خداوند متعال جامعه شیعه را با امام جواد(ع) امتحان کرد

آیت الله سید محمّدمهدی میرباقری:

«امامت يک منصب الهی است که خدا می‌دهد و آن حقيقت، روح امامت است، مثل روحی که خداوند در آدم می‌دمد و می‌فرمايد: بر او سجده کنيد. اين گِل، حجاب است. امام وقتی در عالم دنيا می‌آيد، اين بدن نبايد برای ما حجاب بشود. وقتي آن روح منتقل به امام شد امام بالفعل است: می‌خواهد بر حسب ظاهر، صغير باشد يا کبير، تفاوتی نمی‌کند و اين فقط صحنه امتحان ماست. امام، همان امام است و همه قوای امامت را دارد و وقتی جبرئيل و روح در شب قدر می‌آيند در محضر همين امام می‌آيند. همانطور که آنها تواضع می‌کنند و پرچمداران عالم ملکوت تدبير خودشان را با امام هماهنگ می‌کنند و ماموريت‌های بزرگشان را بی‌چون‌وچرا با امام تنظيم می‌کنند؛ يعنی امتحانی که دادند برقرار است، ما هم بايد نسبت به امام همين رابطه را داشته باشيم.

اين يکی از مراحل امتحان سنگين جامعه شيعه بود که خداوند متعال همانطور که ملائکه را امتحان کرد اين بار جامعه مومنين را امتحان کرد. يعنی امامشان را در قالب جسمی که به حسب ظاهر خردسال است، قرار داد. اين امتحان سنگينی بود. اتفاقا يکی از ادواری که در آن انشعاب جدی در جامعه تشيع رخ نداد، دوره امام جواد(ع) است. يعنی جامعه تشيع اين امتحان را خيلی خوب داده‌اند و خيلی خوب‌تر امام، اين امامت را بروز دادند. يعنی اين‌جور نبود که اين عالمان بزرگ، مقلد باشند، و واقعاً امامت در امام تجلی کرد و آنچه ما در باب امام می‌گوييم در ايشان بروز پيدا کرد. ايشان به حسب ظاهر خردسال بودند (در سن نُه‌سالگی) ولی شئون امامت در امام جواد (ع) در نُه‌سالگی محقق شد. يعني همان شئون امامتی که در ۶۳سالگی در وجود اميرالمومنين(ع) و در ۶۵سالگی در امام صادق (ع) بود، همان شئون امامت، در سن نُه‌سالگی در امام جواد(ع) بود.

شيعه امتحان داد و خود امام هم مظهر تثبيت آن اعتقادات اماميه شدند. حضرت به گونه‌ای جامعه شيعه را اداره کردند که انشعاب در دوره ايشان اتفاق نيفتاد و بعد از ايشان هم انشعابات، بسيار محدود هستند. امام رضا (ع) می‌فرمايد: خداوند فرزندی به برکت جوادالائمه(ع) به شيعه نداده است و اين در باب حضرت، خيلی نکته لطيفی است. و همين هم کافی است که کسی در قالب امام نُه‌ساله، امامت کرده است. اين‌طور نبود که پادشاه بازنشسته باشد و بعد نايب‌السلطنه کشور را اداره کند. واقعاً ايشان شيعه را رهبری کردند و در سن نُه‌سالگی به‌گونه‌ای رهبری کردند که اين افرادِ عظيمِ متراکمِ در حال درگيری با دستگاه ابن‌العباس، واقعاً مديريت شدند و امامت امام را لمس کردند و با امامت امام به‌سوی جلو حرکت کردند.» ۹۲/‌۷/۱۳