شناخت شخصیت امیرالمؤمنین علیه السلام

اوج «شب قدر» شبِ شهادت وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه‌السلام، پدر عزیز و آسمانیِ ماست. بر ما فرزندان و شیعیانِ ایشان واجب است که معرفتِ امام را داشته باشیم.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیْتَةً جاهِلِیَّةً = اگر کسی بمیرد و امام زمان خودش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است». براساس این روایت، شناخت وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه‌السلام تا حدودی به معنی شناخت شخصیت امام زمانِ خود ماست و از طرفی شناخت خانواده‌ی آسمانیِ ما بر ما واجب است.

خیلی بد است که ما در زمینه‌های مختلف مطالعات متفرقه داشته باشیم، ده‌ها و صدها و هزاران ساعت از عمرمان را صرف شناخت چیزهایی کنیم که به دردمان نمی‌خورد و نمی توانیم آنها را با خودمان به برزخ و آخرت ‌ببریم، اما برای شناختن خانواده‌ی آسمانی‌مان وقتِ جدی‌ای اختصاص ندهیم. اگر ما در مورد امیرالمؤمنین علیه‌السلام صدها ساعت سخن بگوییم، چیز زیادی نگفته‌ایم.

برای شناخت امام، منابعی وجود دارد، یک منبع قرآن است، همانطور که امام باقر علیه‌السلام فرمود: «أنزِلَ ربعُ القرآن فینا = یک‌چهارم قرآن درباره‌ی ما اهل بیت نازل شده است». منبع دیگر، منابع امام‌شناسیِ شیعه و منابع امام‌شناسیِ اهل سنت است. احادیثی که اهل سنت درباره‌ی اهل بیت علیهم‌السلام نقل کرده اند، بسیار زیاد است. دانشمندان غیر مسلمان، اعم از مسیحی و یهودی، هندو و ادیان و مکاتب دیگر در مورد امیرالمؤمنین علیه‌السلام و معصومین علیهم‌السلام فرمایشات بلندی دارند.

سخن گفتن در مورد امیرالمؤمنین علیه‌السلام و سایر معصومین (علیهم‌السلام) باعث می‌شود که هم خودِ گوینده و هم شنونده فیض زیادی ببرند و انگار که وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه‌السلام با روحِ شنونده و گوینده آمیخته می‌شود و این آمیختگی ارتقاء و رشد نفسانی هم برای گوینده و هم برای شنونده می‌آورد. هر چقدر انسان وقت بگذارد و از فضائل اهل‌بیت علیهم‌السلام بشنود یا بگوید، این معارف در نفسش ذخیره می‌شود و علاوه بر فیوضاتی که در دنیا به او می‌رساند، این ذخیره‌ها برای آخرت انسان هم بسیار کارگشاست.

ما چقدر خوشبختیم که خدا هدیه‌ای به عظمت امیرالمؤمنین علیه‌السلام به ما داده است. خیلی بد است که انسان به خاطر نعمت‌های دنیایی کفر بگوید و ناشکری کند. به خاطر مریضی، مشکل اقتصادی، به خاطر چهارتا کمبود دنیایی احساس بدبختی و بیچارگی کند و بخواهد جای کسانی باشد که این بزرگ‌ترین هدیه‌ی خدا را ندارند. شما در بین این چند میلیارد جمعیتی که روی زمین هستند، نگاه کنید، چند نفر امیرالمؤمنین علیه‌السلام را دارند؟ خدا به چند نفر ۱۴ معصوم را داده است؟ به چند نفر ابالفضل و زینب کبری و علی اکبر و حضرت معصومه علیهم‌السلام را داده؟ دقت کنید؛ این‌ها نعمت‌های عظیمی هستند که ذخائر دنیا و آخرت ما می باشند.

کسی که ناشکر باشد، خوشحال و سرمست نباشد از داشتن خانواده آسمانی و با این‌ها احساس بزرگی نکند، حتماً خودش را نشناخته است. بزرگ‌ترین معرفت این است که انسان خودش را بشناسد. اگر خودت را شناختی متوجه می‌شوی که تو به امامی به این عظمت احتیاج داری. شخصیت تو به قدری بزرگ و قیمتی است که نفس تو با کمتر از امیرالمؤمنین علیه‌السلام آرام نمی‌شود. احترامی که نیاز هست به شخصیت تو گذاشته شود، با کمتر از ۱۴ معصوم علیهم‌السلام نمی‌شود. خدا اینگونه به ما احترام گذاشته، این گونه ما را اکرام کرده است. خیلی ما باید قدردان باشیم که خداوند تبارک و تعالی چنین هدایای بزرگی را نصیبِ ما کرده است.

منتظران منجی