ارتباط و معاشرت با کفار در روایات

ارتباط و معاشرت با کفار در روایات

1. از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «هر كس غير مسلمانى را ببيند و(آهسته) بگويد: اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذي فَضَّلَني عَلَيْکَ بِالاِْسْلامِ دينآ وَبِالْقُرْآنِ كِتابآ وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيّآ وَبِعَلِىٍّ اِمامآ وَبِالْمُؤْمِنينَ اِخْوانآ وَبِالْكَعْبَةِ قِبْلَةً[1] ، خداوند ميان او وآن كافر در جهنّم جمع نمى‌كند».[2] 
2. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «اگر با غير مسلمانان مصافحه مى‌كنى از زير لباس مصافحه كن واگر دستت با دست آنها تماس پيدا كرد آن را بشوى».[3] 
3. در حديث است كه كسى از امام صادق عليه السلام پرسيد: براى غير مسلمانان چگونه دعا كنيم؟ حضرت فرمود: «بگوييد: بارَکَ اللهُ فِى دُنْياکَ».[4] 
4. در روايتى صحيح ومعتبر مى‌خوانيم كه امام کاظم عليه السلام فرمود: «مسلمان نبايد با يهودى در يك ظرف غذا بخورد، يا با او بر يك فرش بنشيند، يا همنشين او شود».[5] 
5. در حديثى صحيح ومعتبر آمده است كه امام صادق عليه السلام فرمود: «براى مؤمنان سزاوار نيست كه با كافران اهل ذمّه شراكت داشته، يا امانتى به آنها بسپارند كه چيزى براى آنها بخرند، يا چيزى به آنها بسپارند، يا با آنها دوستى كنند».[6] 
6. نيز در حديث است كه كسى خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: به كشورهاى غير مسلمان سفر مى‌كنم. مردم مى‌گويند اگر آنجا بميرى با آنان محشور خواهى شد. حضرت فرمود: «چنين نيست، بلكه تنها محشور خواهى شد ونور تو در قيامت در پيش روى تو خواهد بود».[7] 

معاشرت كردن با مخالفان

1. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «تقيّه سپر ايمان است وكسى كه تقيّه نمى‌كند ايمان ندارد».[8] 
2. در حديثى ديگر فرمود: «نُه‌ دهم دين در تقيّه است».[9] 
3. از امام کاظم عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «گرامى‌ترين شما نزد خدا كسى است كه بيشتر تقيّه كند».[10] 
4. از امام رضا عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «كسى كه تقيّه را ترك كند، گويا نماز را ترك كرده است».[11] 
5. از حضرت على عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «تقيّه در بلاد مخالفان واجب است. وكسى كه از روى تقيّه قسم بخورد تا ضررى را از خود دور كند، مرتكب گناهى نشده وكفّاره ندارد».[12] 
6. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «دين خود را با تقيّه از گزند مخالفان حفظ كنيد. بى‌شك شما در ميان مخالفان همچون زنبور عسل در ميان پرندگان هستيد. اگر پرندگان مى‌دانستند كه درون شكم زنبور عسل، عسل هست حتّى يكى از آنها را زنده نمى‌گذاشتند. اگر مخالفان بدانند كه محبّت ما در سينه شماست، شما را راحت نمى‌گذارند».[13] 

توجّه: «تقيّه» در بلاد مخالفان متعصّب وكينه‌توز كه با اهل‌بيت :

وپيروان آنها دشمنى دارند واجب است، مشروط بر اينكه بيم ضرر باشد كه در اين صورت نبايد دين وعقيده‌اش را ابراز كند بلكه بايد وانمود كند كه معتقد به عقايد آنهاست. وهنگامى كه آنها مطّلع باشند ونتوان وضو ونماز وساير عبادات را دور از چشم آنها انجام داد، بايد به روش آنها به جا آورد. وتشخيص خوف وضرر وموارد لزوم تقيّه بر خود انسان است. تقيّه در بلاد شيعه وسنّى در هر امرى كه انسان ظنّ ضررى داشته باشد لازم است، مگر در مورد جان ديگر انسان‌ها كه در آن نمى‌توان تقيّه كرد؛ مثل اينكه بگويند فلان‌كس را بكش وگرنه تو را مى‌كشيم كه در اين مورد نمى‌تواند از باب تقيّه آن شخص را بكشد؛ هر چند خودش كشته شود.

[1] . ترجمه: «حمد وسپاس ويژه خداوندى است كه مرا به سبب اينكه اسلام دين من وقرآن كتاب من ومحمّدپيامبر 9 وعلى عليه السلام امام من ومؤمنان برادران وكعبه قبله من است بر تو برترى داد».
[2] . ثواب الأعمال، ص 44.
[3] . كافى، ج 2، ص 650، ح 10.
[4] . ترجمه: «خداوند به دنياى تو بركت دهد». كافى، ج 2، ص 650، ح 9.
[5] . قرب الإسناد، ص 216، ح 1077.
[6] . همان، ص 146، ح 599.
[7] . رجال كشّى، ص 343، ح 635؛ امالى طوسى، ج 1، ص 44؛ بحارالأنوار، ج 68، ص 201، ح 1.
[8] . قرب الإسناد، ص 46، ح 107.
[9] . كافى، ج 2، ص 217، ح 2.
[10] . محاسن، ص 258، ح 302.
[11] . السرائر، ج 3، ص 583.
[12] . خصال، ج 2، ص 394 از امام صادق عليه السلام ؛ بحارالأنوار، ج 75، ص 394، ح 10.
[13] . محاسن، ص 257، ح 300.