توصیه اهل البیت به داشتن مکانی در منزل ویژه عبادت
فهرست این نوشتار:
محلّ ويژه عبادت
1. در روايتى صحيح مى‌خوانيم كه حضرت صادق عليه السلام فرمود: «حضرت على عليه السلام در خانه خود اتاقى داشت كه جز فرش وشمشير وقرآن چيز ديگرى در آن نبود ودر آن نماز مى‌خواند».[1]
2. نيز در حديثى موثّق آمده است كه فرمود: «حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در خانه خود حجره‌اى قرار داده بود كه نه كوچك بود ونه بزرگ واز آن به عنوان نمازخانه استفاده مى‌كرد. شب هنگام (براى اينكه تنها نباشد) طفلى را با خود به آن حجره مى‌برد ودر آنجا نماز مى‌خواند».[2]
3. در روايتى موثّق مى‌خوانيم كه حضرت صادق عليه السلام به مسمع نوشت : «دوست دارم كه در خانه‌ات نمازخانه‌اى براى خود قرار دهى ودو لباس بلند بپوشى وبه نمازخانه‌ات بروى واز خداوند درخواست كنى كه تو را از آتش دوزخ آزاد و وارد بهشت كند. ودعاى نامشروع ونفرين بر كسى نكن».[3]
فلسفه عبادت در خانه
1. در روايتى معتبر مى‌خوانيم كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرمود: «خانه‌هاى خود را با تلاوت قرآن نورانى كنيد وآن را همچون گور نسازيد، همان‌گونه كه يهود ونصارى كردند كه نماز را در معابدشان خوانده وخانه‌هاى خود را معطّل مى‌گذاشتند، زيرا در خانه‌اى كه قرآن بسيار تلاوت شود خير آن بسيار مى‌شود واهلش به رفاه ونعمت مى‌رسند وآن خانه به اهل زمين روشنى مى‌دهد».[4]
2. در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است: «اهل آسمان خانه‌اى را كه مسلمانى در آن قرآن مى‌خواند به يكديگر نشان مى‌دهند، همان‌گونه كه زمينيان ستارگان آسمان را به يكديگر نشان مى‌دهند».[5]
3. از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «بركت خانه‌اى كه در آن قرآن خوانده وخداوند ياد شود، بسيار زياد مى‌گردد. وفرشتگان در چنين خانه‌اى حاضر وشياطين از آن دور مى‌شوند. وچنين خانه‌اى به آسمانيان روشنايى مى‌دهد، همان‌گونه كه ستارگان آسمان به زمينيان روشنى مى‌دهند. وبركت خانه‌اى كه در آن قرآن نخوانند وخداوند ياد نشود، كم شده وفرشتگان از آن دورى كرده وشياطين در آن خانه حاضر مى‌شوند».[6]
[1] . محاسن، ص 612، ح 29.
[2] . علّامه مجلسى در ذيل حديث مزبور مى‌گويد: «از آنجا كه مستحبّ است انسان درخانه تنها نباشد (اگرچهدر حال نماز باشد)، حضرت كسى را همراه خود به آن اتاقمى‌برد. وعلّت آنكه كودك به همراه مى‌برد اينبوده كه حمل بر ريا نشود؛ چون ممكن استبا بودن افراد بزرگ‌تر چنين حالتى به وجود آيد؛ البتّه در مورداميرالمؤمنين عليه السلام چنينچيزى متصوّر نيست ، ولى براى ديگران تذكّر محسوب مى‌شود». محاسن،ص612، ح 30؛بحارالأنوار، ج 8، ص 366.
[3] . محاسن، ص 612، ح 31.
[4] . كافى، ج 2، ص 610، ح 1.
[5] . همان، ح 2.
[6] . كافى، ج 2، ص 610، ح 3.
