چرا قرآن براى ظالمان خسران آور وبرای مومنان رحمت است
فهرست این نوشتار:
قرآن مایه خسران ظالمان ورحمت مومنان
شاید این مطالب را هم بپسندید:
پرسش : چرا قرآن براى ظالمان خسران آور وبرای مومنان رحمت است؟
پاسخ اجمالی:
قرآن در آیات زیادی می فرماید: دشمنان حق با خواندن آیات الهى بر جهل و شقاوتشان افزوده مى شود؛ زیرا آنها به خاطر تکرار عمل خلاف بر عناد و کفرشان افزوده مى شود. آری اگر دشمنان در جستجوى حق باشند و به سراغ قرآن آیند، آنها نیز هدایت می شوند.
پاسخ تفصیلی:
در آیه82 سوره«اسراء» مى خوانیم: (و از قرآن، آنچه شفا ور حمت است براى مومنان، نازل مى کنیم؛ و ستمگران را جز خسران نمى افزاید.)
«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَهٌ لِلْمُوْمِنِینَ وَ لایَزِیدُ الظّالِمِینَ اِلاّ خَساراً».
نه تنها در این آیه که در بسیارى دیگر از آیات قرآن، مى خوانیم دشمنان حق به جاى این که از نور آیات الهى دل و جان خود را روشن سازند و تیرگى ها را بزدایند، بر جهل و شقاوتشان افزوده مى شود.
این به دلیل آن است که خمیرمایه وجودشان بر اثر کفر، ظلم و نفاق، به شکل دیگرى درآمده، لذا هر جا نور حق را مى بینند به ستیز با آن برمى خیزند و این مقابله و ستیز با حق بر پلیدى آنها مى افزاید و روح طغیان و سرکشى را در آنها تقویت مى کند.
یک غذاى نیرو بخش را اگر به عالم مجاهد و دانشمند مبارزى بدهیم از آن نیروى کافى براى تعلیم و تربیت و یا جهاددر راه حق مى گیرد، ولى، همین غذاى نیروبخش را اگر به ظالم بیدادگرى بدهیم از نیروى آن براى ظلم بیشتر استفاده مى کند، تفاوت در غذا نیست، تفاوت در مزاج ها و طرز تفکرها است!
آیات قرآن طبق مثل معروف، همچون قطره هاى حیات بخش باران است که در باغ ها، لاله مى روید و در شوره زارها خس!
و درست به همین دلیل براى استفاده از قرآن، باید قبلاً آمادگى پذیرش را پیدا کرد و به اصطلاح علاوه بر فاعلیت فاعل، قابلیت محل نیز شرط است.
و از اینجا پاسخ این سوال که: چگونه قرآنـ که مایه هدایت است ـ این افراد را هدایت نمى کند، روشن مى گردد؛ زیرا قرآن بدون شک، مایه هدایت گمراهان است، اما به یک شرط، گمراهانى که در جستجوى حق هستند و به همین انگیزه به سراغ دعوت قرآن آیند، و اندیشه خود را براى درک حق به کار گیرند.
اما متعصبان لجوج و دشمنان قسم خورده حق ـ که با حالت صد در صد منفى به سراغ قرآن مى آیند ـ مسلماً بهرهاى از آن نخواهند داشت، بلکه بر عناد و کفرشان افزوده مى شود؛ چرا که تکرار عمل خلاف عمق بیشترى در جان آدمى مى دهد.(1)
پی نوشت:
(1). گرد آوري از کتاب: تفسیر نمونه، آيت الله العظمي مکارم شيرازي، دار الکتب الإسلامیه، چاپ بیست و ششم، ج 12، ص 264.
