چرا حضرت زهرا (س) با صدای بلند گریه می کردند؟ /آیا صداي گريه ايشان را نامحرم بشنود اشكال نداشته؟

پرسش ـ چرا حضرت چنان با صداي بلند گريه ميكردند كه همسايه ها شكايت كردند؟آيا اين نوعي همسايه آزاري نبوده است؟واينكه صداي گريه ايشان را نامحرم بشنود اشكال نداشته؟

پاسخ(حجت الاسلام ایمانی):

الف: صداي گريه اي كه موجب گرايشات شهواني نامحرمان نشود، اشكال ندارد. آن حضرت، گريه ي سوزناك داشتند نه نوحه خواني با آواز. از اين گذشته، ملاك حلال و حرام، عملكرد معصوم است. اوّل عصمت حجج الهی اثبات می شود، بعد با عملکرد انها، حلال و حرام تعریف می شود. وقتی عصمت زهرا(س) با آیه ی تظهیر و حدیث ثقلین و امثال آن اثبات شد، آنگاه هر کاری او بکند، بدین معناست که آن کار، جایز است.

ب: آن حضرت اساساً تعمّد داشتند كه مردم، گريه ي آن حضرت را بشنوند و آزرده شوند. اين مردم آزاري، مردم آزاري واجب است؛ همان گونه كه امر معروف و نهي از منكر ـ که یک واجب الهی است ـ اغلب باعث آزرده شدن افراد گناهكار مي شود. اجراي حدود الهي مثل شلاق زدن شرابخوار و … هم موجب آزار است.

مگر هر مردم آزاري، حرام است؟

بعضی مردم آزاری ها، حرام هستند؛ برخی مکروه هستند برخی مباح هستند، برخی مستحبّت هستند، برخی مردم آزاری ها هم واجبند.

اساساً اين گريه براي آن بوده كه مردم بشنوند؛ و نه تنها بشنوند كه به يادها بسپارند و نقل كنند تا در تاريخ بماند. چون آن حضرت مي خواستند مردم بدانند كه حضرتش از ابوبكر و مردم مدينه راضي نيستند. لذا از اين راه اتمام حجّت مي نمودند. چون رسول خدا(ص) بارها فرموده بودند كه « غضب فاطمه غضب من است و غضب من، غضب خداست.» اين حديث را خود اهل سنّت نيز در كتب معتبرشان نقل نموده اند. پس مردمي كه آن گريه را شنيدند يا خبر آن را اكنون مي شنوند، و تابع ابوبكرند، عذر موجّهي ندارند. چرا كه حجّت خدا فاطمه زهرا(س) بر ايشان اتمام حجّت كرده است. وقتي غضب كسي غضب خدا و رضايت او رضايت خداست، فعل او هم حجّت خداست. لذا با يقين بر عصمت آن حضرت از طريق آيه ي تطهير و روايات نبوي، اين مردمند كه به سبب سكوتشان و احياناً اعتراضشان بر گريه هاي حضرت، زير سوال مي روند نه فاطمه زهرا(س). وقتی ان حضرت گریه می کردند، بر مردم لازم بود که با او همراهی کنند نه اینکه اعتراض کنند.

وقتي همسايه ها اعتراض نمودند، براي حضرتش اتاقكي در بقيع بنا شد به نام بيت الاحزان؛ كه در آن شروع به گريه نمودند؛ و به اين نحو، گريه را علني تر كردند. قبلاً فقط همسايه ها مي شنيدند، حالا همه مي شنيدند. البته گريه حضرت در خانه ي خودش هم تا حدودي علني بود. چون خانه ي اميرمومنان(ع) چسبيده است به مسجد النبي و درب آن باز مي شود به داخل مسجد. لذا تمام اهل مسجد، آن گريه هاي اعتراض را مي شنيدند. و برايشان يقين حاصل مي شد كه آن حضرت، از ابوبكر و مردم مدينه رنجيده اند؛ به قدري هم رنجيده اند كه گريان شده اند. لذا بر آنها واجب مي شد كه رضايت حضرتش را جلب كنند، امّا چنين نكردند. البته طبق احاديث خود اهل سنّت، ابوبكر و عمر اقدام نمودند به جلب رضايت آن حضرت، ولي آن حضرت رضايت ندادند كه هيچ، بلكه تأكيد نمودند كه هيچگاه آنها را نخواهند بخشيد.

حضرت زهرا(س) افزون بر اتمام حجّت از راه گريستن، خانه به خانه درب مهاجر و انصار را هم مي كوبيدند و طلب ياري مي نمودند بر ضدّ ابوبكر؛ امّا كسي پاسخ مثبت نمي داد. از همين حركت آن بزرگوار نيز به وضوح پيداست كه گريه هايش به چه منظوري بوده است. امروز ما با همين رفتارهاي حضرت زهرا(س) به ضميمه روايات نبوي در حقّ رضا و غضب آن حضرت است كه مي توانيم بر ضدّ خلفاي اهل سنّت اقامه ي دعوا نموده اثبات كنيم كه آنها مغضوب خدا و رسول بوده اند. و شكّ نيست كه مغضوب خدا و رسول نمي تواند امام مسلمين باشد.

حضرت زهرا(س) حتّي به اين دو حركت نيز اكتفا نكرده وصيت نمودند كه خلفاي غاصب و اهل مدينه در تشييع جنازه ي او شركت نكنند؛ و فرمودند كه قبرشان را مخفي كنند. لذا با اين حركت نيز غضب خود را در حقّ خلفاي اهل سنّت و اهل مدينه اعلام نمودند.

امّا شگفت از شما بزرگوار است كه با وجود آيه ي تطهير و حديث ثقلين و دهها روايت نبوي ديگر، كه دلالت بر عصمت حضرت زهرا(س) مي كنند، باز فعل آن حضرت را مردم آزاري حرام شمرده ايد؛ حال آنكه بعد از يقين به عصمت آن حضرت، بايد فعل آن حضرت را حجّت بدانيد. چون معصوم هر چه كند حقّ است. اساساً شریعت از فعل معصوم استنباط می شود.

خداي متعال هم در تأييد اين حركت فرمود: « لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ‏ ظُلِمَ‏ وَ كانَ اللَّهُ سَميعاً عَليماً ــــــ خداوند دوست ندارد كسى با سخنان خود، بديها(ى ديگران) را اظهار كند؛ مگر آن كس كه مورد ستم واقع شده باشد؛ در حالي كه خداوند، شنوا و داناست.» (النساء:148)

فاطمه زهرا(س) با بلند نمودن گريه ي اعتراض خودشان، داشتند ابوبكر و عمر و اهل مدينه را رسوا مي كردند؛ آن هم نه رسواي يك زمان، بلكه رسواي تاريخ مي كردند. مي خواستند مردم زمانشان و آيندگان بدانند كه به ايشان ظلم شده است. چرا مي خواستند همگان بدانند؟ چون رسول الله(ص) قبلاً فرموده بودند كه اذيّت فاطمه(س) اذيّت رسول الله(ص) است. آن حضرت مي خواستند به تاريخ بفهمانند كه غاصبان خلافت، ايشان را اذيّت كرده اند. مي خواستند بفهمانند كه آنها مغضوب زهرا(س) و در نتيجه مغضوب رسول الله(ص) و در نتيجه مغضوب خدا هستند.

---

پرسش: چرا حضرت زهرا(س) شب و روزگريه مي كردند؟ آيا اين گريه كردن مردم آزاري نيست؟ همچنين صداي زن اگر نامحرم بشنود، حرمت دارد؟ لطفا توجيه نكنيد!

 

پاسخ:

1ـ طبق صريح آيات، زنها مي توانند با مردان نامحرم صحبت كنند، لكن بايد صحبتشان به نحوي نباشد كه افراد مريض القلب را به طمع اندازد. « يا نِساءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذي في‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفا ـــــــــ اى همسران پيامبر! شما همچون يكى از زنان معمولى نيستيد اگر تقوا پيشه كنيد؛ پس به گونه‏اى هوس‏انگيز سخن نگوييد كه بيماردلان در شما طمع كنند، و سخن شايسته بگوييد!» (الأحزاب:32)

طبق اين آيه، اصل سخن گفتن زن با مرد نامحرم، اشكال ندارد بلكه به گونه ي هوس انگيز سخن گفتن اشكال دارد.

لذا صرف اينكه صداي زني به گوش مرد نامحرم برسد، حرام نيست. آيا گريه ي فاطمه زهرا(س) كه از سوز جگر بوده، مي توانست هوس انگيز باشد؟!!! « ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ـــــــ شما را چه مى‏شود؟! چگونه داورى مى‏كنيد؟!»

 

2ـ اساساً اين گريه براي آن بوده كه مردم بشنوند؛ و نه تنها بشنوند كه به يادها بسپارند و نقل كنند تا در تاريخ بماند. چون آن حضرت مي خواستند مردم بدانند كه حضرتش از ابوبكر و مردم مدينه راضي نيست. لذا از اين راه اتمام حجّت مي نمودند. چون رسول خدا(ص) بارها فرموده بودند كه غضب فاطمه غضب من است و غضب من، غضب خداست. اين حديث را خود اهل سنّت نيز در كتب معتبرشان نقل نموده اند. پس مردمي كه آن گريه را شنيدند يا خبر آن را اكنون مي شنوند، و تابع ابوبكرند، عذر موجّهي ندارند. چرا كه حجّت خدا فاطمه زهرا(س) بر ايشان اتمام حجّت كرده است. وقتي غضب كسي غضب خدا و رضايت او رضايت خداست، فعل او هم حجّت خداست. لذا با يقين بر عصمت آن حضرت از طريق آيه ي تطهير و روايات نبوي، اين مردمند كه به سبب سكوتشان و احياناً اعتراضشان بر گريه هاي حضرت، زير سوال مي روند نه فاطمه زهرا(س).

 

3ـ وقتي همسايه ها اعتراض نمودند، براي حضرتش اتاقكي در بقيع بنا شد به نام بيت الاحزان؛ كه در آن شروع به گريه نمودند؛ و به اين نحو، گريه را علني تر كردند. البته گريه حضرت در خانه ي خودش تا حدودي علني بود. چون خانه ي اميرمومنان(ع) چسبيده است به مسجد النبي و درب آن باز مي شود به داخل مسجد. لذا تمام اهل مسجد آن گريه هاي اعتراض را مي شنيدند. و برايشان يقين حاصل مي شد كه آن حضرت، از ابوبكر و مردم مدينه رنجيده اند. لذا بر آنها واجب مي شد كه رضايت حضرتش را جلب كنند، امّا چنين نكردند. البته طبق احاديث خود اهل سنّت، ابوبكر و عمر اقدام نمودند به جلب رضايت آن حضرت، ولي آن حضرت رضايت ندادند كه هيچ، بلكه تأكيد نمودند كه هيچگاه آنها را خواهند بخشيد.

 

4ـ حضرت زهرا(س) افزون بر اتمام حجّت از راه گريستن، خانه به خانه درب مهاجر و انصار را هم مي كوبيدند و طلب ياري مي نمودند بر ضدّ ابوبكر؛ امّا كسي پاسخ مثبت نمي داد. از همين حركت آن بزرگوار نيز به وضوح پيداست كه گريه هايش به چه منظوري بوده است. امروز ما با همين رفتارهاي حضرت زهرا(س) به ضميمه روايات نبوي در حقّ رضا و غضب آن حضرت است كه مي توانيم بر ضدّ خلفاي اهل سنّت اقامه ي دعوا نموده اثبات كنيم كه آنها مغضوب خدا و رسول بوده اند. و شكّ نيست كه مغضوب خدا و رسول نمي تواند امام مسلمين باشد.

 

5ـ حضرت زهرا(س) حتّي به اين دو حركت نيز اكتفا نكرده وصيت نمودند كه خلفاي غاصب و اهل مدينه در تشييع جنازه او شرك نكنند؛ و فرمودند كه قبرشان را مخفي كنند. لذا با اين حركت نيز غضب خود را در حقّ خلفاي اهل سنّت و اهل مدينه اعلام نمودند.

 

سخن آخر:

امّا شگفت از شما بزرگوار است كه با وجود آيه ي تطهير و حديث ثقلين و دهها روايت نبوي ديگر، كه دلالت بر عصمت حضرت زهرا(س) مي كنند، باز فعل آن حضرت را مردم آزاري نام مي گذاريد، حال آنكه بعد از يقين به عصمت آن حضرت، بايد فعل آن حضرت را حجّت بدانيد. چون معصوم هر چه كند حقّ است.