شوخی در اسلام

مزاح و شوخى در حد متعادل و بدون آن كه معيارهاى اخلاقى مخدوش گردد، اشكالى ندارد بلكه به آن توصيه نيز شده است. يونس شيبانى گويد: امام‏صادق (ع) به من فرمود: شوخى و مزاح شما با يكديگر چگونه است؟ گفتم اندك است. فرمود: چرا با يكديگر مزاح نمى‏كنيد. همانا مزاح از نشانه‏هاى حسن خلق است و تو به واسطه آن شادمانى در دل برادرت ايجاد مى‏كنى.

همانا پيامبر (ص) شوخى مى‏كردند تا به وسيله آن دل افراد را شاد كنند،(1). بنابراين شوخى‏هاى بدون گناه (دروغ، تمسخر، غيبت و…) در حد متعادل لغو نيست. مقصود از لغو، كارهاى بيهوده‏اى است كه عمر را ضايع كرده و منفعت خردمندانه‏اى بر آن بار نمى‏شود مثلاً كسى كه ساعت‏هاى متمادى به تماشاى تلويزيون مى‏نشيند، يا بى‏كار مى‏ماند و يا به حرف‏ها و كارهاى بيهوده خود را مشغول مى‏كند مرتكب لغو شده است.

(1) (مكارم‏الاخلاق، ص 21)