پيامبری كه به نام مادرش خطاب می شود

سوره آل عمران، آيه 45: (إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ يا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ‏)

سراسر جهان هستي كلمات الهي است؛ امّا حضرت «عيسي بن مريم» (عليه السلام) مصداق كامل كلمه تكويني (نه اعتباري) الهي است، زيرا روح وي انتسابي قوي و پيوندي ويژه با خدا دارد. او با خطاب و كلمه «كُن» به هستي قدم نهاد و بدان لحاظ كه پدر نداشت و نيز چگونگي كيفيت حمل و فصال، از ناحيه مادر نيز به صورت اعجاز و بدون گذراندن ايام بارداري به دنيا آمد، از اين‏رو آيت كبراي حق تعالي است و بهتر خدا را نشان مي‏ دهد. نشانه او اين است كه نامش عيسي، لقبش مسيح و كنيه وي ابن مريم است.

تعبير به «ابن مريم» مي تواند هم اشاره به بطلان سخن كساني باشد كه عيسي (ع) را فرزند خدا مي ‏دانند و هم اشاره به بطلان سخن كساني كه آن حضرت را فرزند مردي نجّار مي‏ دانستند؛ بطوريكه پيام آيه اين ‏است كه حضرت عيسي بدون پدر متولد شد.

كلمه «عيسى» در اصل «يشوع» بوده كه هم به معناى مخلص تفسير شده و هم به معناى منجى و در بعضى از اخبار به كلمه «يعيش- زنده مى‏ ماند» تفسير شده و اين با نامى‏ كه براى فرزند زكريا نهاده – يعنى نام يحيى- زنده مى ‏ماند – مناسب‏ تر است، چون بين اين دو پيامبر شباهتهايي برقرار بوده است.

پي نوشت:

[1] تفسير تسنيم، ج5، ص 451. ج14، ص 282.

[2] ترجمه تفسير الميزان، ج‏3، ص 305.