آيا اگر آدم فريب شيطان را نمى خورد الان ما در بهشت زندگى ميكرديم؟

بهشتى كه آدم و حوا پس از آفرينش در آن جاى گرفتند، نه بهشت موعود بلكه بهشتى برزخى جلوه گر شده در قالب زندگى غير دنيوى‏(1)

و حتى به باور برخى يكى از باغ هاى پرنعمت و روح افزاى منطقه اى سرسبز از زمين بوده است زيرا، بهشت موعود قيامت، نعمتى جاودانى مى باشد كه بيرون رفتن از آن شدنى نيست وانگهى در اين عالم سراسر نيكى و پاكى ابليس آلوده و بى ايمان، وسوسه هاى شيطانى او و نيز نافرمانى خداوند را راهى نيست‏(2)

از اين رو راهيابى شيطان به چنين بهشتى خواه به عنوان نخست و خواه معناى دوم، دور از ذهن نمى نمايد. اين دور از ذهن نبودن در بهشت به معناى نخست، امرى نمايان مى باشد و در معناى دوم نيز، از آنجا كه مراد از برزخ، نه برزخ پس از مرگ، بلكه حالتى ميانه بين دنيا وعالم غير مادى بود و نيز به دليل اين كه عالم مزبور، عالم تكليف براى آدم را تشكيل مى داد، بنابراين ورود ابليس در بهشت به معناى ياد شده نيز پذيرفتنى است.

ماجراى بهشت آدم و حوا، در سه مورد از آيات قرآن ذكر شده است: بقره، 35 به بعد، اعراف، 19 به بعد، طه، 115 به بعد.

از مجموع آيات مزبور، به ويژه آيه 30 سوره مبارك بقره كه مى فرمايد: «انى جاعل فى الارض خليفه من در زمين جانشينى قرار مى دهم». فهميده مى شود كه آدم و حوا از نخست براى زندگى و مرگ در زمين آفريده شده بودند و ساكن شدن آنها در بهشت به وسيله خداوند تنها براى آزمايش بوده است. راز آمدن آدم به زمين نيز چنين بوده كه به منظور محرز شدن مقام خليفه اللهى وى، برترى او را بر ملائكه اعلام كند.

آنگاه دستور سجده كردن به او را بدان ها داده، سپس او و حوا را در بهشت ساكن سازد و از نزديك شدن به درخت ممنوع نهى كند، تا از آن بخورند و عورت هاى آنها آشكار شده و به زمين فرستاده شوند از اين رو آخرين عامل استقرار در زمين و انتخاب زندگى دنيا، همان آشكار شدن عورت هاى آنها و به عبارت ديگر ظهور غرايز حيوانى و جنسى بود.

حضور حضرت آدم و حوا در بهشت، در حقيقت براى كسب آمادگى حضور در زندگى در دنيا و زمين بوده است، نه اين كه دائما در آن باشند. البته بايد توجه داشت كه حضرت آدم و حوا در بهشت جاودانى نبوده اند زيرا اين بهشت در صحنه قيامت بروز و ظهور دارد.

از اينجا روشن مى شود كه اگر حضرت آدم از شجره منهيه نمى خورد يا اساسا غريزه در او پديد نمى آمد. در نتيجه اصلا ما وجود نداشتيم و نسل آدم نبود تا بگوييم در كجا زندگى مى كرد.

و يا به گونه ديگرى اين مساله پديد مى آمد، لا جرمبايد آدم به زيستگاه زمينى كه متناسب با خواهشهاى مادى و نفسانى است و براى تداوم نسل و تامين غرايز آماده است منتقل مى شد.

(1) (محمد حسين طباطبايى، الميزان فى تفسير القرآن، ج 14، ص 219، مؤسسه الاعلمى).
000 (2) (ناصر مكارم شيرازى، تفسير نمونه، ج 1، ص 186، دارالكتب الاسلاميه). پرسمان