روزه، سپری برای مقاومت در برابر حرام هاست

انسان روزه دار، با تمرین ۳۰ روزه ی ماه رمضان در برابر خواهش های نفسانی خویش، به راحتی می تواند در برابر حرام ها مقاومت کند.
روزه یعنی انسان جواب منفی به همه میل های خودش بدهد. ۳۰ روزی که تمرین می کنیم، یعنی حلال ها هم بر ما حرام است. غذای حلال، نوشیدنی حلال. خیلی از حلال ها بر ما حرام می شود. برای این که ما یاد بگیریم در مقابل حلالی که می‌شود استفاده کرد، مقاومت کنیم. اگر کسی توانست در مقابل حلالی که می تواند استفاده کند، مقاومت کند، قطعا در مقابل حرام هم می‌تواند مقاومت کند. روزه همه ی لذت های حیوانی را از شما می‌گیرد.

بعضی ها گمان می کنند وقتی می گوییم روزه، یعنی فقط چیزی نخورد یا چیزی نیاشامد و یا روزه را محدود می کنند در همین احکام ظاهری که در رساله هست. دایره روزه وسیع است. روزه یعنی چشم نامحرم را نبیند. گوش تان حرف های آلوده نشنود. زبان تان حرف آلوده نزند. حتی خیال و فکرتان هم در کنترل شما باشد. یعنی باید از صحنه های آلوده، کارهای آلوده، تصمیم های آلوده کنترل بشود. در کل روزه یعنی یک پرهیز جامع و همه جانبه از حرام ها.

پس روزه صرفاً خودداری از آشامیدن و خوردن نیست. روزه یعنی همه لذت های مادی را بر خودت حرام کنی. وجود انسان دو بُعد دارد. یک بعد می کشاند به سمت حیوانیت و نفسانیت. یک بعد می کشاند به سمت خدا. وقتی راه تغذیه‌ی این را بستی، یعنی جلوی این را گرفتی و نگذاشتی بعد نفسانی تو تغذیه کند، نوبت به تغذیه ی بعد الهی تو می رسد. عالیترین مظهر تغذیه‌ی بعد الهی و عالیترین غذا برای آن، نماز است که انسان می ایستد و توجه به کمال مطلق می کند، توجه به مبدأ همه کمالات یعنی حضرت حق می کند.

پس این که می گوید از روزه کمک بگیرید برای بستن ناخودتان و محدود کردن آن، و از نماز کمک بگیرید برای خوردن غذای پاک، یعنی از این طرف جلوی تغذیه ناسالم را بگیرید و از طرف دیگر با نماز، بهترین تغذیه را به روح تان وارد کنید. برای همین است که فرمود:«اِستَعِینُوا بالصبر والصلاه =از روزه و نماز کمک بگیرید» .

با روزه ارزش های الهی را در خود حاکم کنید

شخص روزه دار  با فشار بر نفس و حیوانیتش، بُعد الهی را در خود تقویت می کند که نتیجه اش حاکم شدن ارزش های الهی بر تمام وجود شخص می شود.

روزه دست تمام شیطان ها را می بندد. یعنی خداوند با قوانین و محدودیت هایی که داده، «ناخود» ما  را سفت و محکم نگه می دارد. اما از طرف دیگر دست «خود حقیقی» ما را حسابی باز گذاشته است. فرموده است: قرآن بخوانید. ذکر بگویید. عبادت کنید. اینها برای این است که شخص تا یک ماه به این کارها عادت کند. یعنی یک ماه، ناخودش را در فشار بگذارد، حیوانیت و نفسانیتش را در فشار بگذارد و متقابلا یک ماه، فقط «خودحقیقی اش» تغذیه کند. بعد الهی اش استفاده های معنوی بکند تا نتیجه ی آن حاکم شدن ارزش های الهی بر تمام وجود شخص باشد. چون بعد از یک ماه، همه ی نفسانیات ضعیف می شوند. خداوند نشاط حیوانی را با وضع روزه، از بین می برد. وقتی نشاط حیوانی را از بین برود، عید حقیقی می آید.

از حضرت سجاد (علیه السلام) در دعای وداع نقل است که می گوید: سلام بر تو ای عید دوستان خدا.

حالا کسی که خیال ندارد رشد انسانی بکند و معشوق او، فقط ارزش های گیاهی و ارزش های حیوانی هستند، یعنی از زندگی همین لذت ها را فهمیده است، فهمیده که من گیاه هستم یا حیوان و تمام تلاشش از صبح که از خواب بلند می شود تا شب، صرف همین ارزش های گیاهی و حیوانی می شود و کاری با انسانیت ندارد، کاری با ابدیت ندارد. در حقیقت به خودش توهین می کند و پیش خود خوار و ذلیل است.

یعنی در واقع خودش پیش ناخودش، اینطور است. چون ناخود بر او غلبه دارد. همه اش حیوانیت. همه اش لذت های حیوانی. تفاخر، پز دادن، خودنمایی کردن. برتری جویی ها، زیاده طلبی ها، خوب خوردن ها، خوب پوشیدن ها، خوب گشتن ها، شیک کردن ها، به رخ کشیدن ها. چنین کسی نمی تواند از روزه و نماز کمک بگیرد. او قدر نعمت های الهی را نمی داند و به نماز و روزه به عنوان دو یاور نگاه نمی کند.

منتظران منجی