شرط حضور در حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) زیارت با معرفت است

شرافت هرکس به کسانی است که با آنها زندگی و رفت و آمد دارد. این که با چه کسانی زندگی‌ات را سپری می‌کنی، به تو قیمت می‌دهد. زیارت با معرفت حضرت معصومه سلام الله علیها موجب اجابت دعا شده و زمینه محبت و دوستی با اهل بیت علیهم‌السلام را ایجاد می‌کند.
انسان در زیارت، ابتدا با الله و انبیای عظام و سپس ۱۴ معصوم شروع به سخن می‌کند و به جائی می‌رسد که در نجوا با حضرت معصومه (سلام الله علیها) قول و قرارهایی را می‌گذارد.

در فراز آخر زیارت نامه حضرت معصومه سلام الله علیها به خداوند تبارک و تعالی عرض می‌کنیم: « فَلا تَسْلُبْ مِنِّی مَا أَنَا فِیهِ = خدایا آنچه که در آن هستم را از من نگیر». ارتباط با الله، خانواده آسمانی و امامزاده‌ها مهمترین دغدغه یک آدم با معرفت است. برای همین در سوره حمد دائما از خداوند رفقای خوب می‌خواهیم: «صِراطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ= راه آنها كه بر آنان نعمت دادى». این راه را خدا به ما معرفی کرده و می‌فرماید: « مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً[1]= همراه کسانی هستند که خدا بر آنها نعمت بخشیده از پیامبران و صدّیقان و شهیدان و گواهان اعمال و شایستگان ، و آنها نیکو رفیقانی هستند».

هر کس باید بداند که در زندگی‌اش با چه کسانی رفت و آمد دارد‏، با چه کسانی دلخوش است، چه کسانی تحویلش میگیرند‏، در تنهایی‌ها و غصه‌ها یا روزهای خوش، با چه کسانی رفت و آمد می‌کند. اینها تعیین کننده قیمت آدمی هستند. وقتی زائر در زیارت حضرت معصومه می‌فهمد با دعوت به این بهشت آمده، دیگر نمی‌تواند به کمتر از آن فکر کند. اگر به غیر آن فکر کرد، زائر نیست؛ کور آمده و کور هم می‌رود. بنابراین، کسی که معرفت دارد، باگفتن این جمله« فَلا تَسْلُبْ مِنِّی مَا أَنَا فِیهِ». ترس وجود او را می‌گیرد که نکند روزی این حرم آمدن و همدلی با اهل بیت ع از او گرفته شود؛ اگر گرفته شود نشانه باخت زندگی انسان است.

خدا علامه طباطبایی را رحمت کند. آن پیرمرد که به قول آیت الله جوادی آملی ایشان از بسیاری از امامزاده‌ها بالاتر بود. یک شخصیت به آن برجستگی، موقع افطار در آن گرمای قم از خانه راه می‌افتاد تا اذان کنار ضریح حضرت باشد. یک بوسه می‌زد و می‌رفت و می‌گفت افطار من این است.

پس خیلی مهم است که زیارت و ملاقات با معصوم و امامزاده‌ها برای ما چه جایگاهی داشته باشد. در ایام هفته و روز، چند بار وقت می‌گذاریم برای زیارت آنها. برخی از ما حتی وقتی هم که زیارت اهل بیت علیهم‌السلام و امام زاده‌ها میرویم، بعنوان تبرک می‌رویم، نه یک امر اصیل که در دل ما جایگاه مهمی داشته باشند.

در زندگی چقدر برای زیارت معصومین وقت می گذارید؟

در زندگی طبیعی هر فرد، کسانی وجود دارند که نمی‌شود حذفشان کرد. مثل پدر و مادر، خواهر، برادر، فرزند، باجناق، دوست. امکان ندارد این افراد را  از صحنه زندگی مان حذف کنیم. هر جا هستند با ما هستند و باید رفت و به آنها سر زد. این جزء برنامه اصلی انسان هاست.

اما زیارت و ملاقات معصومین و امامزادگان در زندگی ما چه جایگاهی دارند؟ آنها بخشی از زندگی ما هستند. چون رحم اصلی ما هستند. آیا ما باور کردیم که آنها رحم ما هستند یا نه! اگر باور کرده باشیم باید به آنها وصل شویم و «صله‌ی رحم» کنیم.

شما به میزانی که غیب را باور می کنید، غیب هم شما را تحویل می‌گیرد و باورتان می‌کند. چقدر پیش امام زمان (علیهالسلام) عزیز و موضوعیت دارید؟ به میزانی که خود حضرت، تنهایی و آوارگی اش برای تو جایگاه داشته باشد و جزء دغدغه‌های زندگی‌ات باشد؛ به اندازه‌ای که من نگذارم این امام و پدرم‏ غریب، آواره و تنها بماند. در طول روز چقدر این مسئله غصه دارمان می‌کند که برای برطرف کردن موانع ظهور تلاش کنیم.

توان و همت زیارت رفتن را خدا به ما می دهد

آخرین فقره زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها) خیلی مهم است. و می‌خواهی از کنار حضرت معصومه جدا شوی و بیرون بیایی، فکر کن که آیا مطمئن هستی یک بار دیگر خانم دعوتت می‌کند؟ حساسیت جمله در اینجاست که میخوانیم: « فَلا تَسْلُبْ مِنِّی مَا أَنَا فِیهِ= خدایا آنچه را که در آن هستم را از من نگیر».

در ادامه می‌گوییم: «و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم= كه هیچ نیرو و قدرتى جز خداوند بزرگ و والا نیست»، یعنی خدایا هر حول و قوه و توانی برای آمدن به این حرم و خواندن زیارتنامه، گریه کردن و …همه را خودت دادی. ما هیچ کاره ایم. وجود را تو دادی؛ حیات را تو دادی؛ قدرت را تو دادی؛ حافظه را تو دادی؛ هدایت را تو دادی؛ پدر و مادر خوب را تو دادی؛ علما و مراجع را تو نصیب ما کردی؛ تو ما را در این مسیر قرار دادی که زیارت را بفهمیم و بشناسیم؛ همت، هوس، پول و امکاناتش را تو دادی؛ تو موانع را برداشتی که من بیایم و به حرم برسم.

میلیون‌ها آدم نمی‌توانند حتی یکبار هم به حرم بروند. این خیلی مهم است که آدمی مثل من را در حرم راه داده‌اند.

ما نبودیم و تقاضامان نبود                          لطف تو ناگفته ما می‌شنود

باید فکر کنیم که به بهترین پناهگاه آمده‌ایم. پس می‌گوییم: « وَلاحُولَ وَ لا قُوَةَ إِلا بالّله الْعَلِىِّ الْعَظیم ِ= هیچ نیرو و قدرتى جز خداوند بزرگ و والا نیست». خدایا حول و قوه را تو به ما دادی؛ تو ما را به اینجا رساندی. گاهی ممکن است کاری کرده باشیم که توفیق زیارت را از ما بگیرند و راه مان ندهند. پس توان و همت رفتن را همیشه از خدا بخواهیم و بگوییم: «وَلاحُولَ وَ لا قُوَةَ إِلا بالّله الْعَلِىِّ الْعَظیمِ».

در فضلیت این ذکر امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «هر کس هر روز 100 مرتبه «لا حول و لا قوه الا بالله» بگوید، خداوند 70 بلا را از او برطرف می‌کند که کمترین آن، همّ و غم است». در روایت دیگری نقل شده: «هر کس در صبح و شام سه مرتبه «بسم الله الرحمن الرحیم لا حول و لا قوه الا بالله» بگوید، از شر شیطان و پادشاه جور و بیماری خوره و پیسی باکی نداشته باشد.

پیغمبر فرمودند: هر کس این جمله را ده بار بگوید، از گناهان پاک می‌شود؛ مانند روزی که از مادر متولد شده و خداوند 70 نوع بلا را از او دفع می‌کند که از جمله‌ی آنها دیوانگی و خوره و پیسی است و نیز 70 هزار ملک را موکل او می‌کند که برایش استغفار کنند.

حواسمان باشد که با توجه به حرم برویم و حرم رفتن برایمان موضوعیت پیدا کند؛ نه این که در حاشیه زندگی ما معنی شود. آدمی که حرم رفتن حاشیه زندگی‌اش است، نمی‌تواند به امام بگوید: «اجعلونی من همکم=مرا مورد اهتمام خودتان قرار دهید». این یعنی من می‌خواهم برای شما ویژه باشم. اما تا حرم برای تو ویژه نشود، برای اهل بیت علیهم‌السلام ویژه نمی شوی.

بهای اجابت دعا در زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها)، صلوات است

« اَللّهُمَ اسْتَجِبْ لَنا = خداوندا دعایم را مستجاب كن». با وجود دعاهای متعددی که در این زیارت نامه می خوانید، مثل «السلام علیک عرف الله بیننا و بینکم فی الجنه»، قرار ملاقات در بهشت با او گذاشتی یا «فلا تسلب منی»، این دعا از همه مهمتر است. چون به خدا عرض می‌کنیم که ما را قبول کن و از اینجا بیرون نینداز و این زیارت را از ما بپذیر. می‌گوییم: «وَ تَقَبَّلْهُ بِكَرَمِكَ وَ عِزَّتِكَ = با کرمت و عزتت قبول کن».

«کریم» آدم بزرگواری است که کاری با لیاقت تو ندارد و به تو عطا می‌کند. پس تو هم هر وقت خواستی خوبی کنی، لایق و نالایق را با هم ببین. شرط نگذار و نگو که من می‌خواهم این پول را به فلان کس بدهم و حتما او باید اینطور باشد.

در احسان کردن خیلی سخت نگیر و شرط نگذار که احسانت فقط به خوبها برسد. خدا با ما اینطور رفتار نمی‌کند.

بعد می‌گوییم: « وَ بِرَحْمَتِكَ وَ عافِیَتَكَ= و آن را با رحمت و عافیت خود از من قبول فرما». عافیت یعنی معاف بودن، یعنی بلائی به انسان نمی‌رسد.

وقتی به کسی می‌گوییم: خدا عافیتت بدهد، یعنی از هر آسیبی سالم باشی. در اینجا منظور این است که ما از خدا میخواهیم زیارت ما را قبول کند؛ کرمش را نصیب ما کند؛ به ما عزت بدهد؛ رحمتش را نصیب ما کند و عافیت بدهد.

حالا اینها را به خدا گفتی که اجابت کند؛ ولی باید بهای اجابت را هم بپردازی. بهای اجابت این است که بگویی:«و صلی الله علی سیدنا محمد و آله». قبل از دعا و بعد از دعا و وسط دعا صلوات لازم است.منتظران منجی