آیا تقیه جواز ریاکاری است

• آیا تقیه جواز ریاکاری است

پرسش: برخی از ضد انقلاب شبهه می کنند که تقیه جواز ریاکاری در جامعه است، آیا چنین حرفی درست است؟

پاسخ: تقیه هیچگاه جواز ریاکاری نبوده و نیست. البته در یک کشور اسلامی همه موظف هستند تمام قوانین را رعایت کنند حتی اگر کسی با این قوانین مشکلی داشته باشد لازم است که این قوانین را رعایت و احترام بگذارد و این را ریاکاری نمی نامند. رعایت نکردن و مقابله با قانون سبب هرج و مرج و آنارشیسم اجتماعی میشود لذا تمام خردمندان می دانند که قوانین زمینه ساز رشد اجتماعی و ثبات سیاسی-اجتماعی جمع هست و بدان احترام می گزارند و برای آن ارزش قائل هستند.

سایتهای شبهه پراکن ضد انقلاب که بودجه های کلان از سرویس های جاسوسی انگلیس و اسرائیل می گیرند بدیهی است که انواع هجمه ها را بر علیه دین داشته باشند و مفاهیم دینی را بر اساس ذهن پر از آشوب خود تفسیر کنند.

گرایش به معنویات و رفتارهای دینی در فطرت انسانها نهادینه شده است، بسیاری از مسلمانان کشورهای اروپایی با اینکه تحت فشار حکومت و دولتهای سکولار خود هستند اما با جان و دل موازین اسلامی را انجام می دهند، آیا کسی می تواند این نوع رفتارها و مجاهدتها را ریاکاری بخواند؟!. هرگز چنین نیست آمارها از رویکرد جوانان غرب به سمت اسلام خبر می دهد ، جوانانی که با شور و شوق و شعور و بر اساس بینش به اسلام می گروند .

از دیر باز هم ایرانیان عشق به دین و امام حسین علیه السلام را داشته و حتی زمانی که چکمه های محمد رضا شاه بر گلوی مردم فشار می داد یا زمان جنگ تحمیلی که کشورهای مختلف با ایران وارد جنگ شدند، شاهدیم مردم از دین و انقلاب  و اسلام دست نکشیده و نخواهند کشید. لذا باید دید پشت پرده این حرفها چیست؟

پشت پرده ریاکار خواندن رفتارهای جامعه ایرانی آنست که اینها می خواهند، با این حرفها دین داری فطری جوانان ایرانی را با برچسب ریاکاری بگیرند و جامعه را به سمتی سوق بدهند که برای فرار از ریاکاری، رفتارهای علنی مخالف دین در جامعه زیاد و شایع شود و حتی در جایی هم که خود شخص احترام شعائر دینی را حفظ میکرده اما بدان التزام قلبی نداشته، همین هم گرفته شود و لاابالی گری علنی و مخالفت با دین در سطح جامعه آشکار شود.

دشمن می داند یکی از آثار رعایت و حفظ شعائر دینی آنست که فساد و فحشا و گناهان در جامعه کم خواهد شد و زمانی که رفتارهای دینی به درستی در جامعه پیاده شود شاهد خواهیم بود آنهایی هم که چه بسا دچار برخی لغزشها هستند اصلاح شوند. در زمان پیامبر(ص) عده ای به ایشان نسبت به حضور یک جوان گناهکار در مسجد اعتراض کردند!، حضرت فرمود به واسطه نماز این جوان هدایت می شودو آخر سر هم این جوان هدایت شد و از گناهان گذشته توبه کرد.

نکته ای که در این جریان از جهت روانشناختی وجود دارد این است که رفتارهای خوب و اجتماعی شخص زمینه ساز اصلاح افراد خواهد شد. به صرف اینکه چون برخی گاهی مرتکب گناهان و رفتارهای خلاف شرع می شوند نمی توانیم چنین افرادی را بد و طرد شده و غیر قابل اصلاح بدانیم و رفتارهای خوب دیگر او را ریا معرفی کنیم. این قطعا کار شیطان برای ناامید کردن مردم است!.

از همه اینها گذشته نقش تاثیر گزار جامعه دینی و رفتارهای جمعی دینی را نباید نادیده گرفت یعنی گروه دینمداران و جامعه دینی سایر افراد را به سمت خوبی ها سوق می دهد و همواره آنها را کامل می کند اگر پایگاه های اجتماعی دینی از بین برود شاهد خواهیم بود که پایه های اخلاقی نیز نابود می شود و لاابالی گری فرهنگی همانند غرب حاکم خواهد شد و هیچ کسی به هیچ اخلاق جمعی نمی تواند پایبند شود چون برچسب ریاکاری خواهد خورد!.

آنچه که هست اینست که جامعه دینی در حال تکامل و رشد هست و باید فرصت بدهیم تا افراد خود را بر اساس الگوهای روایی و قرآنی اصلاح کنند. اینکه ما آنهایی را که در برخی جنبه های دینی ضعیف هستند را کاری کنیم که کاملا ضد دین و بی دین بشوند همان مسیری است که غرب آن را رفته و ثمره اش الان آمار فساد و فحشا و قتل و آدم کشی است که غوغا می کند به گونه ای که از تحلیل تحلیلگران اجتماعی و روانشناسان خارج شده است و نمی توانند این فسادها و معضلات اجتماعی را درمان کنند.

یکی از علتهای فساد غرب و طرح مسائلی به عنوان ریاکاری دینی همانا مسیحیت تحریف شده است زمانی که بحث ریا در غرب مطرح می شود ناظر به اشکالات بنیادین مسیحیت کنونی است که هزاران بار به گواه تاریخ مسلم دستخوش تحریف شده نه دین اسلام که اساسا تفاوت ماهوی با مسیحیت دارد و بر اساس حق و حقیقت می باشد. تعمیم مسیحیت به اسلام یک مغالطه شیطانی برای تخریب روحیه دینداری جوانان است.

اسلام به دو جنبه اهمیت می دهد نیت و عمل. نیت و یا همان قصد باطنی که بر اساس افکار و عقاید شکل می گیرد که مطابق نظر اسلام باید بر اساس افکار الهی و به قصد خداوند باشد تا اعتبار توحیدی یابد. نیت روح و کالبد آن عمل است ، این دو روی هم تاثیر گزار هستند یعنی هم نیت روی عمل تاثیر می گزارد و هم عمل روی نیت.

لذا دین دستور داده که برای اصلاح باطن اعمال صالح انجام شود که به مرور زمان نیت و باطن نیز اصلاح می شود و خواهد شد مگر اینکه باطن شخص بر اثر گناهان ظرفیت پذیرش و اصلاح توسط عمل را از دست بدهد و به اصطلاح، قلب مهر بخورد!

در آيات متعدّدى از قرآن، سخن از مخلِصين (خالصان) يا مخلَصين (خالص شدگان!) به ميان آمده، و آنها را با تعبيرات گوناگون و پرمعنى توصيف و تمجيد مى كند، از جمله:
در آيه 5 سوره بيّنه مى خوانيم: «وَ مااُمِرُوا اِلاّ لِيَعْبُدُوا اللّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفاءَ و َ يُقيمُوا الصَّلوةَ وَ يُؤتُوا الزَّكوةَ وَ ذلِكَ دِيْنُ الْقَيِّمَةِ; به آنها دستورى داده نشده بود جز اين كه خدا را بپرستند در حالى كه دين خود را خالص كنند و از شرك به توحيد باز گردند نماز را بر پا دارند و زكات را بپردازند; و اين است آيين مستقيم و پايدار!».

ريا از گناهان بزرگ است و ريشه آن عدم معرفت و يا كمى معرفت نسبت به خداوند متعال و نيز بى‏خبرى از جايگاه رفيع انسان و هدف زندگى اوست. عدم ریا به معنی پنهان کاری نیست بلکه به معنی این هست که قصد غیر خدا نداشته باشیم، بسیاری از عبادات مثل نمازجماعت توصیه شده که علنی صورت بگیرد متاسفانه برخی خام نگر فکر می کنند انجام علنی برخی دستورات شرعی یعنی ریا، درصورتی که اینچنین نیست بلکه خود علنی انجام دادن گاهی ضد ریا است و ثوابی دوچندان دارد چون شعائر الهی و دعوت به خوبی ها در جامعه انجام شده است و اگر تحسین هم از سمت مردم باشد تا زمانی که توجه قلب به خدا باشد هیچ ریایی صورت نگرفته است بلکه این کار از بزرگترین عبادات می باشد.

تقیه بحثش فرق می کند اساسا مسلمان از جان و مال خود بترسد، و برای حفظ آن از خطر دشمن بکوشد و ریشه در قرآن وسّنت دارد. البته حریم تقیه آنجایی که به اصل دین آسیبی وارد نشود و  زمینه نفاق و تزویر نباشد.

در حقیقت، تقیه سلاح ضعیفان در برابر زورمندان فاسق است، روشن است که اگر تهدید و خطرى در کار نباشد، انسان عقیده اش را پنهان نمى کند و برخلاف اعتقادش نیز عمل نمى کند.لذا اگر کسی باطنا اهل فسق است و از اساس اعتقادی به دین ندارد و در ظاهر دین داری می کند به قصد فریب مردم این شخص منافق است و اگر هم در باطن و هم در ظاهر اظهار بی دینی کند چنین شخصی کافر است.