عزم اولین قدم سلوک از نگاه آیت الله شاه آبادی

پس ای طالب حق و سالک الی الله، چون شیطانِ واهمه را به زنجیر کشیدی و خلع نعلینِ حبّ زن و فرزند و دیگر شئون دنیوی را نمودی و با جذوه نار عشق فطرةاللهی مأنوس شدی، و «أنّی آنَستُ ناراً»[۱] گفتی، و خود را خالی از موانع سیر دیدی و اسباب سفر را آماده کردی، از جای برخیز […] و زنجیرها و سلسله‌های زمان را بگسلان و از این زندان، خود را نجات ده.

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر / ندانمت که در این دامگه چه افتاده است

پس عزم خود را قوی کن و اراده خویش را محکم نما که اول شرط سلوک، عزم است و بدون آن، راهی را نتوان پیمود و به کمالی نتوان رسید. و شیخ بزرگوار، شاه‌آبادی روحی فداء، آن را مغز انسانیت تعبیر می‌کردند.[۲]

بلکه توان گفت که یکی از نکات بزرگ تقوا و پرهیز از مشتهیات نفسانیه و ترک هواهای نفسانیه و ریاضات شرعیه و عبادات و مناسک الهیه، «تقویت عزم» و انقهار قوای ملکیه در تحت ملکوت نفس است، چنان‌چه پیش از این ذکر شد.

منبع: آداب نماز، امام خمینی (ره)، چاپ نهم، ص ۵۲-۵۳؛ برگرفته از عارف کامل، ص ۱۲۲-۱۲۳