خواص گلاب در روایات

خواصّ گلاب

1. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «ريختن گلاب به صورت، آبرو را زياد وپريشانى را برطرف مى‌كند».[1] 
 2. در روايت ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم كه فرمود: «هر كس به صورت خود گلاب بپاشد، در آن روز پريشانى وبدحالى به او نمى‌رسد. وهنگام ماليدن گلاب بر صورت ودست‌ها، حمد وثناى خدا را گويد وبر محمّد وآل محمّد صلوات بفرستد».[2] 
 3. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «هر كس در روز اوّل ماه مبارك رمضان به اندازه يك كف دست گلاب بر صورت خود بريزد، (اميد است) در آن روز از خوارى وپريشانى در امان باشد. وهر كس در آن روز مقدارى گلاب برسرش ريزددرآن سال از بيمارى سرسام[3]  وذات الجنب در امان باشد».[4] 
 
 
 

گل نرگس وگل مورد[5] 

 
1. در حديث است كه بوييدن گل نرگس وماليدن روغنش آثار فراوانى دارد. وهنگامى كه حضرت ابراهيم علیه السلام را در آتش انداختند وخداوند آتش را بر او سرد كرد، در ميان آتش گل نرگس را براى آن حضرت رويانيد. از آن پس گل نرگس در ميان مردم فراوان شد.[6] 
 2. از امام صادق علیه السلام روايت شده است كه فرمود: «بيست ويك نوع گل داريم كه بهتر از همه گل مورد است».[7] 
 
 

گل سرخ

در روايتى معتبر آمده است كه حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام فرمود: «حضرت رسول صلی الله علیه و آله دو كف دست خود را پر از گل سرخ كرد وبه من داد. وچون نزديك مشام خود برد فرمود: پس از گل مورد، اين بهترين گل‌هاى بهشت است».[8] 
 1. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روايت شده است كه فرمود: «هنگامى كه مرا به آسمان بردند چند قطره از عرق من بر روى زمين ريخت وگل سرخ از آن روييد. سپس آن گل به دريا افتاد. ماهى ودعموص[9]  براى خوردن آن با هم درگير شدند،   
خداوند فرشته‌اى را فرستاد تا در ميان آنها قضاوت كند. آن فرشته نصف گل سرخ را به ماهى ونصف ديگر را به دعموص داد. بدين جهت پنج برگ سبزى كه در زير گل وجود دارد، دو برگ آن به شكل دم ماهى است كه از هر طرف پرى دارد ودو تاى ديگر به شكل دم دعموص باريك است واز هيچ طرف پرى ندارد ويك عدد ديگر يك طرفش پرى دارد وطرف ديگر ندارد كه نصف آن به شكل دم ماهى ونصف ديگر به شكل دم دعموص است».[10] 
3. در حديثى مى‌خوانيم هنگامى كه حضرت رسول صلی الله علیه و آله را به معراج بردند زمين از رفتن آن حضرت محزون شد وبدين جهت «كَبَر»[11]  در زمين روييد.   
وچون برگشت، زمين شاد شد وگل سرخ در آن روييد. بدين جهت هر كس بخواهد بوى پيامبر را استشمام كند گل سرخ را ببويد.[12] 
 

 
گل مَرْزنگوش[13] 

1. از امام كاظم علیه السلام روايت شده است كه حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود: «گل مرزنگوش نيكو گلى است، در زير عرش مى‌رويد وآب آن باعث شفاى چشم است».[14] 

 2. در حديث است كه گل مرزنگوش را فراوان ببوييد كه حسّ بويايى را تقويت مى‌كند.[15] 

[1] . مكارم الأخلاق، ص 44.
[2] . همان، ص 44 و45.
[3] . «سَرسام»، به فتح سين، ورم سر يا دماغ، همچنين حالت آشفتگى شبيه ديوانگى است. در عربى نيزسِرسام (به كسر سين) مى‌گويند (فرهنگ عميد).
[4] . الأمان من أخطار الأسفار والأزمان، ص 22.
[5] . «مُوْرْد» (به ضمّ ميم وسكون واو وراء) درختى است شبيه به درخت انار، برگ‌هايش سبز وضخيم وخوشبووهميشه سبز است (فرهنگ عميد).
[6] . مكارم الأخلاق، ص 45.
[7] . كافى، ج 6، ص 525، ح 3.
[8] . عيون اخبار الرّضا 7، ج 2، ص 40، ح 128.
[9] . «دعموص» جانور يا كرمى است سياه(رنگ) كه در غديرها هنگام خشك شدن آب آن به وجود مى‌آيد.برخى مى‌گويند كرمى است دو سر كه هنگام اندك شدن آب ديده مى‌شود. به فارسى «كفلچيز» گفته مى‌شود(فرهنگ عميد).
[10] . علل الشرايع، ج 2، ص 601، ح 58.
[11] . «كَبَر» گياهى است خاردار وپرشاخ وبرگ كه بيشتر شاخه‌هاى آن روى زمين گسترده مى‌شود. برگ‌هايشپهن، گل‌هايش سفيد ودر وسط آن تارهايى قرار دارد. ميوه آن به اندازه خيار كوچكى است كه بعد از رسيدنمى‌شكفد ومغز آن سرخ‌رنگ است؛ بيشتر در ويرانه‌ها وسنگلاخ‌ها مى‌رويد (فرهنگ عميد).
[12] . مكارم الأخلاق، ص 44.
[13] . «مرزنگوش» گياهى است خوشبو وداراى شاخه‌هاى بلند. برگ‌هاى آن باريك وشبيه گوش موش وتخم آنشبيه تخم ريحان ودر طب از آن استفاده مى‌شود. در عربى آن را «آذان الفار» مى‌گويند ودر فارسى«مرزنجوش»، «مرزه‌گوش» و«انجرك» هم گفته شده است (فرهنگ عميد).
[14] . مكارم الأخلاق، ص 45.
[15] . همان.