چرا هنگام دعا دست به سوى آسمان بلند می کنیم

دست به سوى آسمان

 

 

 چرا در هنگام دعا، بلند كردن دست ها به سوى آسمان سفارش شده است؟ مگر خداوند همه جا نيست؟

 

برخى گمان مى كرده اند به دليل آنكه بلند كردن دست ها به سوى آسمان موجب مكانمندى براى خداوند متعال مى شود بايد آن را ترك كرد ولى با توجه به حكمت بلند كردن دست ها به سوى آسمان اين پندار مخدوش مى نمايد.

 

به فرموده علامه طباطبايى حقيقت تمام عبادت هاى بدنى، فرود آوردن معناى باطنى به صورت مظاهر و آشكار ساختن حقايق فراتر از زمان در قالب جسمانيت است مانند: نماز، روزه و حج و امثال آن. اگر اين تنزيل نباشد عبادت بدنى بى معنى خواهد بود. دعا نيز چنين است دعا تمثيل توجه قلبى و درخواست باطنى است مانند درخواستى كه در ميان ما انسان ها رايج است و مى بينيم كه فقير مستمند از شخص ثروتمند درخواست برآوردن حاجت مى كند و در اين حالت دست خويش را به سوى او مى گشايد و با ذلت بر آوردن خواهش خويش را مى طلبد، در دعا نيز دراز كردن دست ها به سوى آسمان حقيقى نيست تا تلقى اين پندار شود كه گويا خدا در آسمان است؛ بلكه عملى نمادين است براى درخواست موجودفرودست ازموجودى بالاتر. باطن دعا درخواست از حضرت حق است كه در ظاهر و در بعد جسمانى به صورت بلند كردن دست به سوى آسمان ظاهر گشته است.[133]

 

[133]. نگا، الميزان، ج 2، ص 38.

 

منبع: هدانا برگرفته از پرسش ها و پاسخ ها«دعا و توسل».

ویژه نامه امامت پژوهی