چرا بعد از كشف علمى ادعا مى كنيم در قرآن بيان شده
قرآن و پيشرفت علم
چرا بعد از كشف هر حقيقت علمى ادعا مى كنيم كه اين حقيقت در قرآن بيان شده است؟
در راستاى پاسخ به اين پرسش، نكاتى چند شايان توجه است:
يكم. در قرآن به برخى از موضوعات اشاراتى شده است و وقتى يك مسئله علمى كشف شد، آن گاه روشن مى شود كه آن اشاره براى چه بوده است. در اين آيه دقت كنيد:
«اَللّه الَّذى رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها»149؛ «خداست آن ذات پاكى كه آسمان ها را بدون ستونى كه مشاهده كنيد، برافراشته است».
تا قبل از اينكه جاذبه زمين و اجرام مادى توسط «نيوتن» كشف شود، معناى اين آيه در هاله اى از ابهام بود. اما وقتى جاذبه كشف شد، معناى آن وضوح بيشترى يافت. مى دانيم كه در عالم طبيعت براى هر چيزى سببى قرار داده شده و بر اين اساس برافراشتن آسمان ها، بدون سبب امكان ندارد. بنابراين پايه و نيرويى وجود دارد؛ ولى آن را نمى بينيم.
دوم. در تفسير برخى از آيات، مطالبى بيان شده كه بر ما روشن نيست و بايد در انتظار بمانيم تا حقايق جديدى كشف شود. از باب نمونه:
شاید این مطالب را هم بپسندید:
«اَللّه الَّذى خَلَقَ سَبْعَ سَماواتٍ وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ»150؛ «خدا كسى است كه هفت آسمان را آفريد و مانند آن آسمان ها از زمين خلق فرمود».
منظور از هفت آسمان و هفت زمين، هنوز كاملاً مشخص نيست و بايد در انتظار پيشرفت ابزار و كشفيات جديد بود.151
البته ناگفته نماند از آن رو كه علم دستخوش نوسان است و هر روز تئورى تازه اى به بازار علم مى آيد و نظريات قبلى را يا به كلى ابطال كرده يا دستخوش تزلزل مى سازد، لذا مفسران در تطبيق آيات قرآن با علوم روز، با احتياط و دست به عصا راه مى روند. به ديگر عبارت: علما و دانشمندان از اظهار اين نكات، خوددارى كرده و اجازه نمى دهند اشتباهات گذشته تكرار شود.
149. رعد 13، آيه 2.
150. طلاق 65، آيه 12.
151. ر. ك:
الف. رضايى اصفهانى، محمدعلى، پژوهشى در اعجاز علمى قرآن؛
ب. معرفت، محمدهادى، علوم قرآنى، فصل هشتم.
منبع: سایت هدانا برگرفته از پرسمان، پرسش ها و پاسخ ها «قرآن شناسی».
