آیا هدف دعا برآمدن حاجت و رفع گرفتارى و سختى و شفاى بيماران است

حقیقت دعا چیست ؟

دعا و مناجات، نوعى توسل عاشقانه به معشوق و پيوستن موجودى كوچك و ناتوان به وجودى بى نهايت بزرگ و توانا است.آدمى به هنگام دعا- كه همچون گدايى بينوا، دست نياز به درگاه كريم بى ‏نياز دراز مى كند- به حقيقت وجودى خويش نزديك می‏شود انسانى كه خود را تهى ‏دست و بينوا، رانده و از همه جا مانده، حقير و فقير، خوار و زبون و بيچاره و بى ‏پناه ديد، اكنون حقيقت هستى او- كه پرتوى از هستى مطلق خداوند است- هويدا مى‏ گردد و با احساس بستگى و پيوند با حق و نيازمندى به او، حال و شورى وصف‏ ناشدنى به انسان مى‏ بخشد.                                                               بنده در حال دعا و مناجات، چنان غرق لذت مى ‏شود كه پستى و زبونى خويش را فراموش مى‏كند و از ياد دوست لبريز و سرشار مى‏ گردد و مجموعه‏اى از اميد و بشارت و نور و نيرو مى‏ شود.

جملات شورانگيز دعا، چون آبشارسپيده در افق روح، فرو مى‏ ريزد و روح انسان را روشن و مشتعل مى ‏سازد، همان طور كه سيل زرّين آفتاب، تيره‏ گى‏ ها را از ميان برمى ‏دارد و جهان را در نور فرو مى ‏برد.                                   در دعا و توسل، روح تسكين مى ‏پذيرد و التهاب دل فرو مى ‏نشيند و بى‏ قرارى‏ ها جاى خود را به آرامش و قرار مى‏ دهد همانند فرزند گمشده ‏اى كه به مادر برسد يا تشنه كامى كه به چشمه ‏اى زلال و گوارا دست يابد.

همدم شدن با خداوند و راز و نياز با دوست و در ميان نهادن دردِ دل با او، غم‏ها را سبك مى‏كند و دل‏ها را روشنايى و فروغ مى‏بخشد. لذت دعا و مناجات با ذات بى زوال خداوند، چون چاشنى سحرانگيزى، همه تلخى‏ها را شيرين كرده، زندگى را باصفا و گوارا مى‏سازد.

جان ناشكيبا و بى‏طاقتى كه ديگر توان تحمل بار رنج و درد را ندارد، در پرتو دعا و راز و نياز و گريستن و خالى شدن از عقده‏ها، گنجايش دريا گونه مى‏يابد و هجوم طوفان و بلا و غم را نسيمى دل‏انگيز مى‏انگارد.

دعا آبرو بخش انسان در پيشگاه ربوبى است و اگر دعاى ما نبود، در نزد خداوند قدر و اعتبارى نداشتيم:

(قُلْ ما يَعْبَؤُاْ بِكُمْ رَبِّى لَوْ لا دُعاؤُكُمْ)(1) «اگر دعاى شما نبود، خداوند به شما اعتنا و توجهى نداشت».

دعا «بهترين و برترين عبادت»(2)، «مغز عبادت»(3)، «كليد رستگارى»(4)، «گشاينده درِ رحمت»(5) و «سلاح مؤمن و ستون دين و نور آسمان‏ها و زمين»(6) است.

دعا «محبوب‏ترين عمل در نزد خداوند»(7)، «نيمى از عبادت»(8)، «سلاح پيامبران»(9) و «سپر مؤمن»(10) است.

دعا «دفع كننده امواج بلا»(11)، «سبب شفاى از هر بيمارى»(12) و «دفع كننده قضا و قدر» است.(13)

بايد دانست كه هدف نهايى از دعا، تنها برآمدن حاجت و رفع گرفتارى و سختى و شفاى بيماران نيست بلكه براى اهل حال و معرفت- كه شناختى درست از جهان و رويدادهاى آن دارند- انس با ذات پاك خداوندى است كه كانون همه نيكى‏ ها و زيبايى‏ ها است. از استجابت دعا با ارزش‏تر، روح اجابت است و در نزد آنان، دعا در عين حال كه وسيله است، هدف نيز مى‏باشد.

توجه به اين نكته لازم است كه مكان و زمان دعا، در رسيدن به آثار و نتايج مادى و معنوى آن، تأثيرى به سزا دارد و اولياى الهى در روايات فراوانى، مكان‏ها و اوقاتى را كه دعا در آنها زودتر به اجابت مى‏ رسد، بيان كرده‏اند.

در ميان اوقاتى كه مناسبت بيشترى براى دعا و مناجات با قاضى الحاجات دارد، ماه مبارك رمضان- كه ماه مهمان‏دارى خداوند و گسترده شدن خوان طعام‏هاى معنوى و روحانى است- داراى جايگاهى ممتاز است و دعا و نيايش در اين ماه، حال و هوايى ديگر دارد.

رمضان تنها بهار قرآن كريم و هنگامه تلاوت كلام روح بخش خداوند نيست، بلكه فصل شكفتن گل واژه‏هاى دعا و غنچه‏هاى نيايش بر لب‏هاى مشتاقان مؤمن نيز مى‏باشد. روزه‏داران خداجو، در زلال رمضان دل و جان را مى‏شويند و برگرد حريم دوست پرواز مى‏كنند و بر شاخسار ذكر و يادِ محبوب و دعا و نجواى با او آشيان مى‏گيرند و با اشك روان، دشت تفتيده قلبشان را نمناك مى ‏سازند و بر درد و زخم دل‏شان مرهمى مى ‏نهند.

در اين ميان، دعاها و مناجات‏ هاى امامان معصوم (ع) با سوز و شور و آهنگى ديگر همراه است. حقايق و معارفى كه در اين ماه عزيز، در قالب دعا از ناى پاك برگزيدكان حق برآمده، از محتوا و ژرفاى خاصى برخوردار است. انس با دعاهاى اهل بيت (ع) در ماه باعظمت رمضان، در بهره‏مندى بيشتر از مهمان خانه الهى و سفره گسترده رمضان، بسى سودمند و پرفايده است. دعاهاى رسيده از برگزيدگان حق در اين ماه نورانى، بسيار است….

(1) فرقان (25)، آيه. 77
(2) محمدى رى‏شهرى، ميزان الحكمه، ج 3، ص 245، ح. 5516
(3) همان، ح. 5519
(4) همان، ح. 5521
(5) همان، ح. 5522
(6) همان، ح. 5523
(7) همان، ح. 5525
(8) همان، ح. 5533
(9) همان، ح. 5540
(10) همان، ح. 5544
(11) همان، ص، 249، ح. 5554
(12) همان، ص 248، ح. 5552
(13) همان، ح. 5549

پرسمان