چرا رهبر معظم انقلاب برجام را آتش نزدند؟!
در طی روزهای اخیر پس از خروج آمریکا از برجام بسیاری می پرسند چرا علیرغم تحقق پیش بینی ها و افشا شدن ضعف های ساختاری سند سفهی برجام، رهبر انقلاب برخلاف سخن پیشین خود مبنی بر آتش زدن برجام ، باز هم به دولت مجال داد تا برجام را از طریق اخذ تضمین از اروپایی ها ادامه دهد؟
برای درک موضع رهبر انقلاب دو نکته به نظر می رسد:
شاید این مطالب را هم بپسندید:
اول: موضع دولت و سخنان آقای رئیس جمهور دقایقی بعد از اعلام خروج آمریکا از برجام، نشان داد که دولت نمی خواهد مسوولیت این شکست را بپذیرد و تصمیم دارد با تاکید بر چند جانبه بودن این تعهد همچنان از جسم بی رمق برجام استفاده تبلیغاتی کند. بنابراین چنانچه رهبر انقلاب رأساً خروج از برجام را اعلام می کردند، پرونده برجام برای سوءاستفاده های تبلیغاتی باز می ماند. بهترین شیوه این بود که ورشکستگی برجام توسط خود دولت اعلام شود چرا که همانطور که رهبر انقلاب پیش بینی کردند تضمین کردن واقعی برجام توسط سه کشور اروپایی بسیار بعید به نظر می رسد.
دوم: دولت منتخب مردم طی سه سالی که از امضای برجام می گذرد در بدترین شرایط خود از نظر مقبولیت و اعتماد عمومی قرار دارد. شکست برجام به عنوان تنها طرح مدیریت کلان کشور و اعلام بازگشتن تحریم ها (که هیچ وقت برداشته نشده بودند) در واقع به معنای ورشکستگی مطلق دولت است. اگر امروز پروژه برجام از دستور کار دولت خارج شود، چه طرحی برای سه سال باقی مانده ی دولت در دستور کار باقی می ماند؟ تقریباً هیچ!
بنابراین با توجه به خصوصیات روانی و سیاسی دولت طبعاً می توانیم پیش بینی کنیم با خارج شدن برجام از دستور کار، دولت به ایجاد التهابات روانی کاذب و تحریک احساسات عمومی و بازی با پرونده های حاشیه ای رو خواهد آورد و آسیب چنین دولتی بیش از دولتی است که بناست با لفاظی در مورد آینده ی مبهم برجام وقت باقی مانده را سپری کند.
بنابراین باید بین ناامیدی مطلق از بهبود اوضاع و گذران وقت با اندکی امید به آینده یکی را انتخاب کرد و انتخاب دوم که ما را به آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی و تغییر از طریق صندوق رای نزدیک می کند، عقلانی تر است.
