آیت الله کشمیری: «به خدا نخواهی رسید تا شرک جلی و خفی را از بین ببری » /اولیاء خدا به دنبال بندگی هستند نه کشف و کرامت

در بند یار

اما در تعریف بندگی می گویند :

« بندگی دل در گرو مهر دوست و سر در خط فرمان او نهادن است ». می گویند : بنده یعنی گرفتار ، یعنی گرفته یار و نه گرفته ی مقامات و منازل . بنده یعنی کسی که از خود خواسته و مرادی ندارد و خواسته اش همان خواسته ی مولایش است .

عاشقان از بی مرادی های خویش             با خبر گشتند از مولای خویش

و این همان معنایی است که آیت الله کشمیری به دنبال آن بود. چنانکه یکی از کسانی که ایشان را درک کرده می گوید : « ملاک حقیقی بودن اولیای خدا این است که آنها اهل تقوا هستند . واقعا بنده ی خدا هستند و اموری مثل کرامت ، امور غیبیه گفتن و این قبیل چیز ها برای آنها مهم نیست. من مدتی که با ایشان بودم یک گناه از آقا ندیدم، یک خلاف شرع از او ندیدم یا مثلا اگر غیبتی میخواست بشود خیلی عجیب مراقب بود ، حواسش جمع بود … یا حتی حرف لغو و بیهوده نمی زد. این کرامتی که من از ایشان دیدم بالاتر از هر کرامت دیگر است . اینگونه بود که آدم می فهمید تقوا برایش اصل است ، بندگی خدا برایش اصل است ، دستورات الهی برایش اصل است .»

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش         که آب زندگی ام در نظر نمی آید

اما بندگی و رسیدن به لقاء الهی زمانی معنا خواهد داشت که انسان از انواع و اقسام شرک جلی و خفی خودش را پاک کرده باشد و چنانچه در قرآن کریم میفرماید :

فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً

آیت الله کشمیری نیز میگویند : «به خدا نخواهی رسید تا شرک جلی و خفی را از بین ببری »

یکی از مظاهر شرک خفی همان خواسته های نفسانی انسان در پوشش های معنوی است . یعنی اگر نماز بخوانیم و روزه بگیریم ، عبادت کنیم و رکوع و سجود طولانی داشته باشیم ، اذکار طولانی را با زحمت و مشقت و ریاضت بگوییم همه و همه برای اینکه به مقامات  برسیم ، برای اینکه اثرات مادی و معنوی عایدمان شود ، به کشف و کرامات برسیم ،و حتی عارف شویم! اینها رسیدن به مقامات است اما رسیدن به خدا نیست.

و این همان عبارت آیت الله قاضی را به نظر می آورد که فرمود :

« بعضی ها سالک خود و اصل خود هستند .» یعنی در خود سلوک میکنند و به خود میرسند نه به خدا و این همان شرک خفی و همان ظلم عظیم که فرمود : إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ

و آیا ظلمی بالاتر از این است که آدمی به اسم خدا و معنویت دنبال خود بگردد ، اذکار الهی را بگوید ، ادعیه ، قرآن ، نماز ، نماز شب و… بخواند تا به مقامات برسد و کمالاتی را جمع کند ؟ خدا را در حاشیه قرار دهد و رسیدن به کمال هدفش باشد ؟ این رسیدن به کمال بدون معیت و همراهی خدا یعنی شرک ، یعنی بندگی با شائبه که البته چیزی جز خسران به همراه نخواهد داشت و سبب خواهد شد که آدمی هنگامی که پرده از جلوی چشمشش کنار برود تنها بگوید :

«يَا حَسْرَتَا عَلَىٰ مَا فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ» وا حسراتا به من که در کنار خدا بودم و دل به غیر خدا خوش داشتم . و خوشا به حال محبین که حضرت حق خاص آنها هست .

 

منبع : کتاب شیدا ص159 (احوالات آیت الله کشیمیری)