نظر آیت الله بهجت درباره میرزای نایینی

میرزای نایینی شاگردان برجسته و مشهوری نیز داشت که یکی از آنها حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره بود. ایشان به مناسبت‌های گوناگون استاد را یاد می‌کرد و از خصائص او می‌گفت؛ از اینکه حتی پس از مرجعیت هم خانه‌ای از خود نداشت و از اینکه عبادت و خضوع و خشوعی مثال‌زدنی داشت:

«آقای نایینی رحمه‌‏الله‏ مقید بودند که در شروع درس به مدت طولانی به خواندن چیزی مشغول باشند و هیچ‌کس جز ایشان را ندیدیم که مثل ایشان مقدمه‏ درس را طول بدهد. البته کسی هم نمی‌‏دانست که چه می‏‌خواند. به گمانم سوره‏ یاسین را می‏‌خواند. قبل از درس می‏‌خواند و هنگام خواندن آن سرش را به این طرف و آن طرف حرکت می‏‌داد، به‌گونه‌‏ای ‌که کأنّه کسی نیست. در حرم هم همین‌طور بود، یعنی با حال توجه و تضرع و حرکت سر به این سو و آن سو، به‌گونه‌‏ای ‌که کأَنّه کسی او را و او کسی را نمی‌‏بیند و یا ملتفت نیست».

حضرت آیت‌الله نایینی در بیست‌وششم جمادی‌الاول سال ١٣۵۵ در شهر نجف دیده از جهان فروبست و مرحوم آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی بر پیکر او نماز گزارد و در جوار مرقد مطهر امیرالمؤمنین علیه‌السلام به خاک سپرده شد.