نحوه اثبات مكان ميقات
فهرست این نوشتار:
نحوه اثبات مكان ميقات
263- اگر بيّنه شرعيّه- يعنى دو شاهد عادل[1]- به ميقات بودن مكانى شهادت دادند، تفتيش و تحصيل علم، لازم نيست؛[2] و اگر تحصيل علم و بيّنه ممكن نشود، مىتوان به ظن حاصل[3] از كلام كسانى كه اهل اطلاع به آن مكانها مىباشند، اكتفا نمود.
[1] ( 1). آية اللَّه سيستانى: شهادت دو عادل در صورتى مفيد است كه مستند به حس يا مانند آن باشد.
آية اللَّه مكارم: رسيدن به ميقات با حداقل شهادت يك نفر عادل نيز ثابت مىشود، ولى در زمان ما ميقاتها مشخص است و احتياجى به اين امور نيست.
[2] ( 2). آية اللَّه بهجت: احوط و اقوى لزوم تحصيل علم است به اين اماكن و اگر علم ممكن نباشد بعيد نيستاكتفا به ظنّ حاصل از پرسيدن اهل معرفت به اين اماكن.( مناسك شيخ، ص 10).
[3] ( 3). آيةاللَّه تبريزى: بر مكلّف واجب است يقين يا اطمينان به رسيدن به ميقات پيدا نموده و احرام ببندد و يا حجت شرعيه داشته باشد و افرادى كه آنجا زندگى مىكنند، گفته آنها حجت شرعيه محسوب مىشود، بلكه شهادت يك نفر ثقه كافى است، اگر بدانيم مستند او سؤال از عرف محل است.
آية اللَّه خويى: تحصيل اطمينان لازم است و گمان كافى نيست، بلى اگر ثقه خبره از محل خبر بدهد كافى است.( المسائل الشرعيه، ج 1، ص 320).
آية اللَّه سيستانى: تحصيل علم يا اطمينان يا حجت شرعيه لازم است.
آية اللَّه فاضل: تحصيل اطمينان لازم است.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
اعتبار اطمينان در اخبار از ميقات
264- گفته راهنما يا حمله دار، در اخبار از مكان ميقات، حجيت ندارد، مگر از گفته او اطمينان پيدا شود؛ و گرنه بايد به عرف محل مراجعه شود.[1]
[1] ( 4). آية اللَّه بهجت: به حاشيه مسأله قبل مراجعه شود.
آية اللَّه تبريزى، آية اللَّه خويى: و يا اينكه آنها ثقه باشند و مستندشان اخبار عرف محل باشد.
آية اللَّه خامنه اى، آية اللَّه مكارم: ظن حاصل از گفته اهل اطلاع كافى است.
آية اللَّه صافى، آية اللَّه گلپايگانى: اگر ظنّ از اين طريق هم ممكن نشود در اولين نقطهاى كه احتمال محاذات با يكى از مواقيت را مىدهد رجاءً محرم شود و تلبيه بگويد و بعد در هر جا كه احتمال محاذات مىدهد تجديد نيّت كند و تلبيه را تكرار نمايد تا يقين كند كه در محاذات به ميقات احرام بسته است.
نظر ساير آيات عظام در مسأله 263 گذشت.
منبع: سایت هدانا برگرفته از مناسك حج با حواشى و مطابق با فتاوای دوازده نفر از مراجع معظم تقلید/ متن اصلی از رساله امام خمینی و مُحشی حضرات آیات: خامنه ای، سیستانی، صافی گلپایگانی، مکارم شیرازی، نوری همدانی، وحید خراسانی، بهجت،فاضل ، خویی، گلپایگانی، تبریزی.
