روابط نامزدی چگونه باشد
سلام. یک هفته است که نامزد شديم؛ يعني فقط خانواده ها رو دعوت كرديم و از رابطمون خبر دارن ولی عقد نيستيم. سوالم اینه که حدود روابطمون در اين دوران بايد چقدر باشه؟ دوران نامزدي چقدر مناسبه و چه مدت باید باشه؟
پرسشگر گرامي، مطمئنا با فردي معتقد با فطرتي پاك و طالب پاكي و نورانيت روبرو هستيم و اين صفات خوب شما را مي ستاييم. اميدواريم راهنماي خوبي براي شما باشيم.
تا زماني كه صيغه عقد شرعي بين شما و نامزدتان، جاری نشده باشد بر يكديگر محرم نيستيد و حكم ساير نامحرمان را داريد؛ لذا هرگونه گفتگوي تحريك آميز و تماس بدني و جنسي حرام است، اگر چه با رضايت خودتان باشد و بدانيد كه در آینده با همديگر ازدواج خواهيد كرد.
تا زماني كه محرم نشده ايد از نظر شرعي نسبت به يكديگر نامحرم هستيد و نمي توانيد مثل زن و شوهر رفتار نماييد و دست همديگر را بگيريد يا با هم ديگر خلوت کنید.
بنابراين زن و مرد در صورتى مى توانند با هم ارتباط برقرار كنند كه شرعا صيغه عقد ازدواج (دائم يا موقت) بين آنها جارى شده باشد. بنابراين وقتى پسر و دختر جوانى يكديگر را براى زناشويى و زندگى مشترك انتخاب مى كنند، بعد از مراسم عرفى خواستگارى و يا نامزدي اگر بخواهند با هم محرم باشند و بتوانند رفت و آمد داشته باشند،
حتما بايد صيغه عقد ازدواج بين آنها جارى بشود، وگرنه مثل دو فرد بيگانه هستند و نسبت به هم نامحرم مي باشند و نمىتوانند با هم ارتباط عاطفی داشته باشند. نگاه كردن آنها به يكديگر نيز اگر از روى لذت و شهوت باشد حرام است و بدون لذت و شهوت هم فقط مرد مى تواند به دستها و صورت زن نگاه كند و زن هم تنها مى تواند به جاهايى كه عرفا مردها نمى پوشانند (مثل سر و صورت و دستها) نگاه كند. بنابراين شرط مهم در دوران نامزدى از نظر اسلام همين است و شرايط يا راهى ديگر براى ارتباط وجود ندارد و به صِرف خواستگارى و قول و قرار عرفى، زن و مرد به يكديگر حلال نمى شوند.
لذا توصيه مي شود تا قبل از اجراي صيغه عقد ازدواج، در برخورد و گفتگو با ايشان، هنجارهاي شرعي زير را رعايت كنيد:
– از گفتگوهاي تحريك كننده پرهيز شود.
– از نگاههاي آلوده و شهواني خودداري شود.
– حجاب شرعي رعايت شود.
– در گفتگوها قصد تلذّذ و ريبه در كار نباشد.
– دو نفر نامحرم در محيط بسته، تنها نمانند.
با توجه به موارد بالا خود شما هم اذعان داريد كه چنانچه دو طرف بخواهند حدود شرعي را رعايت كنند (که رعایت آنها برای یک مسلمان، واجب است) نه تنها از روابط خود با يكديگر لذتي نمي برند بلكه اين روابط در دوران نامزدي موجب فشار رواني بر آنان مي شود؛ از اين رو بهتر است دختر و پسر در اولين فرصت با اطلاع خانواده ها، نسبت به جاري كردن صيغه عقد اقدام كنند و بدون دليل ان را به تاخير نيندازند. اكنون كه تا حدي به بررسي سوال شما پرداختيم براي كامل شدن سوال به بررسي مدت دوران عقد مي پردازيم:
طول مدت دوران عقد نيز بستگي به توافق دو طرف و خانواده هاي آنها دارد؛ زيرا گاهي به خاطر مشكلات و فراهم نبودن شرايط و امكانات مالي و يا … امكان تشكيل خانواده مستقل وجود ندارد؛
شاید این مطالب را هم بپسندید:
با این اوصاف، طبيعي است که دوره نامزدي طولاني خواهد شد ولي اگر موانعي وجود ندارد بهتر آن است تا 6 ماه پس از اجراي عقد، مراسم عروسي برپا شود و زندگي مشترك را به طور مستقل آغاز نمايند. البته اگر در مورد همديگر قضاوت نمي كنيد، اين دوره مي تواند تا يك سال و نيم و يا دو سال هم طول بكشد. نشان آسيب زا نبودن مدت طولاني عقد، اين است كه بگو مگو درباره مسائل جزیی و فرعی رخ ندهد. اگر اين پديده تكرار شد سريع، ازدواج را عملي نماييد (البته با این شرط که ملاک های اصلی (مانند ایمان و اخلاق) که ابتدای خواستگاری و ازدواج مدنظر داشتید و تحقیقات و مشورت ها و صحبت ها آن ها را ثابت می کرد، همچنان در فرد مورد نظرتان وجود داشته باشد).
بنابراين اگر پسر و دختر به اخلاق و روحيات يكديگر نسبتا آشنا شده اند و آمادگي زندگي مشترك را پيدا نموده اند، و از امكانات مادي، ولو در حد معمولي و ساده، براي تشكيل زندگي برخوردارند، دليلي براي طولاني شدن اين زمان وجود ندارد. وجود دوران نامزدي از اين جهت مفيد است كه پسر و دختر را به روحيات يكديگر آشنا مي كند و شناخت آنها را نسبت به هم کامل تر می کند و آنان را براي شروع يك زندگي جديد و خداپسندانه آماده مي سازد. ما اگر به اهميت و جايگاه ويژه خانواده پي ببريم،
برخود لازم و واجب مي كنيم كه از هر نظر خود را براي آن آماده سازيم. هم از نظر اخلاقي و انساني ويژگي هاي يك همسر خوب را در خود ايجاد كنيم و هم از نظر عاطفي از چنان توانايي برخوردار شويم كه «من» خود را به «ما» تبديل كنيم و ديگر خواهي را به جاي خود خواهي قرار دهيم و هم از نظر اطلاعات اوليه يك زندگي مشترك مثل مسائل مربوط به بهداشت ازدواج، فرزند آوري، تربيت فرزند و ديگر مسائل مربوط به آن، اطلاعات نسبتا جامعي داشته باشيم.
*** اما طولاني شدن اين دوران (عقد) در صورتي كه دليل و عذر مهمي در كار نباشد و در عين حال كه مي توان با قناعت و محدود كردن و كاهش سطح انتظارات، يك زندگي ساده اي را آغاز كرد ولی مراسم عروسي و تشكيل خانواده مستقل را به تأخير انداخت، ممكن است پيامدهاي زير را به دنبال داشته باشد :
1. از آنجا كه زن و شوهر نمي توانند به ارضاء نيازهاي جنسي خود به شكل كامل برسند، به طور ناخودآگاه هم كه شده بهانه هاي مختلفي مطرح شده و نكته سنجي هاي بي منطق و بي دليل گسترش پيدا كرده و آرامش زندگي را به خطر مي اندازد، و به جاي اينكه ازدواج به آرامش بيانجامد، موجب مشاجرات و بگومگوهاي مختلف مي شود. چه بسا خودشان هم از منشأ و سرچشمه آن اطلاعي نداشته باشند.
2. اگر خانواده دختر آمادگي كافي براي تشكيل خانواده مستقل دخترشان را داشته باشند و جهيزيه دخترشان را آماده كرده اند پس از عقد دخترشان چه بسا احساس مي كنند اين دختر از آن كسي ديگري است و چه بهتر است به خانه بخت برود و هر روز منتظر ديدن زندگي مشترك فرزندشان هستند. بخصوص اگر در خانواده شان فرزند بزرگ و دم بخت ديگري نيز داشته باشند.
3. دختر پس از جاری شدن صیغه عقد، يك نوع دلبستگي شديدي به همسر خود پيدا مي كند و از آنجا كه نمي تواند تمام اوقاتش را با شوهر خود باشد، احساس تنهايي مي كند و اين احساس تنهايي در فضاي رواني دختر تأثير منفي مي گذارد.
4. پسر نيز دليل موجهي براي طولاني شدن دوران نامزدي نمي بيند و هر لحظه آرزوي آن را دارد كه به مطلوب خود نائل آيد و او نيز ممكن است دچار آشفتگي روحي شود و در حالت انتظار به سر خواهد برد.
5. يكي ديگر از نكات، سخنان اطرافيان، خويشان و همسايگان و … است كه با طولاني شدن اين دوران به حدس و گمان هاي بي اساس روي مي آورند و چراها و فلسفه هاي مختلفي را طرح مي كنند كه چه بسا هيچ كدام به واقعيت نزديك نباشد و به تدريج در زندگي اين زن و شوهر جوان وارد شده و آنها را دچار آشفتگي مي كند.
در پايان لازم به ذكر است اگر دليل موجه و منطقي در كار باشد و با صراحت و شفافيت كامل موضوع بين دو خانواده مطرح شده باشد و جلوي برخي شك و شبهه ها را گرفته باشند و راهكارهاي مناسبي براي طولاني شدن اين دوران اعمال كنند، مطمئنا خواهند توانست هر دو و خانواده هاي آنها تأثيرات بيان شده را كاهش داده و از آرامش مناسبي برخوردار باشند.
پرسمان
