسرش آميزش كند زيرا او هم زنى است مانند آن زن؛ شيطان را بر دل خود مسلّط نكند. واگر همسرى ندارد دو ركعت نماز بگزارد وحمد وستايش خدا فراوان گويد وبر محمّد وآل محمّد صلوات فرستد، سپس از خداوند تقاضاى همسر كند تا او را از حرام بى‌نياز سازد».[18] 
 7. از رسول اكرم صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «اى على، هرگاه در عصر جمعه آميزش كنى وفرزندى به وجود آيد، از دانايان مشهور خواهد بود».[19] 
 
 

مكان‌هايى كه آميزش در آن مكروه است

1. از رسول اكرم صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «اى على، زير درخت داراى ميوه آميزش نكن كه اگر فرزندى به وجود آيد، (بيم آن مى‌رود كه) جلّاد وقاتل مردم، يا رئيس وسركرده ستمكاران باشد».[20] 
 2. در سخنى ديگر فرمود: «اى على، بر پشت بام آميزش نكن كه اگر فرزندى به وجود آيد، (بيم آن مى‌رود كه) منافق ورياكار وبدعتگذار باشد».[21] 
 3. از امام كاظم علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «دوست ندارم كسى كه در سفر براى غسل كردن آب در اختيار ندارد آميزش كند، مگر اينكه بترسد به او زيانى برسد».[22] 
 4. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «در اتاقى كه كودكى در آن باشد آميزش نكنيد كه آن كودك يا فرزندى كه از آن آميزش به وجود مى‌آيد، عفيف نباشد».[23] 
 5. از رسول اكرم صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «به حقّ خداوندى كه جانم در دست اوست، هرگاه كسى با همسر خود آميزش كند ودر آنجا كسى بيدار باشد كه ايشان را ببيند، يا سخن ونفس آنها را بشنود، فرزندى كه از اين آميزش به وجود آيد رستگار نشود وعفيف نباشد».[24] 
 
 

كارهاى مكروه به هنگام آميزش

1. در حديثى معتبر وصحيح آمده است كه امام صادق علیه السلام فرمود: «به هنگام آميزش سخن نگوييد، زيرا بيم آن مى‌رود كه اگر فرزندى به وجود آيد لال باشد.[25]  وشوهر در آن وقت به عورت زوجه نگاه نكند، زيرا بيم نابينايى فرزند مى‌رود».[26] 
 توجّه: اين سخن در روايت پيامبر گرامى اسلام صلی الله علیه و آله خطاب به حضرت على علیه السلام نيز آمده است. البتّه نگاه كردن به عورت زوجه، در برخى ديگر از روايات جايز شمرده شده است.[27]  واين نشان مى‌دهد كه آنچه در روايت بالا آمده، حكم تحريم نيست بلكه دلالت بر كراهت اين كار دارد.
2. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «اى على، با علاقه زن ديگر با همسر خود آميزش نكن كه اگر در اين حال فرزندى نصيب تو شود، (بيم آن مى‌رود كه) آلوده دامن باشد».[28] 
 3. در گفته‌اى ديگر فرمود: «اى على، هنگامى كه همسرت حامله است، بدون وضو با او آميزش نكن كه اگر فرزندى به وجود آيد، كوردل وبخيل باشد».[29] 
 4. در روايتى معتبر آمده است كه حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود: «زن وشوهر به هنگام آميزش كاملاً عريان نشوند، زيرا اين كار موجب دورى فرشتگان از آنها مى‌شود».[30] 
 
 

حالت‌هاى مكروه به هنگام آميزش

1. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «كسى كه محتلم شده، پيش از آنكه غسل جنابت كند با همسر خود آميزش نكند و اگر آميزش كرد وفرزند عقب‌افتاده‌اى نصيبش شد، جز خود كسى را سرزنش نكند».[31] 
 2. در چندين روايت معتبر آمده است كه زن وشوهر در حالتى كه خضاب به حنا يا غير آن بسته باشند، آميزش نكنند.[32] 
3. در روايتى آمده است كه اگر كسى انگشترى در دست داشته باشد كه نام خدا در آن باشد، جماع نكند.[33] 
 4. در حديثى امام رض علیه السلام از جدّ بزرگوارش امام صادق علیه السلام آورده است كه : «هر كس پس از آميزش و پيش از غسل بخواهد بار ديگر آميزش كند، وضو بگيرد».[34] 
 
 

آداب پيش از آميزش

1. در چندين روايت معتبر آمده است كه پيامبر اعظم صلی الله علیه و آله فرمود: «هرگاه بخواهيد با همسر خود آميزش كنيد به روش مرغان نزد او نرويد، بلكه نخست با زبان ودست وبا گفتار ولمس، او را آماده سازيد سپس آميزش كنيد».[35] 
2. در روايتى مى‌خوانيم كه: «هرگاه امام زين‌العابدين علیه السلام مى‌خواست با همسرش آميزش كند، خدمتكاران را از آن محل دور مى‌كرد ودرها را مى‌بست وپرده‌ها را مى‌انداخت».[36] 
3. از حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «سه كار را از كلاغ بياموزيد: آميزش كاملاً پنهانى و به دور از چشم ديگران، بامداد به سراغ كار وكسب رفتن، و احتياط فراوان».[37] 
 4. از حضرت على علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «مردان به هنگام آميزش عجله نكنند،زيرا زنان پيش ازآميزش كارهايى دارند كه مى‌خواهند انجام دهند».[38] 
 

آداب عروسى

1. در حديثى معتبر آمده است: «خداوند متعال در روز عقد حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها به سدرة‌ المنتهى دستور داد كه آنچه دارى براى نثار فاطمه فرو ريز! سدرة‌المنتهى آنچه از مرواريد ومرجان وجواهر داشت بر اهل بهشت نثار كرد. حوريان بهشتى آنها را بردند وتا روز قيامت به آن افتخار مى‌كنند وبراى يكديگر هديه مى‌فرستند ومى‌گويند: اين نثار (هديه شب عروسى) فاطمه (به حاضران) است».[39] 
 2. در حديث آمده است كه: «در شب عروسى حضرت زهرا  سلام الله علیها ، مركب حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و آله را آوردند وقطيفه‌اى بر روى آن انداختند، سپس حضرت به دخترش فاطمه فرمود: «سوار شو!» سلمان افسار آن را مى‌كشيد وپيامبر از پشت سر حركت مى‌كرد. در اثناى راه، صداى ملائكه به گوش حضرت رسيد. جبرئيل با هزار فرشته وميكائيل با هزار فرشته فرود آمدند وبه حضرت عرض كردند: خداوند ما را براى عروسى فاطمه فرستاده است. سپس جبرئيل وميكائيل تكبير گفتند وملائكه نيز الله اكبر گفتند واز آنجا سنّت شد كه در شب زفاف، الله اكبر بگويند».[40] 
 3. در احاديث وروايات معتبر در مورد عروسى در شب سفارش شده، ازاين‌رو عروسى در شب سنّت است، همان‌گونه كه پختن غذا در صبحگاهان.[41] 
 4. در برخى احاديث معتبر آمده است كه نثار[42]  عروسى را مى‌توان برداشت،امّا چون از يكديگر غارت مى‌كنند ومى‌ربايند كراهت دارد.
وعلما فرموده‌اند: در صورتى برداشتن آن جايز است كه از قراين وشواهد معلوم شود كه صاحبان آن رضايت دارند.[43] 
5. در حديث است كه كسى به امام صادق علیه السلام عرض كرد: ما غذاهاى بسيار خوب وخوشبويى درست مى‌كنيم، ولى بوى غذاى عروسى در هيچ غذايى يافت نمى‌شود. حضرت فرمود: «علّت آن اين است كه نسيم بهشتى بر طعام عروسى مى‌وزد، زيرا غذايى است كه براى كار حلالى آماده مى‌شود».[44] 
 6. از امام باقر علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «هرگاه به عروسى دعوت شديد دير برويد، زيرا شما را به ياد دنيا مى‌اندازد. وچون به تشييع جنازه دعوتتان كردند زودتر برويد كه شما را به ياد آخرت مى‌اندازد».[45] 
 
 

آميزش در حمّام يا بدون روانداز

1. در روايتى صحيح آمده است كه از امام رض علیه السلام سؤال شد: آميزش با همسر در حمّام چه حكمى دارد؟ فرمود: «جايز است».[46] 
 2. در روايتى آمده است كه از امام كاظم علیه السلام پرسيدند: اگر در حال آميزش، روانداز از روى زن وشوهر كنار رود چه حكمى دارد؟ فرمود: «اشكال ندارد».[47] 
[1] . كنايه از دو يا سه روز آخر هر ماه كه جرم قمر (ماه) در آن ايّام بر اثر باريكى زياد، ديده نمى‌شود. (لغت‌نامهدهخدا).
[2] . كافى، ج 5، ص 366، باب الوقت الّذي يكره فيه التّزويج، ح 3.
[3] . كافى، ج 5، ص 499، ح 2؛ تهذيب، ج 7، ص 474، ح 60.
[4] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 255، ح 1208.
[5] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[6] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[7] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 47، ح 182، ج 3، ص 255، ح 1209.
[8] . محاسن، ص 311، ح 26؛ كافى، ج 5، ص 498، ح 1.
[9] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[10] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[11] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[12] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 256، ح 1213.
[13] . كافى، ج 4، ص 108، ح 3؛ كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 112، ح 481.
[14] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[15] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[16] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[17] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[18] . خصال، ج 2، ص 433؛ بحارالأنوار، ج 103، ص 287، ح 19.
[19] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 385، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[20] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 385، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[21] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 385، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[22] . تهذيب، ج 7، ص 482، ح 634.
[23] . كافى، ج 5، ص 499، ح 1؛ تهذيب، ج 7، ص 476، ح 612.
[24] . كافى، ج 5، ص 500، ح 2.
[25] . كافى، ج 5، ص 498، ح 7؛ تهذيب، ج 7، ص 476، ح 608.
[26] . تهذيب، ج 7، ص 477، ح 613.
[27] . كافى، ج 5، ص 497، ح 5؛ تهذيب، ج 7، ص 476، ح 608.
[28] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 358، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[29] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 385، ح 1712؛ مكارم الأخلاق، ص 209.
[30] . علل الشرايع، ج 2، ص 518، ح 8.
[31] . طبّ الائمّه، ص 138.
[32] . كافى، ج 5، ص 498، ح 8؛ تهذيب، ج 7، ص 476، ح 611.
[33] . استبصار، ج 1، ص 48، ح 133.
[34] . كشف الغمّه، ج 2، ص 822؛ بحارالانوار، ج 49، ص 63، ح 80 .
[35] . كافى، ج 5، ص 497، ح 2؛ تهذيب، ج 7، ص 475، ح 65.
[36] . كافى، ج 5، ص 500، ح 2.
[37] . عيون اخبار الرّضا 7، ج 1، ص 257، ح 10؛ خصال، ج 1، ص 121، ح 47.
[38] . خصال، ج 2، ص 433.
[39] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 253، ح 1202.
[40] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 253، ح 1202.
[41] . كافى، ج 5، ص 366، باب ما يستحبّ مِن التّزويج بِالْلَيل، ح 1؛ تهذيب، ج 7، ص 482، ح 633.
[42] . «نثار» چيزى است كه شب عروسى بر سر عروس مى‌ريزند.
[43] . جواهر الكلام، ج 29، ص 51.
[44] . محاسن، ص 418، ح 186؛ كافى، ج 6، ص 282، ح 6.
[45] . قرب الإسناد، ص 87، ح 268؛ تهذيب، ج 1، ص 490، ح 1510.
[46] . تهذيب الأحكام، ج 1، ص 394، ح 1135.
[47] . كافى، ج 5، ص 497، ح 3؛ تهذيب الأحكام، ج 7، ص 475، ح 606.