کراماتی از آیت الله سید محمد حسن الهی طباطبایی
عارف ربّانى آيتالله سيد محمدحسن الهى طباطبائى برادر كوچك علامه طباطبايى در سال 1326 ق. در تبريز به دنيا آمد. پس از پايان درسهاى مقدماتى به مدرسه طالبيه تبريز روى آورده، سطوح عالى فقه، اصول، فلسفه، كلام را زير نظر ساير اساتيد به كمال مىرساند. مرحوم علامه طباطبائى به شاگردان خود فرموده بود: «روزهاى بسيارى به همراه برادر از تبريز بيرون آمده و در دامنه كوهها و تپههاى سرسبز اطراف از صبح تا غروب به تحرير خط مشغول بوديم.»[رساله لب الباب، مقدمه سيد محمدحسين حسينى تهرانى، ص 91 ..]
آقا سيدمحمدحسن به همراه برادر به سال 1304 ق. به منظور تكميل تحصيلات علوم دينى عازم نجف اشرف گرديد. و مدت يازده سال از حوزه درسى سيدعلى آقا قاضى و سيدحسين بادكوبهاى در عرفان، فلسفه و رياضى و طب بهرهمند شده و به طور همزمان فقه و اصول را از محضر آقا شيخ محمدحسين غروى كمپانى و آقا شيخ محمدحسين نائينى و آقا سيد ابوالحسن اصفهانى فرا مىگيرد.
علامه طباطبايى در مورد حالات برادر خويش مىفرمايد: «وقتى همراه برادر در نجف اشرف تحت تربيت اخلاقى مرحوم حاجميرزاعلى آقا قاضى (قدسسرّه) بوديم، سحرگاهى بر بالاى بام، بر سجّاده عبادت نشسته بودم. در اين موقع خواب سبكى به من دست داد و مشاهده كردم دو نفر مقابل من نشستهاند. يكى از آنها حضرت ادريس (ع) و ديگرى برادر عزيز و ارجمند خودم آقاى حاج سيد محمدحسن الهى طباطبايى بود. حضرت ادريس (ع) با من به مذاكره و سخن مشغول شدند؛ ولى طورى بود كه ايشان القاء كلام مىنمودند و تكلم مىكردند؛ ولى سخنان ايشان به واسطه كلام آقاى اخوى استماع مىشد!»[2]
در سال 1314 ش. آيت الله سيد محمد حسن الهى و برادرش به دليل اختلال در وضع معاش و نرسيدن مقررّى از ايران به تبريز بازگشت، و در حوزه تبريز به تدريس فلسفه از شفا، اسفار و ساير كتابهاى ملاصدرا اشتغال ورزيد و در ضمن برخى جويندگان كمال را به سوى قله معنويت هدايت نمود.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
علامه طباطبائى در مناسبهاى گوناگون براى شاگردان خود از خصوصيات روحى برادرش سخن مىگفت و اخلاق و رفتارش را تمجيد و تحسين مىكرد و هوش و استعداد و توانايىهاى علمى برادر را مىستود و در جلسهاى نقل كرده بود:
«برادر ما راجع به تأثير صدا و كيفيت آهنگ و تأثير آن در روح و به طور كلّى از اسرار علم موسيقى و روابط معنوى روح با صداها و طنينهاى وارده در گوش، كتابى به رشته تحرير در آوردند كه انصافاً اثر نفيسى بود و تا به حال در دنياى امروز بىنظير و از هر جهت بديع و بىسابقه بود، لكن بعد از اتمام آن، بيم آن را پيدا كرد كه به دست نااهلان و حكام جائر بيفتد و تشكيلات نامشروع از آن استفاده سوء بنمايند، لذا آن را به طور كلى مفقود نمود.»[3]
آيت الله سيدمحمدحسن الهى طباطبائى در نيمه دوم سال 1346 ش. مطابق با 1387 ق. در بستر بيمارى قرار گرفت و در روز دوشنبه سيزدهم ربيع المولود سال 1388 ق. در سن 63 سالگى اين نشأت ناپايدار و فانى را بدرود گفت و در عالم قدس و ملكوت آرام گرفت. چون در تبريز رحلت نموده بود، جنازه اش را ظاهراً برحسب وصيت او، به قم آورده و پس از تشيع جنازهاى با شكوه و با حضور آيات عظام و اساتيد حوزه علميه قم و روحانيون و ديگر اقشار مردم در جوار مرقد مطهر حضرتفاطمه معصومه- سلام الله عليها- در مقبره معروف به ابوحسين مدفون شد.
______________________________
(1)– علامه طباطبائى در منظر عرفان نظرى و عملى (گفت و گو با علامهحسنزاده آملى) كيهان انديشه شماره 26، ص 7- 6.
(2)- مجله پيام انقلاب، شماره 151، ص 35 ..
كوه توحيد، ص: 118
