حضرت داود علیه السلام کیست

«داود» يكى از پيامبران بزرگ بنى اسرائيل بود، كه حكومتى عظيم داشت، و در آيات متعددى از قرآن مجيد مقام والاى او ستوده شده.

نيروى جسمانيش در حدى بود كه در ميدان جنگ بنى اسرائيل با جالوت جبار ستمگر، با يك ضربه نيرومند به وسيله سنگى از فلاخن رها كرد جالوت را از بالاى مركب به روى خاك افكند، و در خون خود غلطيد.

بعضى نوشته اند سنگ سينه او را شكافت و از آن طرف بيرون آمد

و از نظر قدرت سياسى، حكومتى نيرومند داشت كه با قدرت تمام در برابر دشمنان مى ايستاد، حتى گفته اند در اطراف محراب عبادت او هزاران نفر شب تا به صبح به حال آماده باش بودند.

و از نظر قدرت معنوى و اخلاقى و نيروى عبادت چنان بود كه بسيارى از شب را بيدار بود و به عبادت پروردگار مشغول، و نيمى از روزهاى سال را روزه مى گرفت.

از نظر نعمتها خداوند انواع نعمتهاى ظاهرى و باطنى را به او ارزانى داشته بود، خلاصه اينكه داود مردى بود نيرومند در جنگها، در عبادت، در علم و دانش و در حكومت، و هم صاحب نعمت فراوان.

قرآن به شرح قسمتى از نعمتهاى خداوند بر داود پرداخته، چنين مى گويد: «ما كوهها را مسخر او ساختيم به گونه اى كه هر شام و صبحگاه با او خدا را تسبيح مى گفتند»(1)

نه تنها كوه ها كه «پرندگان را نيز دسته جمعى مسخر او كرديم، تا همراه او تسبيح خدا گويند».(2)

همه اين پرندگان و كوهها مطيع فرمان داود و همصدا با او و «بازگشت كننده به سوى او بودند».(3)

گرچه هر ذرات جهان ذكر و تسبيح و حمد خدا مى گويند، خواه داودى با آنها همصدا بشود يا نشود، ولى امتياز داود اين بود كه به هنگام بلند كردن صدا و سردادن نغمه تسبيح، آنچه در درون اين موجودات بود آشكار مى گشت و زمزمه درونى به نغمه برونى تبديل مى شد، همانگونه كه در مورد تسبيح «سنگريزه» در دست پيامبر اسلام (ص) نيز در روايات آمده است.

در روايتى از امام صادق (ع) مى خوانيم: «داود به سوى دشت و بيابان خارج مى شد، و هنگامى كه زبور را تلاوت مى كرد هيچ كوه و سنگ و پرنده اى نبود، مگر اينكه با او همصدا مى شد».

قرآن بعد از ذكر اين فضيلت معنوى به ذكر يك فضيلت مادى پرداخته مى گويد: «و ما آهن را براى او نرم كرديم و به او گفتيم زره هاى كامل و فراخ بساز و حلقه هاى آنها را به اندازه و متناسب كن».(4)

ظاهر قرآن اين است كه، نرم شدن آهن در دست داود به فرمان الهى و به صورت اعجاز انجام مى گرفت.

آخرين نعمت بزرگ خدا بر داود اين بود كه قرآن مى فرمايد: «ما به او علم قضا و داورى صحيح و عادلانه داديم».(5)

قصه هاى قرآن، حضرت آيت الله مكارم شيرازى

به نقل از سايت تبيان

(1) ص/. 18
(2) ص/. 19
(3) ص/. 19
(4) سبأ/. 11
(5) ص/. 20

پرسمان