با توجه به علاقه و محبت حضرت علي (ع) به حضرت زهرا (س)، چگونه درنهج البلاغه از عدم علاقه به دنيا صحبت مي كنند؟

پاسخ:
آنچه در فرهنگ اسلامي و در سيره پيشوايان وجود دارد، ترك تعلق و دلبستگي به دنيا است و مقصود از آن علاقه به دنيا در حدي است كه انسان را از ياد خدا باز بدارد و از او غافل سازد. به عبارت ديگر دنيا دوستي منفي، حب عرضي است؛ يعني اين كه علاقه به دنيا و متعلقات آن هم عرض عشق و توجه به خدا قرار گيرد و عرصه را بر آن تنگ نمايد. اما علاقه و حب طولي يعني دوست داشتن دوستان خدا و دوست داشتن براي رضاي او، در اسلام و سيره پيشوايان دين به عالي ترين شكل نمودار است. از اين رو در روايت دوست داشتن زنان از شيوه پيامبران شمرده شده است و يا آمده است، مؤمن، زن و فرزند خود را دوست دارد. اين دوستي در جهت رضاي خداست و از اين رو موجب تعلق و دلبستگي و يا ترك انجام وظايف الهي در برابر خواست زن و فرزند نمي شود. بنابراين دنياگريزي اميرالمومنين، گريز از دوستي به گونه اول است و علاقه آن حضرت به پيامبر(ص) و حضرت زهرا(س) و فرزندانش از نوع دوم است.