اواخر زمستان سال 1333 و در روستاي لايزنگان از توابع شهرستان داراب خانواده اسلامي‌نسب آغوش خود را براي ورود «محمد» باز كرد. سومين بهار زندگي اين نو قدم با مرگ جانسوز پدر همراه شد. وي قرآن را در طفوليت فرا گرفت و به يمن مؤانست با كلام الهي، شكوفه‌هاي عشق و ايمان در دل نوراني‌اش شكفت. دوران دبستان را در روستا و مقاطع بعد را در شيراز گذراند و در كنار درس مدتي نيز به كار مشغول شد.

وي همزمان با بحبوحه انقلاب، در تظاهرات و راهپيمايي‌ها حضور فعال داشت. در سال 1353 ازدواج كرد و پس از پيروزي قيام مردمي همزمان با شروع غائله كردستان به اين منطقه عزيمت كرد و پس از سه ماه نبرد عليه منافقين به شيراز بازگشت. با آغاز جنگ تحميلي وارد عرصه جهاد در سرزمين خوزستان شد و تا لحظه شهادت به مبارزه با دشمنان حق پرداخت. در طول اين مدت در عمليات هاي مختلفي شركت كرد و از ناحيه چشم مجروح شد. در عمليات والفجر 8 با سمت فرماندهي گردان امام رضا (ع) به خط رفت و در اثر پخش مواد شيميايي دچار مصدوميت شد.
 
محمد علاقه قابل ستايشي به حضرت صديقه كبري فاطمه زهرا (س) داشت و بدين جهت وي را «سردار زهرايي (س)» مي‌خواندند و سرانجام در عمليات كربلاي 4 با رمز «يا زهرا (س)»، درحالي كه فرماندهي گردان امام رضا (ع) از لشكر 19 فجر را بر عهده داشت در سن 32 سالگي در سال 1365 شهد شيرين شهادت را نوشيد. از وي 5 فرزند به يادگار ماند. پيکر پاکش را 25 روز بعد به دنبال عمليات کربلاي 5 به شيراز انتقال دادند و در دارالرحمه شيراز به خاک سپردند.
 
همرزم شهید: عملیات کربلای 4 به اتمام رسیده بود. اطلاع یافتم که دشمن تعدادی از شهدا را در زیر خاک های گرم و سوزان شلمچه دفن کرده است. جمعی از اسرای عراقی را برای تفحص از جسد این عزیزان در منطقه نگه داشتیم. مدتی را به جستجو پرداختند، اما اثری نیافتند. ناامیدانه دست از تلاش بر داشتند و آستین به عرق خیس کردند. در راه رفتن به اردوگاه بودند که ناگهان فریاد یکی از آنها به هوا خواست و مفهوم کلام عربی اش این بود که من جای دفن شهدا را به خاطر آوردم، برویم تا نشانتان بدهم.
 
برادران را به پای تپه ای برد که پرچم عراق بر روی آن نقاشی شده بود … زمین را حفر کردند و اجساد را بیرون آوردند. از قبل به برادر رنجبر، مسئول تعاون لشکر تأکید کرده بودم که اگر جسد شهید اسلامی نسب پیدا شد به من اطلاع بده. همین طور هم شد.
 
سریعاً خود را به معراج شهدا رساندم، حیرت و شگفتی غیر قابل وصفی بر چهره ام گل انداخت وقتی آن پیکر مجروح را تازه و معطر دیدم. اصلاً انگار نه انگار که پانزده روز در زیر خاک های گرم و سوزان آرمیده بود.
 
عملیات کربلای 4 در حال طرح ریزی بود؛ از طرف فرماندهی لشکر دستور رسید تا به اتفاق شهید اسلامی نسب از روی دکل دیدبانی مواضع دشمن را شناسایی کنیم. شدت آتش دشمن بر روی دکل به حدی بود که کسی را یارای بالا رفتن از آن نبود.
 
مسئول دکل که از برادران واحد اطلاعات بود، به شهید اسلامی نسب گفت كه با توجه به حجم سنگین آتش، بهتر است فعلاً صرف نظر کنید؛ چرا که در این شرایط امکان صعود وجود ندارد، اما شهید بزرگوار با اراده ای مصمم خطاب به مسئول دکل گفت: اگر عراقی ها منطقه را طوری گلوله باران کنند که آتش از شش جهت ببارد، چون از طرف فرماندهی دستور دارم، موظف به انجام این مأموریتم و به اینگونه موانع اعتنایی نخواهم داشت.
 
سرانجام زیر آن باران گلوله، دکل را بالا رفت و مأموریت سخت خود را با موفقیت کامل انجام داد و بدینسان آن شهید عزیز طاعت اطاعت را به جای آورد.
 

شیرازه.