روان‌شناسی و احکام دینی
اگر عملی از لحاظ علم پزشکی یا روان پزشکی و یا روان شناسی برای انسان مفید باشد، آیا ممکن است که از لحاظ دینی و مذهبی، مخالفت و مغایرتی با آن وجود داشته باشد، یا مذهب آن را تأیید می‌کند؟
نکته:
نخست باید توجه داشت، مکاتب متعددی در روان شناسی و پزشکی وجود دارد، احتمال دارد فرضیه‌ای را برخی از مکاتب روان شناسی بپذیرند و برخی مکاتب دیگر آن را رد کنند. به همین گونه است برخی شیوه‌های پزشکی. چنان چه روان شناسی فروید تفاوت‌های فراوانی با روان شناسی آبراهم مزلو دارد. یا مبانی طب سنتی مسلمانان یا چینی‌ها و هندی‌ها با مبانی طب غربی بسیار متفاوت است.
نکته:
هم چنین برخی از مکاتب روان شناسی وجود روح را انکار نموده تمام رفتارها و حالات انسان را ناشی از خواص مغزی، عصبی و بدن می‌دانند؛ در حالی که برخی مکاتب دیگر وجود روح را می‌پذیرند. در مجموع آموزه‌های دینی با بسیاری از گزاره‌های علوم تجربی هماهنگی دارند. ولی ممکن است با برخی دیگر از گزاره‌های علوم تجربی مطابقت نداشته باشند. برای مثال برخی از روان شناسان خود ارضایی را تجویز کرده و مفید می‌دانند، هرچند بسیاری دیگر از روان شناسان آن را مضر می‌دانند، ولی از نظر دینی این کار حرام بوده و تأیید نمی‌شود. در نتیجه بدیهی است دست آوردهای علمی که به احکام و آموزه های دینی انطباق و سازگاری بیشتری دارند از درستی و اطمینان بیشتری نیز بهره مند خواهند بود و عمل به آن اولویت دارد.
منبع: سایت هدانا برگرفته از پرسش ها و پاسخ ها «علم و دین».
