محروم بودن کافران از هدایت
قرآن و كافران
قرآن براى هدايت همگان به خصوص گمراهان و كافران است؛ پس چرا در برخى آيات گفته شده كافران از هدايت قرآن محرومند و هدايت نمى شوند؟
نخست بايد دانست، گاهى كفر و گمراهى به جهت ناآگاهى و نادانى و گاهى به جهت حق ستيزى و هواپرستى است. نوع اول را در اصطلاح «كفر و جهل بسيط» و غيرعمدى و نوع دوم را «كفر و جهل مركب» و عمدى مى گويند.
گروه اول از طريق آگاهى بر آيات قرآن هدايت پذيرند؛
اما گروه دوم به سوء اختيار خود حق ستيزند و آيات قرآن در دل هايشان نفوذ نمى كند. از اين رو خواندن قرآن همان گونه كه براى انسان هاى پاك دل، حجاب ها را برمى دارد؛ براى عده اى حجاب است. در اين زمينه خداوند سبحان به پيامبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
«وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذِينَ لا يُؤمِنُونَ بِالاْخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً»95؛ «وقتى قرآن تلاوت مى كنى ميان تو و كسانى كه به آخرت ايمان ندارند پرده اى پوشيده قرار مى دهيم».
حجاب گاهى مادى و جسمانى است، (مانند ديوار، سنگ و پرده) و گاهى معنوى و نامحسوس است (مانند گناه و غفلت كه انسان گنه كار آنها را نمى بيند ولى آنها مانع مشاهده جمال حق مى شود). از اين رو امام زين العابدين عليه السلام به پيشگاه خداوند عرض مى كند: «و انِّك لا تَحتَجب عن خَلقك اِلا أن تحَجبهم الأعمالُ دونك»96.
حجاب كفر عمدى، مانع از اين است كه كافران، كلام الهى را ادراك كنند. قرآن مى فرمايد: «واى به حال منكران! آنان كه روز جزا را تكذيب مى كنند، در صورتى كه آن روز را كسى تكذيب نمى كند، مگر ظالمان و بدكاران ستيزه گر كه وقتى آيات ما بر آنها تلاوت شود، گويند: اين سخنان افسانه پيشينيان است! چنين نيست، بلكه ظلم و بدكارى هايشان بر دل هاى آنان غلبه كرده است»97.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
به همين جهت در آيه اى ديگر مى فرمايد:
«وَ لَوْ نَزَّلْنا عَلَيْكَ كِتاباً فِي قِرْطاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هذا إِلاّ سِحْرٌ مُبِينٌ»98؛ «و اگر فرستاده بوديم بر تو كتابى در كاغذى آن را با دست هايشان لمس مى كردند، باز كافران مى گفتند: اين نيست مگر جادوى آشكار».
انسان با تكرار گناه و انس با آن، گوش شنوايى نسبت به مطالب حق نخواهد داشت. هر بار تكرار گناه، علاقه و شيفتگى به باطل را دوچندان مى كند و انسان را از فضاى مصلحت دورتر مى كند و در نتيجه به جايى مى رساند كه هر آيت و نشانه حقى را به سخره نيز بگيرد؛ از اين رو قلب چنين شخصى از درك و شهود آيات الهى محروم مى شود. نظير جسمى كه به دليل بيمارى بهترين ميوه هاى شيرين به كام او تلخ مى آيد.
قرآن در اين مورد مى فرمايد:
«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤمِنِينَ وَ لا يَزِيدُ الظّالِمِينَ إِلاّ خَساراً»99؛ «و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان، نازل مى كنيم و ستمگران را جز خسران و زيان نمى افزايد».
و در آيه ديگر مى خوانيم:
«ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَساؤا السُّواى أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤنَ»100؛ «پس فرجام آنان كه بد كردند، تكذيب آيات خدا شده و آنان كسانى بودند كه آيات را مسخره مى كردند».
95. اسراء 17، آيه 45.
96. مفاتيح الجنان، دعاى ابوحمزه ثمالى.
97. مطففين 83، آيات 10 – 14.
98. انعام 6، آيه 7.
99. اسراء 17، آيه 82.
100. روم 30، آيه 10.
منبع: سایت هدانا برگرفته از پرسمان، پرسش ها و پاسخ ها «قرآن شناسی».
