استحباب استفاده از عود و گلاب و مشک در سیره امام رضا علیه السلام

 

يَتَبَخَّرُ بِالْعُودِ الْهِنْدِيِّ السَّنِيِ وَ يَسْتَعْمِلُ بَعْدَهُ مَاءَ وَرْدٍ وَ مِسْكاً وَ كَانَ ع إِذَا صَلَّى الْغَدَاةَ وَ كَانَ يُصَلِّيهَا فِي أَوَّلِ وَقْتٍ ثُمَّ يَسْجُدُ فَلَا يَرْفَعُ رَأْسَهُ إِلَى أَنْ تَرْتَفِعَ الشَّمْسُ ثُمَّ يَقُومُ فَيَجْلِسُ لِلنَّاسِ أَوْ يَرْكَبُ وَ لَمْ يَكُنْ أَحَدٌ يَقْدِرُ أَنْ يَرْفَعَ صَوْتَهُ فِي دَارِهِ كَانَتْ مَا كَانَ إِنَّمَا يَتَكَلَّمُ النَّاسُ قَلِيلًا قَلِيلا

عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص: 179

خود را بعود هندى خام بخور ميداد، سپس با گلاب و مشك خود را خوشبو ميكرد، و نماز صبح را اوّل وقت انجام مي داد و بعد بسجده مى‏ رفت و سر بر نمى ‏داشت تا آفتاب بالا مى ‏آمد، آنگاه بر مي خاست و به نياز مردم مى‏ نشست، و يا سوار مى‏ شد، و احدى در خانه او قدرت صدا بلند كردن نداشت هر كس كه بود، و غير اين نبود كه با مردم بنرمى و آهسته و شمرده سخن ميگفت.