کسی که تمام عمر خود را گناه کرده است؟

 

آيا درست است كه مروت امامان عليه السلام تا آنجاست كه حتى با قاتلين خويش مدارا مى نمودند طورى كه امام حسين عليه السلام در همان لحظه از شهادت فرمودند كه اگر دست از كشتنم برداريد و توبه نماييد از خداوند طلب عفو برايتان خواهم نمود؟

با توجه به عطوفت و مهربانى كه ائمه طاهرين (ع) دارند مى‏شود نكته اى قابل توجه كه در روز عاشورا اتفاق افتاد اشاره كرد كه نمونه عفو و بخشش در مورد جناب حّربن يزيد رياحى كه بعد از چندين روز كه آب را بر اصحاب امام حسين (ع) بست با يك اشاره و تكم امام خود را بين برزخ و بهشت ديد و وقتى رو به سوى خيمه گاه آمد و مى خواست از حضرت عذر خواهى بكند ابا عبدالله (ع) به لحن بسيار گرمى و مهربانى به او خوش آمد گفتند و از او به عنوان يك ميهمان پذيرايى كردند.

1 در مورد حضرت على (ع) كه در مورد قاتل خويش چگونه برخوردى را پيش رو مى گيرند كه حتى از شيرى كه تناول مى كنند نسبت به قاتل خويش هم مهربان هستند.

از حضرت رسول روايت شده است كه هرگاه اينقدر گناه بكنيد كه تا آسمان برود پس پشيمان شويد خداوند توبه شما را قبول مى كند.

و نيز نقل شده كه مردى تمام عمر خود را به معصيت بسر برده بود و در مدت عمر خود هرگز خيرى از او سر نزده بود و از هيچ معصيتى دريغ نمى كرد و تمام صالحين و اتقيا عصرش از او دورى جستند و از او نفرت كردند ناگاه موكل قضا دست بر دامن عمرش دراز كرد الموت آهنگ قبض روحش نمود چون يقين به مرگ كرد و ديد كه وقت مرگش است نظر در جرايد اعمالش كرد چيزى از اعمال صالحه در آن يافت نكرد و خطى كه رقم جائى داشته باشد نديد و بجويبار عمل خود نگريست شاخى كه دست اميد در آن توان زد نيافت عاجزانه آهى از دل بى قرار كشيد و بى اختيار گفت: يا من له الدنيا و الاخره ارحم لمن ليس الدنيا والاخره. يعنى اى آنكه دنيا و آخرت از تست رحم كن بر حال كسى كه نه دنيا دارد و نه آخرت اين كلمات را گفت و جان سپرد اهل شهر بر مرگ او شاد شدند و او را در مزبله اى انداختند و خار و خاشاك بر سر او ريختند و آن موضع را پر از خاك كردند شب يكى از بزرگان را در خواب نمودند كه فلانى در گذشته و او را در مزبله انداختند برخيز و او را بردار، غسل بده كفن كن و بر او نماز كن و او را در غرفه صلحا و اتقيا دفن كن گفت خداوندا او عمل بد داشت و در ميان خلق به بد نامى مشهور بود چه چيزى به درگاه كبريا آورد كه مستحق كرامت باشد چون به حالت احتضار در آمد و در اعمال خود نگرشى كرد جزء خطا و چيزى را مشاهده نكرد لذا مغبون و پشيمان بدرگاه ما آمد و ناليد و دست در دامن فضل ما زد به همين خاطر به بيچارگى او رحم كرديم و همه گناهان او را پوشانديم و از عذاب نجات داديم پس مى‏شود حتى در مورد ائمه طاهرين هم چنين بخششى در نظر گرفت چون آنها هم اولياء و نمايندگان خدا هستند.

منابع:

1 معراج السعاده، ص 508. 509 به نقل از اداره پاسخگويى آستان قدس رضوى