اعجاز قرآن در بیان بيرون آوردن زنده از مرده

بيرون آوردن زنده از مرده

 

خداوند مى فرمايد: «إنَّ اللهَ فَالِقُ الحَبِّ وَ النَّوَى يُخرِجُ الحَيَّ مِنَ المَيِّتِ وَ مُخرِجُ المَيِّتِ مِنَ الحَيِّ ذَلِكُمُ اللهُ رَبُّكُم فَأنَّي تُؤفَكُونَ * فَالِقُ الإصباحِ وَ جَعَلَ اللَّيلَ سَكَنا وَ الشَّمسَ وَ القَمَرَ حُسبانا ذَلِكَ تَقديرُ العَزيزِ العَليمِ»[65]؛

خداوند شكافنده دانه و هسته است. از مرده زنده بيرون مى آورد و از زنده مرده؛ اين است پروردگار شما، پس چگونه از حق منصرف مى شويد. او شكافنده صبح است و شب را براى آرامش قرار داده است و ماه و خورشيد را وسيله حساب و كتاب؛ اين است اندازه گيرى پروردگار قدرتمند و دانا.

و نيز مى فرمايد: «يُخرِجُ الحَيَّ مِنَ المَيِّتِ وَ يُخرِجُ المَيِّتَ مِنَ الحَيِّ وَ مَن يُدَبِّرُ الأمرَ فَسَيَقُولُونَ اللهُ فَقُل أفَلَا تَتَّقُونَ»[66]؛ او زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى آورد، كيست كه اين امور را تدبير مى كند. خواهند گفت: خداوند. پس به آنها بگو آيا پرهيزگار نمى شويد؟

برخى، بيرون آوردن زنده از مرده را اينگونه تفسير مى كنند كه: خداوند گياه زنده را از دانه مرده و جوجه را از تخم بيرون مى آورد. آنها بر اين نكته تاكيد مى كنند كه دانه و تخم هر دو مرده اند اما علم مى گويد كه دانه ـ تخم بارور شده ـ مرده نيست؛ زيرا حاوى جنين زنده اى است كه از ساقه چه، ريشه چه (ژمول)، غذاى آلبومن و لپه ها تشكيل شده است.

علم بر اين نكته تاكيد دارد كه با وجود آب و ساير شرايط لازم براى رويش گياه، زنده بودن جنين شرط اصلى رويش دانه و بذر است. دانشمندان معتقدند كه در صورت مرگ جنين موجود در دانه به وسيله حرارت بالا، گازهاى سمى و ساير عوامل خارجى، رويش گياه غير ممكن است، حتى اگر همه شرايط لازم براى اين امر فراهم باشد.

بنابراين، تفسير علمى بيرون آوردن زنده از مرده از نظر گياه شناسان چيست؟ در پاسخ بايد گفت:

اولا مواد غذايى مورد استفاده موجودات، مواد شيميايى مرده اى هستند كه پس از خرد شدن به وسيله آنزيم ها، هضم و توسط بدن موجود زنده جذب و آنگاه وارد سلول ها مى شوند؛

ثانيا مواد غذايى مرده به اين ترتيب با قدرت بى بديل پروردگار به اجزاى درون سلولى مانند سيتوپلاسم، هسته، DNA و اندامك هاى ويژه تبديل مى شوند كه همگى زنده اند. آيا اين امر، بيرون آوردن زنده از مرده نيست؟ آيا اين نكته، اعجاز علمى قرآن كريم به شمار نمى رود؟

DNA كه همه امور وراثتى سلول را بر عهده دارد از مواد بيوشيميايى، قند، فسفات و بازهاى آلى گوانين، سيتوزين، آدنين و تيمين تشكيل شده است. همه اين مواد، تركيبات محض شيميايى هستند كه، كميت، ساختار و عملكرد آنها كاملاً مشخص است.

با اين حال پژوهشگران نتوانسته اند در آزمايشگاه به اين تركيبات و مواد تشكيل دهنده جان ببخشند. برخى كشورها، آزمايشگاه هاى جديد و بسيار مجهزى را به منظور توليد حتى يك مولكول DNA و جان بخشى به آن ساخته اند اما همه تلاش هاى آنها به شكست انجاميده است.

شگفت آور آنكه، اين مواد مرده پس از عبور از غشاء سلولى و ورود به سيتوپلاسم سلول، در مدت زمان اندكى به ماده زنده اى تبديل مى شوند كه همه صفات وراثتى موجود زنده را در بر دارد؛ آيا اين كار بيرون آوردن زنده از مرده نيست؟ آن هم از سلولى كه حجم آن از يك نقطه فراتر نمى رود.

بى آنكه اندازه گيرى، آزمايشگاه، تكنولوژى و ساير عوامل در ميان باشد. حال اين سوال مطرح است كه چه ارتباطى بين شكافته شدن دانه و بيرون آمدن زنده از مرده وجود دارد ؟

در پاسخ بايد گفت: هنگام كاشت دانه در اراضى زراعى و رسيدن آب به آن، اين ماده حياتى به خاطر فشار اسمزى و عوامل محيطى بيرونى جذب دانه مى شود؛

وقتى آب به جنين زنده مى رسد، ناگهان جنين فعال شده، آنزيم هايى را ترشح مى كند كه مواد غذايى ذخيره شده در دانه را كه به سختى جذب مى شود تجزيه و آنها را به مواد ساده اى تبديل مى كند كه به راحتى جذب شوند؛ در نتيجه دانه و هسته، ورم كرده و جنين، آب و غذاى ذخيره شده را بعد از تجزيه جذب مى نمايد؛ آنگاه با اراده الهى مواد غذايى مرده در داخل بافتهاى دانه به سلول هاى زنده تبديل مى شوند تا مصداق اين سخن خداوند در سوره طه باشند كه «قَالَ رَبُّنَا الَّذِى أعطَى كُلَّ شَى ءٍ خَلقَهُ ثُمَّ هَدَى»؛

گفت پروردگار ما كسى است كه آفرينش شايسته هر چيز را به آن عطا نمود و آنگاه آن را هدايت كرد. به اين معنا كه خداوند شكل متناسب با ويژگى و منفعت هر چيز را بدان عطا فرمود و آن را در جهتى قرار داد كه براى آن آفريده شده است.

پس از آن، ريشه كوچك شروع به رشد كرده و به سمت خاك مى رود تا در آنجا تثبيت شده و آب و املاح را جذب كند. آب و املاح، موادى هستند كه ريشه كوچك براى جذب آن ها آفريده شده است. جوانه اوليه هم به طرف بالا يعنى به سمت نور و هوا حركت مى كند، در نتيجه دانه و هسته شكافته مى شود و زنده از مرده بيرون مى آيد.

از سوى ديگر ويروس ها از كوچكترين موجودات زنده ميكروسكوپى هستند كه تا كنون مورد شناسايى قرار گرفته اند؛

اين موجودات زنده يكى از خطرناكترين موجودات ميكروسكوپى براى انسان، حيوان و گياه به شمار مى روند. شگفت آنكه اين ويروس ها دو ويژگى مرگ و زندگى را در خود جمع كرده اند، به گونه اى كه در خارج از سلول ها اجسام مرده و بلورى شكلى هستند كه همانند بلورهاى نمك و شكر ذوب مى شوند و هيچگونه حيات، رشد و تكثيرى در آنها مشاهده نمى شود ولى هنگامى كه اين اجسام مرده ذره بينى به برخى سلول هاى زنده مى پيوندد، به طرز شگفت آورى حيات و زندگى در آنها دميده مى شود؛

به گونه اى كه با سرعت زياد شروع به تقسيم كرده و تكثير مى شوند. آنها در اين حالت مى توانند بسيارى از موجودات زنده، مانند حيوانات،گياهان، باكترى ها و انسان را نابود كنند.

شگفت آورتر اينكه در صورت خروج از سلول زنده، اين موجودات ميكروسكوپى مرده و به صورت بلور در مى آيند؛ اين اوج اعجاز الهى در آفرينش و دليل قاطع بر اين امر است كه خداوند زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى آورد. «يُخرِجِ الحَيَّ مِنَ المَيِّتِ وَ يُخرِجُ المَيِّتَ مِنَ الحَيِّ».

بله زندگى و حيات، يكى از اسرار الهى و نعمت هاى پروردگار است كه به هر كه بخواهد مى بخشد و از هر كه بخواهد مى گيرد و حتى اگر بشريت جمع شوند تا سلول مرده اى را زنده كنند، نخواهند توانست.

از ديگر موارد بيرون آوردن زنده از مرده توسط خداوند، مى توان به فلزات موجود در زمين هاى كشاورزى اشاره كرد؛ اين فلزات مواد مرده اى هستند كه در اثر عوامل شيميايى، طبيعى و بيولوژيكى از صخره ها ى زمين جدا شده و جذب گياهان مى شوند و پس از ورود به سلول هاى گياه و تركيب با برخى ديگر از مواد غذايى، به سيتوپلاسم زنده و اندامك هاى جاندار تبديل مى شوند.

خداوند بزرگ در هر لحظه تعداد بى شمارى از اين تركيبات و فلزات مرده را زنده مى كند تا مصداق اين آيه باشند كه «يُخرِجُ الحَيَّ مِنَ المَيِّتِ وَ مُخرِجُ المَيِّتِ مِنَ الحَيِّ ذَلِكُمُ اللهُ فَأنَّي تُؤفَكُون»[67]؛ زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى آورد اين است خداى شما پس چگونه از حق منصرف مى شويد؟

پس چرا خالق بزرگ را رها كرده و كسانى را عبادت مى كنيد كه نمى توانند چيزى خلق كنند؟ خداوند مى فرمايد: «يَا أيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاستَمِعُوا لَهُ إنَّ الَّذِينَ تَدعُونَ مِن دُونِ اللهِ لَن يَخلُقُوا ذُبَابا وَ لَوِ اجتَمَعُوا لَهُ وَ إن يَسلُبهُمُ الذُّبابُ شَيئا لايَستَنقِذُوهُ مِنهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَ المَطلُوبُ مَا قَدَرُوا اللهَ حَقَّ قَدرِهِ إنَّ اللهَ لَقَويٌّ عَزيزٌ»[68]؛

اى مردم! به اين مثل گوش فرا دهيد: كسانى را كه جز خدا مى خوانيد هرگز نمى توانند مگسى، را هم بيافرينند هر چند همه براى اين كار به هم كمك كنند و اگر مگس چيزى از آنها بربايد قادر به نجات آن نيستند. هم خواهان و هم خوانده هر دو ضعيفند. مردم خدا را آنگونه كه شايسته او است نشناخته اند، همانا خداوند قدرتمند و شكست ناپذير است.

[65]. سوره انعام: آيات 96ـ95.
[66]. سوره يونس: آيه 31.
[67]. سوره انعام: آيه 95.
[68]. سوره يوسف: آيه 17.

 

منبع: سایت هدانا برگرفته از اعجاز علمى قرآن كريم ـ مقالاتى از: دكتر زغلول نجار ـ دكتر نظمى خليل ابوعطا – دكتر منصور العبادى و هارون يحيى

ترجمه: على عباسى و آيت اله خزائى، کارشناس زمین شناسی : عزت الله محمدپور، کارشناس زیست شناسی : محسن رسولی.

 

 

ویژه نامه قرآن پژوهی