نظر علامه طهرانی درباره گرایش آیت الله مطهری در اواخر عمر به عرفان عملی

دوست مكرّم و سرور ارجمند مهربانتر از برادر ما مرحوم آية اللّه شيخ مرتضى مطهّرى‏ رضوان اللّه عليه ‏كه سابقه آشنائى ما با ايشان متجاوز از سى و پنج سال است، پس از يك عمر درس و بحث و تدريس و خطابه و كتابت و موعظه و تحقيق و تدقيق در امور فلسفيّه، با ذهن رشيق و نفس نقّاد خود بالأخره در اين چند ساله آخر عمر خود بالعيان دريافت كه بدون اتّصال به باطن و ربط با خداى منّان و اشراب دل از سرچشمه فيوضات ربّانيّه، اطمينان خاطر و آرامش سرّ نصيب انسان نمى‏ گردد، و هيچگاه نمى‏تواند در حرم مطهّر خدا وارد شود يا گرداگرد آن طوف كند و به كعبه مقصود برسد.

و چون شمعى كه دائما بسوزد و آب شود، يا پروانه‏اى كه خود را به آتش زند، و همانند مؤمن متعهّدى كه شوريده‏ وار دلباخته گردد و در درياى بى ‏كرانه ذات و صفات و اسماء حضرت معبود فانى گردد و وجودش به سعه وجود خدا متّسع شود قدم راستين در مضمار اين ميدان نهاد.

بيدارى شب‏هاى تار و گريه و مناجات در خلوت سحرگاه و توغّل در ذكر و فكر و ممارست درس قرآن و دورى گزيدن از اهل دنيا و هواپرستان، و پيوستن به اهل الله و اولياى خدا، مشهود سير و سلوك او بود. رحمة الله عليه رحمة واسعة.

لمثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَل الْعَامِلُونَ [1]، انَّ اللَهَ مَعَ الَّذينَ اتَّقَوْا وَ الَّذينَ هُمْ مُحْسِنُونَ [2].

چندى قبل از اين حقير خواستند تا براى سالگرد شهادت ايشان چيزى بنويسم. اين فقير كه حقّا خود را نالايق مى‏ديدم با وجود تراكم مشاغل و شواغل از قبول اين عهده پوزش طلبيدم.

اخيرا كه مراجعه مكرّر شد، روح آن صديق گرامى مدد نمود كه اين مختصر را تحرير نموده و به عنوان مقدّمه به رساله‏اى كه در سير و سلوك نوشته بودم ملحق نموده و براى شادى روح آن مرحوم در دسترس طالبان حقّ و پويندگان سبل سلام و راه حقيقت قرار دهم. بِيَدِهِ ازِمَّةُ الامورِ وَ بِهِ أسْتَعينُ.

[1]- آيه 61 از سوره 37: صافّات: [براى چنين چيزى عمل كنندگان بايد عمل كنند].
[2]- آيه 128 از سوره 16: نحل: [خداوند همراه كسانى است كه تقوى گزيده‏اند و آنانكه ايشان نيكوكارند].

منبع: سایت هدانا برگرفته از کتاب  رساله لب اللباب در سير و سلوك اولى الألباب، ص: 17