کارشکنی خودی ها سبب تحمیل حکمیت به امام علی ع/امید دشمن به آشفتگی و فرسایش ایران از طریق نیروهای درونی

 

محمد ایمانی در مقاله ای اینگونه نوشت:

کاروان انقلاب و همراهان ناهمدل

می شود تخته گاز رفت. سبقت گرفت و همه را جا گذاشت و گذشت. اما ولایت و امامت از این جنس نیست. ولایت به این است که اول و آخر کاروان را با هم به سمت مقصد، هدایت کند و با وجود انواع تهدید های و مزاحمت ها، پیش ببرد. عده ای تند می رانند و گروهی به کندی حرکت می کنند. شماری سنگینی می کنند و جا می مانند و شماری دیگر، بیراهه را نشان می کنند و خودرایی پیشه می سازند.

بدتر از همه آنانند که شریک دزد می شوند، هر چند رفیق قافله بوده اند، یا چنین نشان می داده اند. رهبری و ولایت، از جنس راهبری یک قافله با این حجم از تفاوت و پراکندگی است و نه از جنس رانندگی در مسابقات اتومبیل رانی.

ائمه معصومین علیهم السلام و جانشینان ایشان (ولی فقیه) همواره از چند سو شماتت شده اند. هم از جانب تندمزاج های انقلابی نما که به صلاح و مصلحت قافله متنوع امت و اقتضائات و اضطرار ها کاری نداشتند، و هم از جانب کم فروشان و دنیا زدگان مدعی مصلحت اندیشی که مانند ترمز حرکت عمل می کردند اما حاکمیت دینی را متهم به درد سر تراشی و ماجراجویی و دشمن سازی متهم می نمودند.

دشمنان در این میان بیکار نبودند و هر کدام از طیف های تند مزاج و کندرو را جداگانه در نقشه خود به بازی می گرفتند. این چنین، تفرقه و تشتت و تردید و بگو مگو پدید می آمد. هم از سرعت پویش پیشرفت و عدالت کاسته می شد و هم دشمن، مجال ایستادن در حاشیه امن و شبیخون زدن را پیدا می کرد.

تاریخ بدین معنا یک غم نامه بزرگ است. بسا پیروزی های بزرگ که در دسترس می نمود اما به خاطر خودرایی و تکروی و خودشگفتی یا سنگینی و دنیا طلبی عده ای از همراهان جبهه حق، به ناکامی های بزرگ انجامید. نمونه بزرگش، جنگ سرنوشت ساز تمدن اسلامی به نام صفین که مغلوبه شد.

 

خوارج با خروج بر امیر مؤمنان (ع) در صفین و تدارک معرکه نهروان شناخته می شوند؛ مقدس نمایانی با زانوان پینه بسته و نماز شب خوان و تالی قرآن. اما حقیقت خوارج را باید با سردسته های آنها و از جمله اشعث بن قیس شناخت که هم دنیا طلب است و هم مغرور و هم کینه دار علی علیه السلام و آماده بستن با اردوگاه معاویه.

خوارج، فریب صلح طلبی معاویه را خوردند و به مذاکره آغوش گشودند. در عین حال به فاصله چند هفته، رگ انقلابی شان! دوباره بیرون زد و بدعملی خود در عدم پایداری بر بزنگاه و ترک جنگ و تحمیل صلح را به پای امیر مؤمنان نوشتند! و این همه در حالی بود که سران آنها، دانسته مشغول خیانت و هم آهنگی و هم آوایی با اردوگاه مقابل بودند.

خوارج اما فقط نهروانی ها نبودند. قبل از آنها، اصحاب جمل و پیمان شکنانی مانند طلحه و زبیر، ساز خروج از حاکمیت و خروج علیه حاکمیت را کوک کردند و حرمت ولایت را شکستند. آنها نیز با اردوگاه شام (معاویه) سر و سر پیدا کرده بودند و در نامه نگاری ها و تماس ها، تحریک به نافرمانی و به هم ریختن وحدت در اردوگاه امیر مؤمنان می شدند.

خط که توسط خودی های شکست، معاویه و عمرو عاص نیز جرئت شبهه افکنی، به شک انداختن مردم و اردوکشی را پیدا کردند. این چنین بود که امام در کمتر از 5 سال، سه بار درگیر جنگ شد و در صفین در حالی که کار دشمن در حال یکسره شدن بود، به فتنه حکمیت تحمیلی و ترمز بی هنگام خوارج دچار شد.

جماعتی که با حماقت و خودرایی، کارشکنی و بد عملی کردند اما شجاعت نداشتند مسئولیت خیانت خود را بپذیرند. آنها پس از آشکار شدن نتیجه خودکامگی و عدم استقامت خویش، از امام طلبکار شدند و شماتت را آغاز کردند! می گفتند همه این مصیبت زیر سر علی(ع) است و او باید توبه کند! در سپاه معاویه، کاری تر از نفوذی خائنی مانند اشعث و سرسپردگان احمق او (ولی نشناسان خوارجی) وجود نداشت و با همان ها کار جبهه اسلام را ساخت و داغ عدالت را بر دل بشریت گذاشت.

بیانات رهبر انقلاب در حرم مطهر رضوی، مروری بر کارنامه انقلاب اسلامی و مدیران جمهوری اسلامی بود؛ در کنار بیان نقاط قوت و ضعف ها، ظرفیت های استفاده نشده، تهدید ها و نقشه ناکام دشمن، و ترسیم چشم انداز امید بخش آینده.

در همین حال، دشمن ناکام که سالی توام با شکست راهبردی را در منطقه در مقابل محور مقاومت سپری کرد، تیری نو در انبان تدبیر خود نمی یابد، جز تداوم نیرنگ و عملیات فریبی که به توافق یکطرفه برجام ختم شد. دولت امریکا با اصرار به چیدن نیروهای امنیتی در ویترین خود و تداوم شرارت، می کوشد دستاویز لازم برای ضرورت سازشی جدید را در برای طیف غربگرا و نفوذ زده در ایران دست و پا کند.

بردن مایک پمپئو از سیا به وزارت خارجه ، گماشتن یک عنصر عملیاتی خرابکار (جینا هاسپل) در راس سیا و انتصاب مهره وراج و تندرویی مانند جان بولتون به عنوان مشاور امنیت ملی دولت ترامپ، همگی با همان سناریوی جنگ هوشمند که از اوخر دولت جرج بوش کلید خورد و رکن آن، عملیات روانی برای به هم زدن محاسبات ایران می باشد، در ارتباط است. این جنگ تقریبا 10 ساله که از سال 2007 شروع شد، برخلاف تصور ناکامی های آمریکا را در منطقه توسعه داده است.

در چنین شرایطی آمریکا تنها به آشفتگی و فرسایش ایران از طریق نیروهای درونی امید بسته و در کنار طیف های نفاق قدیم، به کج رفتاری های سه گروه «طیف فتنه گر در جریان موسوم به اصلاح طلب»، «غرب گرایان مدعی میانه روی»و «حلقه انحرافی» امید بسته است.

مهم ترین کارویژه ای که غرب از این گروه ها انتظار دارد، خدشه و تشکیک در هدایت و فرماندهی ولایت فقیه و ایجاد چند دستگی در کاروان انقلاب است. برانگیختن مجادله درباره بیانات مهم و راهبردی رهبر حکیم انقلاب، از نوعی بیماری حاد در میان برخی مدعیان دروغین همراهی با انقلاب حمایت می کند.

ویژگی مشترک برخی عناصر میداندار در این سه حلقه، کم فروشی مدیریتی در زمینه «عدالت و خدمت» و عبور قانون شکنانه از مرز آزادی های مشروع است. آنها در چهار دولت مدعی سازندگی، اصلاحات، عدالت و اعتدال، رفتارهای قانون شکنانه، تبعیض آمیز، رانتی و ضد عدالت را مرتکب شدند که هم، زبان بدخواهان انقلاب را دراز می کرد و هم موجب ناراضی تراشی می شد. بدتر از همه اینکه به جای پذیرش مسئولیت و عذرخواهی از مردم و نظام، به فرافکنی و تردید افکنی در مواضع امام (ره) و رهبری پرداختند.

هم فتنه گران و مؤتلفان آنها و هم حلقه انحرافی، ابایی نداشته اند که با گروگان گرفتن مسئولیت وکم کاری و کم فروشی، بحران تولید کنند. پس از آن هم که دشمن روی موج ناراضی تراشی سوار شد، همین ها در قانون شکنی و معبر گشایی برای ساختارشکنان پیشقدم می شوند. وقتی بی چشم و رویی را به نهایت رساندند و دستگاه قضایی با مفاسد کلان اقتصاد یا یاغیگری آنها برخورد کرد، وارد فاز دشمن پسند دیگری می شوند و آن القای این دروغ است که ازادی وجود ندارد.

بر آن نیستم که تمام عملکرد همه زیر مجموعه های دستگاه قضایی را صد در صد درست و قانونی بخوانم. ایراد فراوان هم می توان سراغ گرفت. اما قصه صاحب منصبان و گردن کلفت های قانون شکنی که دچار توهم «داشتن حاشیه امن» می شوند و پس از مؤاخذه بر می آشوبند، داستانی جدا از افراد ساده دلی است که بازی این جماعت بی صداقت را می خورند و گرفتار می شوند. داستان نمایش حق طلبی برخی خواص ناقض حق، همان شعار سردسته خوارج است که می گفتند «لا حکم الا لله» و امیر مؤمنان در پاسخ آنها فرمود «كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ. کلام حقی است که از آن ارائه باطل دارند» (کلمه قصار 189 نهج البلاغه).

درباره نقض آزادی، از سران این سه طیف می پرسید سندتان چیست؟ می گویند نشان به آن نشان که مثلا مشایی و بقایی یا تاج زاده و مهدی هاشمی را بازداشت کرده اند، موسوی و کروبی در حصرند، حسین فریدون و مهدی جهانگیری احضار شده اند و قس علی هذا! انگار قانون اساسی یا گفتمان انقلاب، آزادی توطئه و فساد و رانت خواری و معارضه با جمهوریت و اسلامیت را وعده داده است!

مسئله خواص مخالف خوان که امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، همان تعبیرآیه 7 سوره آل عمران است. «هُوَ الَّذِي أَنزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُّحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ ۖ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ…» آنان که در دلشان میل به باطل است، به خاطر تأویل (برگرداندن آیه از معنای خود به معنایی دیگر) و فتنه‌گری، از پی متشابه می‌روند» و محکمات را وامی گذارند.

♦️امیرمومنان (ع) درخطبه 87 نهج‌البلاغه درباره «آنچه سبب هلاكت مى شود» فرمود «در شگفتم و چرا شگفت زده نباشم از خطاهاى فرقه هاى گوناگون كه هریك را در دین خود، حجّت و دلیلى دیگر است… به غیب ایمان ندارند و از عیب نمى‌پرهیزند. یَعْمَلُونَ فِى الشُّبُهَاتِ وَ یَسِیرُونَ فِى الشَّهَوَاتِ… كَاَنَّ كُلَّ امْرِئٍ مِنْهُمْ إمامُ نَفْسِهِ. در شبهه عمل می‌کنند (بازنمی ایستند) و در مسیر امیال خود گام مى‌زنند. هر چه را بپسندند، معروف بدانند و هر چه را ناخوش دارند، منكر شمارند. در مسائل دشوار به خود پناه ببرند و در مبهمات به آراء خود تكیه کنند. گویا هر یك از آنها، امام خویش است»!

محمد ایمانی