شفاعت در قرآن

 

 

آیا قرآن به مسئله شفاعت اشاره کرده است؟

 

آیات مربوط به شفاعت را می توان بر چند دسته تقسیم نمود:

 

الف. آیاتی که شفاعت را نفی می کنند

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقنَاکُم مِن قَبلِ أَن یَأتِیَ یَومٌ لاَ بَیعٌ فِیهِ وَلاَ خُلَّةٌ وَلاَشَفَاعَةٌ وَالکَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ»[284]؛

«ای اهل ایمان! از آنچه روزی شما کردیم، انفاق کنید پیش از آن که روزی بیاید که نه خرید [و فروشی] هست و نه دوستی و شفاعتی به کار آید و کافران در آن روز درمی یابند که به خود ستم کردند»

 

ب. اختصاص شفاعت به خداوند

«قُل للهِ الشَّفَاعَةُ جَمِیعا لَهُ مُلکُ السَّماوَاتِ وَالاَرضِ ثُمَّ إِلَیهِ تُرجَعُونَ»[285]؛

«بگو [ای پیامبر!] شفاعت تنها از آن خداست که مالک زمین و آسمان هاست و پس از مرگ، بازگشت همه شما به سوی اوست.»

اختصاص شفاعت به خداوند، یعنی اوست که شفیع را شفیع قرار داده و به او اجازه می دهد که بین خود و مردم وساطت و شفاعت کند. هر شفاعت کننده ای بایستی در طول خداوند و با اذن او شفاعت کند.

 

ج. شفاعت مشروط برای غیر خدا

«مَا مِن شَفِیعٍ إِلاَّ مِن بَعدِ إِذنِهِ»[286]؛

«هیچ شفیعی جز به اجازه او نخواهد بود».

«وَلاَ تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلاَّ لِمَن أَذِنَ لَهُ…»[287]

«و نفع نمی دهد شفاعت نزد خدا مگر برای کسی که خداوند به او اذن دهد»

«یَومَئِذٍ لا تَنفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاّ مَن أَذِنَ لَهُ الرَّحمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَول»[288]؛

«در آن روز شفاعت به کسی سود نبخشد، مگر کسی را که خدای رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آید».

 

مقتضای جمع بین آیات این است؛

شفاعت تنها برای خداوند سزاوار است و کسانی که خداوند به آنها اذن و اجازه شفاعت می دهد. بدیهی است خداوند به کسانی اجازه شفاعت می دهد که پیامبر و یا از اولیای الهی و مورد رضایت خداوند باشند.

[284]. بقره، آیه 254.
[285]. زمر، آیه 44.
[286]. یونس، آیه 3.
[287]. سبأ، آیه 23.
[288]. طه، آیه 109.

 

منبع: هدانا برگرفته از پرسمان، پرسش ها و پاسخ ها « شیعه و اهل سنت »

ویژه نامه امامت پژوهی و فرقه های مذهبی

ویژه نامه اعتقادات و پاسخ به شبهات