بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِبه نام خداوند بخشنده مهرباناَلْحَمْدُللهِِ الَّذى جَعَلَ اللَّیْلَ لِباساً، وَالنَّوْمَ سُباتاً، وَجَعَلَ النَّهارَ نُشُوراً،ستایش خدایى را که شب را پوشش (خلق) قرار داد و خواب را مایه آسایش و روز را (وسیله) تکاپو و جنبشلَکَ الْحَمْدُ اَنْ بَعَثْتَنى مِنْ مَرْقَدى، وَلَوْ شِئْتَ جَعَلْتَهُ سَرْمَداً، حَمْداً دائِماً لا یَنْقَطِعُ اَبَداً، وَلا یُحْصى لَهُ الْخَلائِقُ عَدَداً،ستایش خاص توست که مرا از خوابگاهم برانگیختى و اگر اراده مى کردى خوابم را همیشگى مى کردى آن ستایشى که دائمى است و قطع نگردد و خلایق شماره اش نتواننداَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ اَنْ خَلَقْتَ فَسَوَّیْتَ، وَقَدَّرْتَ وَقَضَیْتَ، وَاَمَتَّ وَاَحْیَیْتَ،خدایا ستایش خاص توست که آفریدى و پرداختى و اندازه کردى و گذراندى و میراندى و زنده کردى،وَ اَمْرَضْتَ وَشَفَیْتَ، وَعافَیْتَ وَاَبْلَیْتَ، وَعَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَیْتَ،وَ عَلَى الْمُلْکِ احْتَوَیْتَ،بیمار کردى و شفا دادى، تندرست کردى و گرفتار ساختى و بر عرش استیلا یافتى و بر ملک وجود احاطه دارىاَدْعُوکَ دُعآءَ مَنْ ضَعُفَتْ وَسیلَتُهُ، وَانْقَطَعَتْ حیلَتُهُ، وَاقْتَرَبَ اَجَلُهُ،
مى خوانمت خواندن آن کس که وسیله اش ضعیف و راه چاره اش قطع شده و مرگش نزدیک گشتهوَتَدانى فِى الدُّنْیا اَمَلُهُ، وَاشْتَدَّتْ اِلى رَحْمَتِکَ فاقَتُهُ، وَعَظُمَتْ لِتَفْریطِهِ حَسْرَتُهُ،و آرزویش در دنیا اندک شده و سخت نیازمند رحمتت گردیده و افسوسش در کوتاهى و تقصیر خود بزرگ گشتهوَکَثُرَتْ زَلَّتُهُ وَعَثْرَتُهُ، وَخَلُصَتْ لِوَجْهِکَ تَوْبَتُهُ،و لغزش و خطایش بسیار شده و توبه اش بدرگاه تو خالص گردیدهفَصَلِّ عَلى مُحَمَّد خاتَمِ النَّبِیّینَ، وَعَلى اَهْلِ بَیْتِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ،پس درود فرست بر محمّد خاتم پیمبران و بر خاندان پاک پاکیزه اشوَ ارْزُقْنى شَفاعَةَ مُحَمَّد صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ، وَلا تَحْرِمْنى صُحْبَتَهُ، اِنَّکَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ،و شفاعت محمّد صلى الله علیه و آله و سلم را روزى من گردان و از همنشینى او محرومم مکن که تو ارحم الراحمین هستىاَللّـهُمَّ اقْضِ لى فِى الاَْرْبَعآءِ اَرْبَعاً، اِجْعَلْ قُوَّتى فى طاعَتِکَ، وَنَشاطى فى عِبادَتِکَ،خدایا در روز چهارشنبه چهار حاجت مرا برآور: نیرویم را در طاعت خویش قرار ده و نشاط و شادمانیم را در عبادتتوَرَغْبَتى فى ثَوابِکَ، وَزُهْدى فیما یُوجِبُ لى اَلیمَ عِقابِکَ، اِنَّکَ لَطیفٌ لِما تَشآءُ.(1)و رغبت و میلم را در پاداش نیکت و پارساییم را در آنچه موجب عذاب دردناک براى من گردد که همانا تو نسبت به هرچه بخواهى مدارا کنى.
