عمل به گناه کوچک تر برای فرار از گناه بزرگ تر

حكم عمل به گناهى كوچك تر براى فرار از گناه بزرگ تر چيست؟

نخست بايد دانست اگرچه گناه كوچك تر، پليدى و زشتى كمتر دارد و نسبت به گناه بزرگتر، آفت كمترى دارد، اما توجيه اين كار اگر همراه با حق دادن به خود باشد، موجب تكرار گناه كوچك و خوددارى از توبه مى شود اين وضعيت خطرناك است و روحيه تخلف در آدمى ريشه مى دواند و آينده فرد قابل پيش بينى نيست.

در فرازى از پندهاى پيامبر رحمت صلى الله عليه وآله به اباذر مى آموزيم، كه فرمود: يا اباذر، لاتنظر الى صغر الخطيئه و لكن انظر الى من عصيت‏(1) «اى اباذر به كوچكى گناه نگاه نكن، بلكه به بزرگى كسى بنگر كه او را نافرمانى كرده اى».

شايد با توضيحى مختصر و گذرا درباره گناهان كوچك، مقدارى با جايگاه آن در آيات و روايات آشنا شويم:

ممكن است مرتكبين به گناهان كوچك، عملى را انجام دهند كه از نظرشان در درجه دوم اهيمت قرار داشته و پندارشان اين باشد كه از حيث كوچكى قابل بخشش است، غافل از اين كه تكرار صغيره و كوچك شمردن آن، خود گناه كبيره است و مداومت بر آن، آدمى را در ارتكاب گناه گستاخ مى كند علاوه، چنين كسانى فراموش مى كنند كه چه كسى مورد عصيان و نافرمانى قرار گرفته است؟

ناگفته نماند كه گناهان كوچك هم چون نخ نازك و باريكى هستند كه با تكرار، تبديل به ريسمان ضخيمى شده كه پاره كردن آن مشكل است

تا چند ز دست خويش فرياد

كنم از كرده خود كجا روم داد كنم‏
طاعات مرا گناه بايد شمرى‏

پس، از گنه خويش چسان ياد كنم‏
در اين راستا امام على عليه السلام مى فرمايد: أَشَدِّ الذنوب ما استهان بِه صاحبُه‏(2) «بزرگترين گناهان آن معصيتى است كه گناهكار آن را كوچك بشمارد».

(1) طبرسى، مكارم الاخلاق، ص 460، منشورات شريف رضى، 1392 قمرى.
(2) نهج البلاغه، ص 533، قم: دارالهجره.

پرسمان