تورک در نماز چگونه است
تورک در نماز چگونه است
فهرست این نوشتار:
* تورک در نماز یعنی نشستن بر روى ران چپ، و گذاشتن روى پاى راست به كف پاى چپ در حال تشهد و بين دو سجده.
تورک به چه معناست؟
معانی تورّک
۱. نشستن بر ران چپ و نهادن پشت پای راست بر کف پای چپ. [fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][۱] [۲] ۲. سنگینی بدن را گاه بر پای راست و گاه بر پای چپ نهادن. [۳] ۳. گذاشتن دستها بر بالای ران و تکیه کردن بر آن. [۴] [۵]
تورّک به معنای دوم و سوم در حال ایستادن انجام میشود.
تخصّر
از معنای سوم به «تخصّر» نیز تعبیر شده است؛ [۶] هرچند برخی آن را غیر از تخصّر دانسته و تخصّر را به تکیه دادن بر تهیگاه تعریف کردهاند. [۷]
معنای مشهور در تورّک
تورّک به معنای نخست، مشهور است. از آن در باب صلات سخن گفته شده است.
حکم تورّک
تورّک در حال قیام در نماز مکروه است. برخی آن را به معنای دوم و برخی به معنای سوم تعریف کردهاند. برخی نیز اجتناب از تورک به هر دو معنا را اولی دانستهاند. [۸] [۹]
تورّک به معنای نخست بین دو سجده، نیز پس از سجدۀ دوم، همچنین در حال خواندن تشهّد و گفتن سلام برای مردان، [۱۰] [۱۱] [۱۲] [۱۳] [۱۴] [۱۵]و در مقابل، تربّع برای زنان [۱۶] [۱۷] مستحب است.
پانویس:
- ۱. ↑ جواهر الکلام ج۱۰، ص۱۷۹.
- ۲. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۵۷۴.
- ۳. ↑ الألفیة و النفلیة، ص۱۱۳.
- ۴. ↑ تذکرة الفقهاء ج۳، ص۲۹۸-۲۹۹.
- ۵. ↑ العروة الوثقی ج۳، ص۳۸.
- ۶. ↑ تذکرة الفقهاء ج۳، ص۲۹۸-۲۹۹.
- ۷. ↑ البیان، ص۱۸۵.
- ۸. ↑ جواهر الکلام ج۱۱، ص۹۱.
- ۹. ↑ العروة الوثقی ج۱ ص۷۲۲.
- ۱۰. ↑ جواهر الکلام ج۹، ص۲۸۳-۲۸۴.
- ۱۱. ↑ جواهر الکلام ج۱۰، ص۱۷۸.
- ۱۲. ↑ جواهر الکلام ج۱۰، ص۲۷۲.
- ۱۳. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۵۷۴.
- ۱۴. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۵۹۰.
- ۱۵. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۵۹۸.
- ۱۶. ↑ جواهر الکلام ج۱۰، ص۱۸۲.
- ۱۷. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۶۱۴.
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۲، ص۶۶۰.
[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]