زندگى ابدى در بهشت
آيا زندگى ابدى و پايان ناپذير در بهشت، خسته كننده نيست؟
اگر معناى ثبات را از سكون جدا كنيم و روشن شود كه آن جا دارالقرار است نه دارالسكون، اين مشكل حل مى شود. سكون با نابودى همراه است؛ مانند درخت يا ساختمانى كه در يك مكان قرار دارد؛ بالاخره روزى مى پوسد و از بين مى رود. ثبات مانند معادلات رياضى است كه زمان و مكان ندارد. آن چه زمان و مكان ندارد، ثابت است نه ساكن.
آيا قانون عليت روزى فرو مى ريزد؟ آيا 4=2×2 تبديل مى شود؟ خير؛ چون ثابتند. در اين دنيا، خستگى مربوط به تن است و روح چون متعلق به تن است، احساس خستگى مى كند؛ در آخرت، برعكس دنيا بدن همراه روح است، ديگر زوال و خستگى و مرگ در آن راه ندارد، انسان به دارالقرار مى رسد.
از اين موجودات ثابت بسيار داريم؛ مانند فرشتگان، حتى فرشتگانى كه بدن دارند. به هر حال، در قيامت انسان جسم دارد، حس دارد، لذت هاى جسمانى دارد؛ ولى نظام آن جا با نظام دنيا متفاوت است. در آن نظام، فرسودگى و خستگى و سكون راه ندارد. بنابراين خستگى نيز وجود ندارد.
منبع: هدانا برگرفته از «توصیه ها،پرسش ها و پاسخ ها حضرت آیت الله جوادی آملی»
