مناجات کسانى است که خدا را دوست دارند و به او عشق مىورزند; کسانى که محبّت خداوند را مى طلبند و از او مى خواهند به بنده اش نظر افکند و مهربانانه به وى بنگرد.(1)بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِبه نام خداوند بخشنده مهرباناِلهى مَنْ ذَا الَّذى ذاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِکَ فَرامَ مِنْکَ بَدَلاً، وَمَنْ ذَا الَّذى آنَسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغى عَنْکَ حِوَلاً،خدایا کیست که شیرینى محبت تو را چشیده باشد و جز تو آهنگ دیگرى را بکند و کیست که به مقام قرب تو انس گرفته باشد و درصدد روگرداندن از تو باشداِلهى فَاجْعَلْنا مِمَّنِ اصْطَفَیْتَهُ لِقُرْبِکَ وَوِلایَتِکَ، وَاَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَمَحَبَّتِکَ،خدایا قرار ده ما را از زمره کسانى که براى قرب و دوستیت برگزیده اى و براى عشق و محبتت خالصش گرداندهوَشَوَّقْتَهُ اِلى لِقآئِکَ، وَرَضَّیْتَهُ بِقَضآئِکَ، وَمَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ اِلى وَجْهِکَ،و به دیدارت شایقش کرده و به قضا و قدرت راضیش ساخته و به دیدن رویت به او نعمت بخشیدهوَحَبَوْتَهُ بِرِضاکَ، وَاَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِکَ وَقِلاکَ، وَبَوَّاْتَهُ مَقْعَدَ الصِّدْقِ فى جِوارِکَ،و به خشنودى خویش مخصوصش گردانده و از غم هجران و فراقت پناهش داده و در جایگاه راستى در جوار خویش جایش دادهوَخَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِکَ، وَاَهَّلْتَهُ لِعِبادَتِکَ، وَهَیَّمْتَ قَلْبَهُ لاِِرادَتِکَ، وَاجْتَبَیْتَهُ لِمُشاهَدَتِکَ،و به معرفت خویش مخصوصش کرده و براى پرستش و عبادتت او را لایق کردى و در ارادت خویش شیدایش کردى و براى مشاهده جمالت برگزیدىوَاَخْلَیْتَ وَجْهَهُ لَکَ، وَفَرَّغْتَ فُؤادَهُ لِحُبِّکَ، وَرَغَّبْتَهُ فیما عِنْدَکَ، وَاَلْهَمْتَهُ ذِکْرَکَ،و رویش را براى خودت خالى کردى و دلش را براى محبّتت فارغ کردى و بدانچه نزد توست راغبش کردى و ذکر خویش را بدو الهام کردىوَاَوْزَعْتَهُ شُکْرَکَ، وَشَغَلْتَهُ بِطاعَتِکَ، وَصَیَّرْتَهُ مِنْ صالِحى بَرِیَّتِکَ، وَاخْتَرْتَهُ لِمُناجاتِکَ،و سپاسگزاریت را بدو نصیب کردى و به طاعت خود سرگرمش ساختى و او را از بندگان شایسته ات گرداندى و براى مناجات خود انتخابش کردى
وَقَطَعْتَ عَنْهُ کُلَّ شَىْء یَقْطَعُهُ عَنْکَ، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا مِمَّنْ دَأْبُهُمُ الاِْرْتِیاحُ اِلَیْکَ وَالْحَنینُ،و بریدى از او هر چه را که موجب بریدنش از تو گردد خدایا قرار ده ما را از کسانى که شیوشان در زندگى شادى با تو و زارى به درگاه توستوَ دَهْرُهُمُ الزَّفْرَةُ وَالاَْنینُ، جِباهُهُمْ ساجِدَةٌ لِعَظَمَتِکَ، وَعُیُونُهُمْ ساهِرَةٌ فى خِدْمَتِکَ،و روزگارشان آه و ناله است پیشانیهاشان در برابر عظمتت به خاک افتاده و دیدگانشان در خدمتت یکسره بیدار استوَدُمُوعُهُمْ سآئِلَةٌ مِنْ خَشْیَتِکَ، وَقُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَةٌ بِمَحَبَّتِکَ، وَاَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَةٌ مِنْ مَهابَتِکَ،و سرشکشان از ترس تو ریزان و دلهاشان به محبّتت آویزان و قلبهاشان از هیبتت از جا کنده شده استیا مَنْ اَنْوارُ قُدْسِهِ لاَِبْصارِ مُحِبّیهِ رآئِقَةٌ، وَسُبُحاتُ وَجْهِهِ لِقُلُوبِ عارِفیهِ شآئِفَةٌ،اى که انوار قدسش براى دیدگان دوستانش در کمال درخشندگى است و پرتوافکنیهاى جمالش براى قلوب عارفان زداینده (چرکیها) استیا مُنى قُلُوبِ الْمُشْتاقینَ، وَیا غایَةَ امالِ الْمُحِبّینَ،اى آرمان دل مشتاقان و اى منتهاى آرزوى دوستاناَسْئَلُکَ حُبَّکَ وَحُبَّ مَنْ یُحِبُّکَ، وَحُبَّ کُلِّ عَمَل یُوصِلُنى اِلى قُرْبِکَ، وَاَنْ تَجْعَلَکَ اَحَبَّ اِلَىَّ مِمّا سِواکَ،از تو خواهم دوستى خودت و دوستى دوستدارانت و دوستى هر عملى که مرا به قرب تو واصل گرداند و تو را در پیش من محبوبتر از ماسواى تو قرار دهدوَاَنْ تَجْعَلَ حُبّى اِیّاکَ قآئِداً اِلى رِضْوانِکَ، وَشَوْقى اِلَیْکَ ذائِداً عَنْ عِصْیانِکَ،و از تو خواهم که دوستیم را نسبت به تو جلو دارم قرار دهى تا مرا به رضوانت بکشاند و اشتیاقم را بسویت چنان کنى که بازدارنده از نافرمانیت باشدوَامْنُنْ بِالنَّظَرِ اِلَیْکَ عَلَىَّ، وَانْظُرْ بِعَیْنِ الْوُدِّ وَالْعَطْفِ اِلَىَّ، وَلاتَصْرِفْ عَنّى وَجْهَکَ،و بر من منت نِه به این که بر من توجهى فرمایى و با دیده دوستى و عطوفت بر من بنگرى ورو از من مگردانىوَاجْعَلْنى مِنْ اَهْلِ الاِْسْعادِ وَالْحِظْوَةِ عِنْدَکَ، یا مُجیبُ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.و مرا از جمله سعادتمندان وبهره مندان نزد خود قرار دهى اى پاسخ دهنده اى مهربانترین مهربانان.
