مناجات و راز و نیاز کسانى است که با زبان شکر و سپاس، آهنگ او نمایند و به ناتوانى خویش براى شکرگزارى در برابر نعمت هاى بى پایان خداوند اعتراف کرده و از قصور و تقصیر خود به درگاهش عذر مى خواهند.(1)بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِبه نام خداوند بخشنده مهرباناِلهى اَذْهَلَنى عَنْ اِقامَةِ شُکْرِکَ تَتابُعُ طَوْلِکَ،وَاَعْجَزَنى عَنْ اِحْصآءِثَنآئِکَ فَیْضُ فَضْلِکَ،خدایا بخشش پى درپى تو انجام دادن سپاسگزاریت را از یاد من برد و ریزش فضل و احسانت مرا از شمردن ثنا و ستایشت عاجز کردوَشَغَلَنى عَنْ ذِکْرِ مَحامِدِکَ تَرادُفُ عَوآئِدِکَ، وَاَعْیانى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِکَ تَوالى اَیادیکَ،و پشت سر هم آمدن نیکیهایت مرا از ذکر ستودنیهایت بازداشت و پیاپى رسیدن نعمتهایت مرا از نشر دادن نیکویی هایت درمانده کردوَ هذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمآءِ، وَقابَلَها بِالتَّقْصیرِ، وَشَهِدَ عَلى نَفْسِهِ بِالاِْهْمالِ وَالتَّضْییعِ،و این جا که هستم جاى کسى است که اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به کوتاهى کردن خود دارد و به اهمال کارى و تلف کردن عمر خویش گواهى دهدوَ اَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحیمُ الْبَّرُ الْکَریمُ، اَلَّذى لا یُخَیِّبُ قاصِدیهِ، وَلا یَطْرُدُ عَنْ فِنآئِهِ امِلیهِ،و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نیکوکار و بزرگوارى که روآورندگان بسویت رانومید نسازى و آرزومندانت را از درگاهت نرانى،بِساحَتِکَ تَحُطُّ رِحالُ الرّاجینَ، وَبِعَرْصَتِکَ تَقِفُ امالُ الْمُسْتَرْفِدینَ، فَلا تُقابِلْ امالَنا بِالتَّخْییبِ وَالاِْیاسِ،امیدواران به آستانه تو بار امید خود را بیندازند و آرزوهاى عطاخواهان به میدان وسیع کرم تو توقف کنند پس اى خدا تو آرزوهاى ما را با نومیدى و یأس روبه رو مگردانوَ لا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالاِْبْلاسِ، اِلهى تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِکَ شُکْرى،و جامه ناامیدى و دل شکستگى بر ما مپوشان، خدایا در برابر نعمتهاى بزرگت سپاسگزارى من کوچک استوَ تَضآئَلَ فى جَنْبِ اِکْرامِکَ اِیّاىَ ثَنآئى وَنَشْرى، جَلَّلَتْنى نِعَمُکَ مِنْ اَنْوارِ الاِْیمانِ حُلَلاً،
و در جنب اکرام و بزرگوارى تو ثنا وستایش من خُرد و ناقابل است نعمتهاى تو زیورهایى از انوار ایمان بر من پوشاندهوَضَرَبَتْ عَلَىَّ لَطآئِفُ بِرِّکَ مِنَ الْعِزِّ کِلَلاً، وَقَلَّدَتْنى مِنَنُکَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ، وَ طَوَّقَتْنى اَطْواقاً لاتُفَلُّ،و ریزه کاریهاى نیکیت خیمه هایى از عزت برسرم زده و احسانهایت گردن بندهایى به گردنم انداخته که باز نشود و طوقهایى بدان آویخته که نگسلد،فَآلائُکَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانى عَنْ اِحْصآئِها، وَنَعْمآئُکَ کَثیرَةٌ قَصُرَ فَهْمى عَنْ اِدْراکِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصآئِها،نعمتهاى بسیار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان کرده و بخششهاى فراوانت فهم مرا از ادراکش کوتاه کرده تا چه رسد به پى بردن به پایانشفَکَیْفَ لى بِتَحْصیلِ الشُّکْرِ، وَشُکْرى اِیّاکَ یَفْتَقِرُ اِلى شُکْر،و با این ترتیب من چگونه مى توانم تو را سپاسگزارى کنم و سپاسگزارى من احتیاج به سپاسگزارى دیگرى داردفَکُلَّما قُلْتُ لَکَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَىَّ لِذلِکَ اَنْ اَقُولَ لَکَ الْحَمْدُ،و هرگاه بگویم ستایش مخصوص توست براى این جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص توستاِلهى فَکَما غَذَّیْتَنا بِلُطْفِکَ، وَرَبَّیْتَنا بِصُنْعِکَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنا سَوابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنّا مَکارِهَ النِّقَمِ،خدایا چنانچه به لطف خویش ما را خوراک دادى و به پرورش خود پروریدى پس نعمتهاى فراوانت را بر ما کامل کن و ناگواریهاى سخت و بد را از ما دور کنوَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدّارَیْنِ اَرْفَعَها وَاَجَلَّها، عاجِلاً وَآجِلاً،و عطا کن به ما از بهره هاى دو جهان برتر و بهترش را چه اکنون و چه در آیندهوَلَکَ الْحَمْدُ عَلى حُسْنِ بَلائِکَ، وَسُبُوغِ نَعْمآئِکَ، حَمْداً یُوافِقُ رِضاکَ، وَیَمْتَرِى الْعَظیمَ مِنْ بِرِّکَ وَنَداکَ،و ستایش تو راست براى آزمایش نیکویت و نعمتهاى فراوانت ستایشى که برابر خشنودیت باشد و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوى ما جلب کندیا عَظیمُ یا کَریمُ، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.اى بزرگ و اى بزرگوار به رحمتت اى مهربانترین مهربانان.
