حضرت يوسف(ع) آيا گناه كرد از اسب در مقابل پدرش پياده نشد؟ آيا اين تكبر و گناه كبيره نبود؟!

 

سراسر آيه هاى سوره يوسف (ع) بر علم و دانش، بردبارى و شكيبايى و پاكى و عصمت شگفت آور حضرت يوسف صديق (ع) گواهى مى دهد. و قرآن سرگذشت او را به عنوان اسوه تقوا و نمونه پاكى و مظهر عفت و عصمت بيان مى كند، و او را از بندگان «مخلص» «انه من عبادنا المخلصين» يوسف، آيه [24 مى شمارد. از طرف ديگر قرآن كريم «مخلصين» را از گزند شيطان در امان مى داند «الا عبادك منهم المخلصين».(1) بنابراين چگونه مى توان به او نسبت داد كه عز سلطنت او را گرفته باشد و به احترام از اسب پياده نشده باشد؟

به همين جهت برخى از مفسران‏(2) اين احاديث را مخالف آيات قرآن و ضرورت دين و از اسرائيليات دانسته اند كه در احاديث وارد شده و قابل قبول و اعتماد نيست.

آيات و روايات معتبر نشانگر آن است كه حضرت يوسف (ع) طبق فرمان الهى عمل كرد و كمال احترام را نسبت به پدر و مادر انجام داد. چنان كه قرآن كريم مى فرمايد:

«فلما دخلوا على يوسف آوى اليه ابويه و قال ادخلوا مصر ان شاء الله آمنين» زمانى كه يعقوب و فرزندان و همسرش بر يوسف وارد شدند، پدر و مادر خود را در آغوش گرفت و گفت به شهر مصر درآييد كه ان شاء الله بعد از اين ايمن خواهيد بود.»

از جمله «فلما دخلوا على يوسف» و «و قال ادخلوا مصر» [يعنى از دو كلمه داخل شويد] استفاده مى شود كه حضرت يوسف (ع) در خارج شهر به استقبال پدر و همراهانش رفته بود و در آنجا منزل گرفته بود و در انتظار قدوم آنان به سر مى برد و هنگامى كه پدر و همراهانش وارد شدند حضرت يوسف (ع) نسبت به آنها اظهار محبت و احترام كرد «آوى اليه ابويه» و پس از مراسم استقبال از پدر و همراهانش خواست كه به مصر وارد شوند و در آن ديار سكنى گزينند. در غير اين صورت واژه «ورود» و «دخول» جايگاهى نداشت.

بنابر آيات وارده ايشان با گرمى تمام والدينش را در آغوش مى گيرد و با محبت با آنها رفتار مى كند، چگونه مى توان باور داشت كه حضرت يوسف بعد از اين همه فراقت و دورى از خانواده و بستگان خود از اسب پياده نشده باشد..

(1) (حجر، آيه 40)

(2) (تفسير موضوعى «منشور جاويد»، استاد جعفر سبحانى، انتشارات مؤسسه امام صادق (ع)، قم: ج 11، ص 472)

پرسمانحضر