راز و نیاز کسانى است که فقط آهنگ او دارند و دلبسته او مى باشند; جز از آبشخور زلال لطف او سیراب نشوند و جز از مناجات با او لذّت نبرند; همه شوقشان به جانب حق، و همه دلدادگیشان به حضرت احدیّت است.(1)بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِبه نام خداوند بخشنده مهربانسُبْحانَکَ ما اَضْیَقَ الطُّرُقَ عَلى مَنْ لَمْ تَکُنْ دَلیلَهُ،وَما اَوْضَحَ الْحَقَّ عِنْدَ مَنْ هَدَیْتَهُ سَبیلَهُ،منزهى تو! چه اندازه تنگ است راهها بر کسى که تواش رهنمون نباشى و چه اندازه حقیقت روشن است براى کسى که تو راهش را نشانش داده اىاِلهى فَاسْلُکْ بِنا سُبُلَ الْوُصُولِ اِلَیْکَ،وَسَیِّرْنا فى اَقْرَبِ الطُّرُقِ لِلْوُفُودِ عَلَیْکَ،خدایا پس ما را به راههاى رسیدن به درگاهت بدار و از نزدیکترین راهى که به تو رسند ما را ببَرقَرِّبْ عَلَیْنَا الْبَعیدَ، وَسَهِّلْ عَلَیْنَا الْعَسیرَ الشَّدیدَ، وَاَلْحِقْنا بِعِبادِکَ الَّذینَ هُمْ بِالْبِدارِ اِلَیْکَ یُسارِعوُنَ،دور را بر ما نزدیک گردان و راههاى سخت و دشوار را بر ما آسان و هموار ساز و ملحقمان دار به آن بندگانت که در پیشى گرفتن به سویت شتاب کنندوَبابَکَ عَلَى الدَّوامِ یَطْرُقُونَ، وَاِیّاکَ فِى اللَّیْلِ یَعْبُدُونَ، وَهُمْ مِنْ هَیْبَتِکَ مُشْفِقُونَ،و یکسره بطور مداوم در خانه ات را مى کوبند و در شب تو را پرستش کنند و آنها از هیبتت ترساننداَلَّذینَ صَفَّیْتَ لَهُمُ الْمَشارِبَ، وَبَلَّغْتَهُمُ الرَّغآئِبَ، وَاَنْجَحْتَ لَهُمُ الْمَطالِبَ،آنان که آبخورشان را پاک کردى و به خواسته هایشان رسانیدى و به دادن آنچه جویایش بودند کامرواشان ساختىوَقَضَیْتَ لَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ الْمَأرِبَ، وَمَلاَْتَ لَهُمْ ضَمآئِرَهُمْ مِنْ حُبِّکَ،و حاجتهاشان را از فضل خویش برآوردى و دلهاشان را سرشار از دوستى خویش کردىوَرَوَّیْتَهُمْ مِنْ صافى شِرْبِکَ، فَبِکَ اِلى لَذیذِ مُناجاتِکَ وَصَلُوا،و از آب زلال معرفتت سیرابشان کردى پس بوسیله تو به لذت مناجاتت نائل گشتندوَمِنْکَ اَقْصى مَقاصِدِهِمْ حَصَّلُوا، فَیا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلینَ عَلَیْهِ مُقْبِلٌ،و از ناحیه تو بالاترین مقاصدشان را بدست آوردند پس اى کسى که بر آنان که به سویش رو کنند رو آورىوَبِالْعَطْفِ عَلَیْهِمْ عآئِدٌ مُفْضِلٌ، وَبِالْغافِلینَ عَنْ ذِکْرِهِ رَحیمٌ رَؤُفٌ،
و با توجه بدانها مهرورزى و نعمت بخشى و اى آنکه نسبت به غافلان از ذکر خود رحیم و مهربانىوَبِجَذْبِهِمْ اِلى بابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ، اَسْئَلُکَ اَنْ تَجْعَلَنى مِنْ اَوْفَرِهِمْ مِنْکَ حَظّاً،و با جلب آنان به درگاهت دوستدار و مهرورزى از تو خواهم از کسانى قرارم دهى که بهره بیشترى از تو دریافت داشتهوَاَعْلاهُمْ عِنْدَکَ مَنْزِلاً، وَاَجْزَلِهِمْ مِنْ وُدِّکَ قِسْماً، وَاَفْضَلِهِمْ فى مَعْرِفَتِکَ نَصِیباً،و مرتبه والاترى را حائز گشته و از دوستیت نصیب بیشترى عایدش شده و در معرفتت سهم زیادترى بهره اش داده اندفَقَدِ انْقَطَعَتْ اِلَیْکَ هِمَّتى، وَانْصَرَفَتْ نَحْوَکَ رَغْبَتى، فَاَنْتَ لا غَیْرُکَ مُرادى،زیرا که توجه من از همه جا بسوى تو منقطع شده و اراده و آرزویم به جانب تو گشته است پس مراد من تنها تویى نه دیگرىوَلَکَ لا لِسِواکَ سَهَرى وَسُهادى، وَلِقآؤُکَ قُرَّةُ عَیْنى، وَوَصْلُکَ مُنى نَفْسى، وَاِلَیْکَ شَوْقى،و شب زنده دارى و بى خوابیم بخاطر توست نه غیر تو و دیدارت نور چشم من است و وصل تو آرزوى جان من و بسوى توست اشتیاقموَ فى مَحَبَّتِکَ وَلَهى، وَاِلى هَواکَ صَبابَتى، وَرِضاکَ بُغْیَتى، وَرُؤْیَتُکَ حاجَتى،و در وادى محبّت تو سرگشته ام، و در هواى توست دلدادگیم و خشنودى توست مقصودم و دیدار توست حاجتموَ جِوارُکَ طَلَبى، وَقُرْبُکَ غایَةُ سُؤْلى، وَفى مُناجاتِکَ رَوْحى وَراحَتى،و نعمت جوارت مطلوبم و نزدیکى به تو منتهاى خواسته من است و در مناجات با توست خوشى و راحتیموَ عِنْدَکَ دَوآءُ عِلَّتى، وَشِفآءُ غُلَّتى، وَبَرْدُ لَوْعَتى، وَکَشْفُ کُرْبَتى،و پیش توست داروى دردم و شفاى جگر سوخته ام و تسکین حرارت دلم و برطرف شدن دشواریمفَکُنْ اَنیسى فى وَحْشَتى، وَمُقیلَ عَثْرَتى، وَغافِرَ زَلَّتى، وَقابِلَ تَوْبَتى، وَمُجیبَ دَعْوَتى،پس اى خدا بوده باش تو انیس و همدمم در حال وحشتم و گذرنده از لغزشم و آمرزنده گناهم و پذیرنده توبه ام و اجابت کننده دعایموَ وَلِىَّ عِصْمَتى، وَمُغْنِىَ فاقَتى، وَلا تَقْطَعْنى عَنْکَ، وَلا تُبْعِدْنى مِنْکَ،و سرپرست نگهداریم و توانگرى ده از نداریم و مرا از خویش جدایم مکن و از درگاهت دورم منمایا نَعیمى وَجَنَّتى، وَیا دُنْیاىَ وَآخِرَتى [یا اَرْحَمَ الرّاحِمِینَ].اى تو نعیم و جنت من و اى دنیا و آخرتم اى مهربانترین مهربانان.
