حدیث حفظ آبروی نیازمندان

حارث همدانى گويد: شبى خدمت اميرمؤمنان (ع) رسيدم و گفتم: اى اميرمؤمنان (ع)، حاجتى دارم.

فرمود: آيا مرا سزاوار گفتن نياز خود مى دانى؟

گفتم: آرى.

فرمود: خداى تعالى تو را از جانب من پاداش خير عنايت فرمايد.

پس چراغ حجره اش را خاموش كرد و نشست و ادامه داد:

چراغ را خاموش كردم تا ذلت نيازخواهى را در چهره ات نبينم. بگو، چه مى خواهى؟ من از رسول خدا (ص) شنيدم كه فرمود: الحَوائجُ اَمانهٌ مِنَ اللّهِ فِى صُدورِ العبادِ، فَمَنْ كَتَمها كُتِبَتْ لَهُ عِبادهٌ وَ مَنْ اَفشاها كانَ حَقاً عَلى مَنْ سَمِعَها اَنْ يُعنيه‏(1)

«نيازها، امانت هاى الاهى اند در سينه بندگان. هر كه آنها را پوشيده دارد، برايش عبادتى نوشته شود، و هر كه آنها افشا نمايد، بر كسى كه از آنها آگاه مى شود لازم است كه برآورده شان كند».

(1) بحارالانوار، ج 41، ص. 36