شاهکار منحصر به فرد برجام ؛ مطالبه تضمین، 3 سال پس از اجرا!

محمد ایمانی در مطلبی اینگونه درباره برجام اظهار نظر کرد:

هر قرارداد دو طرفه ای، باید دارای ضمانت اجرا باشد. در قراردادهای چهارچوب دار و دقیق، از طرف مقابل تضمین گرفته می شود. همچنین پیش بینی خسارت در صورت عدم پایبندی یک طرف به تعهداتش، جزو بدیهی ترین اصول عقد قرارداد است.

️از دیگر لوازم ماندگاری یک قرارداد، پیش بینی مکانیسم معتبر شکایت، توازن تعهدات طرفین و همزمانی اجرای آن در کنار امکان برگشت پذیری تعهدات (در صورت بدعهدی یک طرف) است. با لحاظ کردن این 6 شرط است که یک قرارداد، معتبر و سرپا می ماند. اما متاسفانه هیچ یک از این شش شرط در توافق برجام رعایت نشد.

به همین دلیل هم بود که آمریکا به سادگی آب خوردن، هم بارها توافق را زیر پا گذاشت و هم بی هیچ هزینه ای، پس از گرفتن امتیازات لازم، از توافق خارج شد و به تعهداتش پشت کرد و هم اروپایی ها دلیلی نمی بینند برای پایمال شدن حقوق طرف ایرانی، تحرکی داشته باشند و عرقی بریزند.

آقای ظریف در وین گفته است “گرفتن ضمانت از اروپایی‌ها ناممکن نیست”. واقعا؟! 35 ماه پس از انعقاد توافق و 28 ماه پس از اجرای یک سویه برجام، تازه وقت گرفتن (التماس) تضمین برای اجرای آن است؟ یعنی توافق در 28 ماه گذشته بدون هیچ تضمین گرفتنی توسط دولت ما اجرا شد؟ چرا؟ به خاطر کدام دستپاچگی و شیدایی؟

پیشنهاد می کنم یک نظرسنجی بکنید؛ اما نه از حقوقدان ها که سواد قرارداد دارند. کف خیابان بروید و از ده یا صد نفر که به تصادف می بینید، بپرسید برای خرید یک خانه یا فروش یک خودرو و چگونه قراردادی باید نوشت که معتبر باشد و سرتان کلاه نرود؟

یقینا حتی یکی از عابران هم، قرارداد بی چفت و بستی شبیه برجام (بدون رعایت اصول شش گانه) را که طرف مقابل بتواند پول یا مایملک شما را بدون عوض بالا بکشد، تجویز نخواهد کرد؛ مگر اینکه زیادی خام و سهل اندیش باشد و اصطلاحا عقل معاش نداشته باشد.

واقعا در چه حال و هوایی بودند که توانستند قراردادی پر هزینه و فاقد ضمانت و تضمین را امضا کنند و برای آن، جشن هم بگیرند؟ اصلا آیا پس از اجرای تعهدات خود و واگذاری نقد و یک جای همه امتیازها، می توان از طرف کلاهبردار (مگر از طریق زور) تضمین گرفت که او هم تعهداتش را بعد از سه سال اجرا کند؟