حكمت چيست كه خداوند آنرا خير كثير ناميده است؟
در كافى از حضرت صادق (علیه السلام) روايتى در ذيل آيه 269، بقره يُؤْتِى اَلْحِكْمَهَ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُؤْتَ اَلْحِكْمَهَ فَقَدْ أُوتِىَ خَيْراً كَثِيراً (2: 269) نقل شده كه حضرت فرمود:
مراد از حكمت در اين آيه اطاعت خداوند و معرفت و شناختن امام است.
اين روايت را عياشى در تفسير خود و برقى در محاسن ذكر نموده اند و نيز به نقل ديگرى از امام صادق (علیه السلام) آمده است كه حضرت فرمود:
حكمت روشنى و چراغ معرفت است و سبب پرهيزكارى است و نتيجه درستى است و اگر بگوييم خداوند نعمتى بزرگتر و بهتر و بالاتر از نعمت حكمت به بندگانش عطا نفرموده همانا راست گفتيم.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
مرحوم علامه طباطبايى در ذيل آيه 269، بقره حكمت را چنين معنى مى كند: حكمت عبارت است از قضاياى حقه اى كه مطابق با واقع باشد يعنى به نحوى مشتمل بر سعادت بشر باشد. مثلاً معارف حقه الهيه درباره مبدأ و معاد باشد و يا اگر مشتمل بر معارفى از حقايق عالم طبيعى است معارفى باشد كه باز با سعادت انسان سر و كار داشته باشد.
مانند حقايق فطرى كه اساس تشريعات دينى را تشكيل مىدهد.
در تفسير نمونه: براى حكمت معانى زيادى از قبيل معرفت و شناخت اسرار جهان هستى و آگاهى از حقايق قرآن و رسيدن به حق از نظر گفتار و عمل و بالاخره معرفت و شناسايى خدا ذكر شده است كه همه آنها در يك معنى وسيع جمع است.
براى آگاهى بيشتر ر. ك: 1- سوره بقره، آيه 269 تفسير ابن كثير، ج 1، ص 480 2- تفسير كبير، ج 7، ص 72 3- تفسير پرتوى، ج 2، ص 241 4- مجمعالبيان، ج 2، ص 659 5- التبيان، ج 2، ص 348 6- النتير، ج 3، ص 62 7- آيه 125 سوره نحل، تفسير التحرير، ج 14، ص 327 8- آيه 31 سور بقره، تفسير كبير، ج 2، ص. 178
پرسمان/
